Περί λογοκλοπής… και πάλι.

Σε σχέση με το προηγούμενο άρθρο που αναδημοσιεύσαμε, αξίζει να δούμε και το τι ακριβώς έπαθε ο Γελωτοποιός, που πρώτος το ανέβασε, και που θύμισε δικές μου περιπέτειες στα λίγα χρόνια που γράφω στο διαδίκτυο….

S.A.

Η αρχή έγινε όταν ανακάλυψα το κείμενο μου για τη «θεωρία του χάους» σε κάποιο άλλο μπλογκ, όπου ο μπλόγκερ το είχε αναδημοσιεύσει ως δικό του, φροντίζοντας να σβήσει μέσα από το κείμενο κάθε αναφορά στο Γελωτοποιό και χωρίς (φυσικά) να αναφέρει που το είχε βρει –αφού ήταν δικό του!

Συζητώντας για την κλοπή με έναν φίλο-μπλόγκερ μου είπε:

«Αυτό σε πείραξε; Εδώ το άλλο κείμενο, εκείνο για το πείραμα του Μίλγκραμ, το έχουν αναδημοσιεύσει μερικές δεκάδες μπλοκ.»

Ξεκίνησα να το «γκουγκλάρω» και έμεινα με ανοικτό το στόμα.

Πάνω από τριάντα μπλοκ, κι αυτά κάνοντας λίγο ψάξιμο, είχαν αναδημοσιεύσει αυτούσιο το κείμενο.

Εκ των πραγμάτων ο συγγραφέας του κειμένου, ο φτωχός πλην τίμιος Γελωτοποιός, είχε χαθεί στις περισσότερες περιπτώσεις πίσω από μια δαιδαλώδη αναφορικότητα πηγών.

«Καλά λένε», σκέφτηκα, «ότι κάθε κείμενο ζει μια ξεχωριστή και ανεξάρτητη ζωή όταν φύγει από τον νου του δημιουργού του».

Σαν τα παιδιά μας, που δεν μας ανήκουν –όπως έλεγε και ο Γκιμπράν.

«Αυτό είναι το ίντερνετ», θα πει κάποιος παλιός στα κόλπα του διαδικτύου.

«Τίποτα δε σου ανήκει από τη στιγμή που το διαλύεις σε ψηφιακά κομμάτια.»

Δε διαφωνώ.

Δεν είναι όμως θέμα πνευματικών δικαιωμάτων, είναι θέμα εντιμότητας.

Το πρώτο μας το επιβάλλουν κάποιοι, απ’ έξω, για να μη χάσουν τα λεφτά τους.

Το δεύτερο, η εντιμότητα, είναι μια ανάγκη που πηγάζει εκ τον ένδον.

Η αναφορά του ανθρώπου που έφτιαξε κάτι (αν τον γνωρίζεις) δεν επιβάλλεται, δεν είναι υποχρεωτική, είναι δεοντολογική.

Είναι ηθικό το ζήτημα και ας θυμόμαστε ότι αν υπάρχει σε κάτι έλλειμμα στη χώρα μας (και παγκοσμίως) αυτό είναι η εντιμότητα.

Μια μπλόγκερ, το Φαντασματάκι, όταν της επισήμανα με σχόλιο την πατρότητα του κειμένου, έσπευσε να με ειδοποιήσει ότι δεν ήξερε την αρχική πηγή γιατί της το έστειλαν με email.

Αυτό που έκανε δείχνει ότι είναι τίμια.

Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών με ευχαρίστησε. Παρακαλώ ΚΣΜ.

Εντύπωση μου έκανε η περιφρόνηση του Indymedia.

Εκτιμώ τους ανθρώπους του αντιεξουσιαστικού χώρου, καθώς πιστεύω ότι είναι οι πλέον ιδεολόγοι και αγωνιστές.

Όταν όμως τους έγραψα σε σχόλιο από που προέρχεται το κείμενο, το οποίο έχουν αναρτήσει, εκείνοι δεν ενέκριναν το σχόλιο μου προς δημοσίευση.

Θα ήθελα, λοιπόν, να τους επισημάνω ότι αν η ιδιοκτησία είναι κλοπή, τότε πρέπει να θυμούνται ότι η κλοπή δεν είναι ιδιοκτησία.

Ειδικά αν κλέβεις από φτωχούς πλην τίμιους Γελωτοποιούς, οι οποίοι παρά τη μακρόχρονη ανεργία τους δεν εμπλουτίζουν το μπλογκ τους με διαφημίσεις.

Το αποκορύφωμα του κάνω-την-κλοπή-ιδιοκτησία είναι οι τέως (και νυν) υπουργοί που αγοράζουν δίπατα σπίτια με λεφτά που καταχραστήκανε.

Το να ληστεύεις τράπεζες είναι δικαιοσύνη.

Το να ληστεύεις συνταξιούχους και άνεργους (όπως κάνει η ελέω λαού κυβέρνηση μας) είναι φαυλότητα.

Για τις αναδημοσιεύσεις κειμένων στο ίντερνετ ισχύει το σωκρατικό ρητό:

«Ουδείς εκών κακός».

Κανείς δεν είναι κακός με τη θέληση του, παρά μονάχα από άγνοια.

Ή όπως είπε ένας άλλος μεγάλος φιλόσοφος: «Άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Το καλό στο όλο θέμα, είναι ότι έμαθε αρκετός κόσμος για τα αποτελέσματα του πειράματος του Μίλγκραμ.

Ελπίζω το συγκεκριμένο κείμενο να τους κάνει να προβούν σε μια μικρή ενδοσκόπηση.

Να καταλάβουν ότι η ηθική δεν είναι μια εξωγενής επιβολή, αλλά ο τρόπος που διαλέγουμε για να ζούμε.

Και ίσως εκείνο το 5% που αρνιέται να συμμετάσχει σε μια διαδικασία βασανισμού και εξευτελισμού να γίνει κάποτε 10%  -γιατί όχι και 90%;

Sane Joker