Βία και πολιτεία…

Η ζωή είναι χωρίς αμφιβολία, το σημαντικότερο αγαθό.

Το να αφαιρεί κανείς ζωή εκ προθέσεως, αποτελεί άσκηση υπέρτατης βίας, ονομάζεται φόνος και τιμωρείται από τη δικαιοσύνη με τη μεγαλύτερη ποινή που προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας.

Η βία με τη μορφή φόνου, ως πολιτικό συμβάν στη χώρα, συζητήθηκε εκτενώς από όλες και όλους, ιδιαίτερα δε από τους τηλε-εισαγγελείς των τηλεοπτικών παραθύρων, που κατάπληκτοι ξεστόμιζαν αφορισμούς κατά της Χρυσής Αυγής και του πληρωμένου οπαδού της και δολοφόνου.

Τέθηκαν ζητήματα συνταγματικής αναθεώρησης, ασκήθηκαν κριτικές, κατατέθηκαν ως και μηνύσεις, με τον ισχυρισμό ότι η βία του ενός είναι πιο βία από του άλλου και όλοι επιδίδονται σ’ έναν αγώνα, προκειμένου να θέσουν τη Χρυσή Αυγή εκτός νόμου και να την ορίσουν ως μη αποδεκτό στο ελληνικό κοινοβούλιο κόμμα, διότι αποτελεί εγκληματική οργάνωση.
Εκτιμούν δε, ότι το ποσοστό που έλαβε στις προηγούμενες εκλογές, δεν ήταν παρά ψήφοι αγανακτισμένων πολιτών, που θέλησαν να τιμωρήσουν το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο.

Και πραγματικά έτσι ήταν. 

Όπως είναι σαφές και οξύμωρο το να σκέφτεται κανείς να ψηφίσει Χρυσή Αυγή, για να φοβούνται οι κυβερνώντες που τον κατέστρεψαν με τις πολιτικές που άσκησαν.

Να φοβούνται, για να συμμορφωθούν και να τον κυβερνήσουν πάλι οι ίδιοι!

Οι καταστροφείς, οι αρχικλέφτες, οι πολιτικοί απατεώνες, σε λίγο πιο βελτιωμένη έκδοση, ένεκα η απειλή της σφαλιάρας. 

Αδυνατώ να κατανοήσω.

Ή μάλλον, αυτό που εισπράττω είναι η πλήρης ανωριμότητα του εκλογικού σώματος να βρει δημοκρατική διέξοδο και απολύτως θεσμική και καταφεύγει σε ψήφο διαμαρτυρίας με κίνδυνο την ίδια τη δημοκρατία. 

Επίσης, αυτό που εισπράττω είναι η απολύτως υποκριτική στάση των υπολοίπων κομμάτων, των εντός του «συνταγματικού τόξου» όπως ονομάζονται.

Χαρακτηρισμός, που βέβαια είναι και ατυχής και χρήζει ερμηνείας ως προς τον ορισμό του όρου «συνταγματικού». 

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η βία φέρνει περισσότερη βία.

Η αποδοχή κάποιων μορφών βίας στην καθημερινότητά μας, είναι αυτή που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου. 

Είναι βία να είσαι άρρωστος και να μη μπορείς να βρεις το φάρμακό σου.

Είναι βία να μη μπορείς να εγγράψεις το παιδί σου στο Δημοτικό παιδικό σταθμό.

Είναι βία να είναι κλειστό το σχολείο σου ή η σχολή σου, εξαιτίας κατάληψης ή απεργίας, με αποτέλεσμα να σου στερούν τη γνώση.

Είναι βία να μη μπορείς να πας στη δουλειά σου επειδή ο δρόμος είναι κλειστός από διαδηλωτές.

Είναι βία να θεωρείσαι εκ προοιμίου κλέφτης και φοροφυγάς, επειδή αποφάσισες να Επιχειρήσεις στην Ελλάδα.

Είναι βία να μη μπορείς να βρεις δουλειά και η οικογένεια σου να στερείται τα απαραίτητα.

Είναι βία να σου κατάσχουν το σπίτι επειδή δεν μπορείς να εξυπηρετήσεις το δάνειό σου, την ώρα που αυτοί που σε κυβερνούν χρωστούν πάνω από διακόσια εκατομμύρια στις ίδιες Τράπεζες και δεν θα τα πληρώσουν ποτέ. 

Μ’ αυτά και μ’ αυτά συνηθίσαμε τη βία λεκτική, ψυχολογική οικονομική, εργασιακή, σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις της.

Κατακλυζόμαστε από μορφές βίας καθημερινά.

Κι όταν είδαμε να χαστουκίζεται μια γυναίκα δημόσια, έγινε αποδεκτό από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.

Όταν είδαμε να γιαουρτώνεται ή να φυγαδεύεται αιμόφυρτος πολιτικός παράγοντας του τόπου, επίσης έγινε αποδεκτό από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. 

Και τώρα που η βία ήταν ωμή, στεγνή και στοίχισε τη ζωή ενός ανθρώπου, υποκριτικά ξεσηκωθήκαμε όλοι να την καταδικάσουμε.

Για να πετύχουμε τι;

Να αγορεύουμε και να διαφημιζόμαστε για τις τάχα ειρηνικές απόψεις μας, όταν δίπλα μας βιάζεται ολόκληρος λαός και τον αγνοούμε; 

Πρέπει να γίνει το κακό για να χτυπήσει το καμπανάκι μέσα μας.

Πρέπει να χαθεί ανθρώπινη ζωή για να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και όποιο αγαθό κι αν απειλεί, ζωή, υγεία, περιουσία, ιδιοκτησία, εργασία. 

Να σκεφτούμε εκ των προτέρων για να μη φτάσουμε στα έσχατα, προφανώς δεν υπάρχει περίπτωση.

Βλέπετε, προϋποθέτει αυστηρή τήρηση των νόμων απ’ όλους και για όλους.

Χωρίς προνόμια και διακρίσεις. Χωρίς  δυσδιάκριτα όρια ή εξαιρέσεις.

Χρειάζεται καθαρός λόγος και πνεύμα λογικής, τόσο στο γράμμα του νόμου κατά την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας, όσο και στην εφαρμογή του κατά την άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά και κατά την απόδοση της δικαιοσύνης. 

Ένας άνθρωπος χάθηκε. Αλίμονο στην οικογένειά του.

Αυτός που τον σκότωσε θα δικαστεί και θα τιμωρηθεί με την αυστηρότητα που απαιτεί το ειδεχθές της πράξης του. 

Οι υπόλοιποι ας αφήσουμε τις φανφάρες και τις βαρύγδουπες δηλώσεις και ας εργαστούμε δημιουργικά, ο καθένας από την πλευρά του, για να επαναφέρουμε τη δημοκρατία στη χώρα μας με την έννοια της ισονομίας, της ισοπολιτείας της ισοκρατίας και της αξιοκρατίας.

Έννοιες που σήμερα βρίσκονται δυστυχώς στο περιθώριο, μαζί με αυτήν της αυτογνωσίας, ασφαλώς.

Μαρία Σαχινίδου

EyeDoll