Και μετά το μνημόνιο τι;

Αν ο κ. Αλέξης Τσίπρας θέλει να γίνει πρωθυπουργός για να καταργήσει το Μνημόνιο, τζάμπα παιδεύεται.

Το Μνημόνιο μετά τον Μάιο του 2014 δεν θα υπάρχει με καμιά κυβέρνηση.

Τότε θα δοθεί η τελευταία δόση των δανεικών από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους και το ΔΝΤ, οπότε αντίο τρόικα, αντίο άγχος των ελέγχων κι αντίο δόσεις.

Η Ελλάδα θα έχει πολλές υποχρεώσεις, αλλά θα συνεχίσει να έχει τη δυνατότητα να βγει στις αγορές.

Να σημειώσουμε ότι και σήμερα ουδείς την εμποδίζει να βγάλει ομόλογα, απλώς κανείς δεν τα αγοράζει με επιτόκιο κάτω του 10%, κάτι που τα κάνει ασύμφορα για τη χώρα.

Όπως ορθώς επεσήμανε με άρθρο του ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Φίλιππος Σαχινίδης, η Ελλάδα σήμερα -και όχι τον Μάιο- πρέπει να προετοιμαστεί για την κομβική αυτή καμπή για την οικονομία («Για μια Ευρωπαϊκή Συμφωνία Εξόδου από το Μνημόνιο», Καθημερινή 15.9.2013).

Όμως όλα δείχνουν ότι οι αγορές θα είναι πιο «τοκογλυφικές» από την τρόικα.

Το επιτόκιο το 2014 -αν όλα πάνε καλά φέτος- θα είναι 6,5%-7%, ενώ οι «τοκογλύφοι» εταίροι μάς δανείζουν με 2,5%. Αν δηλαδή η Ελλάδα του χρόνου χρειαστεί 5 δισ. ευρώ, θα πληρώνει στις αγορές τόκους 350 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο, έναντι 125 που πληρώνει στη «μισητή τρόικα».

Φυσικά, αν στη χώρα κυριαρχούσε ο οικονομικός ορθολογισμός και όχι η συνθηματολογική μπουρδολογία, οι Ελληνες θα έπρεπε να προτιμούν να πληρώνουν 225 εκατ. τον χρόνο λιγότερα σε τόκους.

Θα έπρεπε δηλαδή να εύχονται νέα Μνημόνια μέχρι να φτάσουν οι αγορές το επιτόκιο περίπου στο 2,5%.

Και για να μας εμπιστευτούν οι αγορές για να μας δανείσουν με τόσο χαμηλό επιτόκιο, πρέπει να κάνουμε περισσότερα από εκείνα που προβλέπουν τα Μνημόνια, ακόμη κι αν δεν υπάρχει Μνημόνιο.

Να σημειώσουμε ότι ελπίζουμε ότι το επιτόκιο θα κυμανθεί στο 6,5%-7% και δεν θα παραμείνει στα σημερινά επίπεδα του 10%, διότι εν τω μεταξύ θα έχουμε κάνει όλα όσα προβλέπει το Μνημόνιο.

Βεβαίως στην Ελλάδα είμαστε χουβαρντάδες με το δημόσιο χρήμα γιατί ξέρουμε ότι είναι των άλλων.

Τα παιδιά μας θα πληρώσουν και τη διαφορά των περίπου 2,25 δισ. στα δεκαετή ομόλογα (μεταξύ αγορών και τρόικας), κι όπως απέδειξε η περασμένη δεκαετία του άκρατου δανεισμού το τελευταίο πράγμα που μας απασχολεί είναι το βάρος που αφήνουμε στη νέα γενιά.

Ας είναι όμως!

Αφού η νέα γενιά αφιονίζεται και αγωνίζεται για τα «κεκτημένα» της προηγούμενης, θα πληρώσει.

Κι ας μην τα φάγαμε μαζί.

Το μόνο οικονομικά ορθολογικό με την έξοδο του χρόνου στις αγορές είναι «η εξάλειψη της “τεχνητής” διαίρεσης στην πολιτική ζωή», που αναφέρει ο κ. Σαχινίδης. Είναι η ευχή ότι «οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα θα μπουν σε ένα νέο πλαίσιο, αφού η δημόσια συζήτηση θα επικεντρωθεί υποχρεωτικά πλέον στις αναγκαίες διαρθρωτικές και δημοσιονομικές πολιτικές που θα πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα με δική της επιλογή πια, για να διασφαλίσει επιτυχή ένταξη στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας».

Με άλλα λόγια εύχεται -κι ευχόμαστε όλοι- ότι μόλις θα πάψει να υπάρχει Μνημόνιο, θα καταλαγιάσουν τα αντιμνημονιακά πάθη και θα στρωθούν οι πολιτικές δυνάμεις να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας παραγωγικής οικονομίας.

Αμήν, αλλά τα πρόδρομα φαινόμενα δεν είναι καλά: τα κόμματα μέχρι στιγμής το μόνο που υπόσχονται είναι μια καταναλωτική κοινωνία βασισμένη σε δανεικά. Σαν αυτή που χρεοκόπησε...

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή