Γιατί φοβόμαστε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;

Πρώτα πρώτα, ας δούμε ποιος αντιπροσωπεύει τη φωνή της συλλογικής συνείδησης ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Τα κόμματα, οι ακαδημαϊκοί δημόσιοι υπάλληλοι, αρκετοί «επιφανείς» δημοσιογράφοι, οι απανταχού συνδικαλιστές και οι εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων.

Λίγο πολύ, αυτοί είναι οι «δυναμικοί» και «επίσημοι» εκπρόσωποι στην άρνηση, για απελευθέρωση των πανεπιστημίων και ίδρυση ιδιωτικών.

Οι υπόλοιποι, γονείς, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης και ευρύτερη κοινή γνώμη συντηρούν μια γενικόλογη αντίδραση, που οφείλεται περισσότερο στην άγνοια και στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος.

Όποτε όμως ανοίγει συζήτηση, ο χαμός γίνεται για τον περίφημο μικροαστό!

Γι΄ αυτόν τον «ανήμπορο» πολίτη «παλεύουν» όλοι κι αυτόν έχουν στη «γενναία» τους συνείδηση!

Τι θα γίνει με το παιδί του, που δεν θα έχει να δώσει τα δίδακτρα, γιατί να αποκλειστεί από τις σπουδές, τι κράτος ανάλγητο θα είναι αυτό που δεν θα μεριμνά για τη μόρφωσή του;

Οι ίδιοι βέβαια, οι «φιλολαϊκοί» πνευματικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι, έχουν εξασφαλίσει τα προνόμια του «αμαρτωλού» ιδιωτικού χώρου, για τις δικές τους οικογένειες κι έτσι μπορούν πια, απαλλαγμένοι από τα βάρη, να μάχονται για το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Πάντα για το καλό του μικροοαστού…! Όχι για το δικό τους…!

Κι αυτός, περιχαρής που βρίσκονται «ηρωικοί υπερασπιστές» του δικαιώματος της «δωρεάν εκπαίδευσης», κοιμάται ήσυχος και «ασφαλής».

Βλέπει το παιδί του να αλλοτριώνεται στα σχολεία, να ακολουθεί λάθος ειδικότητες, να βολοδέρνει σε βρώμικα αμφιθέατρα, να πέφτει θύμα των φοιτητικών «κομματόσκυλων» και να καταντά επαίτης ενός ξοφλημένου πανεπιστημίου.

Εν τω μεταξύ, πληρώνει φροντιστήρια, σπίτια και ένα κάρο λεφτά σε άλλες πόλεις, γεμίζει με ψευδαισθήσεις και, στο τέλος, ψάχνεται και βρίζει το κράτος, γιατί ο ίδιος συντηρεί τον «λαϊκοθρεμμένο» πτυχιούχο του, ως τα 35 και βάλε.

Γιατί, βρε μικροαστέ, δεν καταλαβαίνεις το δούλεμα;

Τι ακριβώς φοβάσαι απ΄ το ιδιωτικό πανεπιστήμιο;

Νομίζεις πως θα είναι σαν τα ΙΕΚ για αποτυχημένους, που διαφημίζουν στην τηλεόραση;

Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που φοβάσαι, δηλαδή τους ιδιώτες, τους αντιπροσωπεύει εδώ και δεκαετίες το κράτος;

Σου πουλάει «προστασία» και στα παίρνει με άλλο τρόπο, κουτοπόνηρο και χυδαίο. Κάνε τον λογαριασμό για τη δική σου προσωπική τσέπη, δες τι σου στοιχίζει τώρα, το πτυχίο του παιδιού σου και μετά πρόσθεσε τα λεφτά που το κράτος δαπανά.

Ρώτα στο Υπουργείο Παιδείας τι ξοδεύει για κάθε φοιτητή και κάνε τη σούμα… Δικά σου είναι τα λεφτά, όχι του Αρβανιτόπουλου.

Ζήτα πίσω αν θες!

Ποιος σου είπε πως είναι τζάμπα το δημόσιο πανεπιστήμιο;

Κάνε μια λίστα από όλους αυτούς που λυσσάνε εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων και βρες πού σπούδασαν τα παιδιά τους.

Μετά, ρώτα τους πώς έχουν τη δυνατότητα να τα σπουδάζουν καλύτερα από το δικό σου.

Ρώτα τους στην ψύχρα, πού βρήκαν τα λεφτά! Στήσ’ τους στον τοίχο και δες για ποιον λόγο δεν μπορούν να επιθυμήσουν και για το δικό σου παιδί, αυτό που απολαμβάνει το δικό τους.

Ποια ταπεινά και βρώμικα ένστικτα δεν τους αφήνουν να οραματιστούν ένα καλύτερο πανεπιστήμιο και για τα παιδιά των άλλων;

Λοιπόν, άκου μικροαστέ, και συνειδητοποίησε πως χειρότερο πανεπιστήμιο, απ΄ αυτό που έχεις σήμερα, δεν γίνεται.

Μη φοβάσαι το ιδιωτικό γιατί δεν πρόκειται ούτε να σε αποκλείσει, ούτε να σου ζητήσει περισσότερα λεφτά απ΄ ό,τι πληρώνεις σήμερα.

Ενημερώσου και δες τι γίνεται σε άλλες χώρες. Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν χορηγοί -δεν είναι τέρατα, ιδρύματα, φορείς και επιχειρήσεις είναι- υπάρχει έρευνα που πληρώνεται, υπάρχουν υποτροφίες, υπάρχει σύστημα εξετάσεων -μπορεί και πανελλαδικές-, υπάρχουν επιστήμονες που δεν συνδικαλίζονται… φοιτητές που δεν ανέχονται σχέση με κόμματα, υπάρχει καθαριότητα, σεβασμός, συλλογικότητα, σύνδεση με την αγορά.

Αυτό το τελευταίο άκου το καλά και πρόσεξέ το.

Γιατί χωρίς αγορά, επιστήμη, ειδικότητα και επάγγελμα δεν υπάρχει!

Η αγορά δίνει το χρήμα, η αγορά ανοίγει δουλειές, η αγορά φτιάχνει νέες ανάγκες κι επαγγέλματα.

Στην πραγματικότητα, δεν φοβάσαι τους ιδιώτες, μικροαστέ.

Το κράτος φοβάσαι πάλι, που θα ενδίδει στα συμφέροντα του κάθε ιδιώτη και θα του κάνει τα χατίρια.

 Όταν όμως, καταργηθεί το άρθρο 16 και μπορέσει το ίδρυμα Ωνάση, το Ευγενίδειο, το ίδρυμα Λάτση, Νιάρχου να σηκώσουν τα πρώτα κτίρια δε θα ρωτάνε τον κάθε πολιτικάντη κακομοίρη υπουργό για το πώς θα λειτουργούν.

Θα επιλέγουν τους φοιτητές τους για να κάνουν έρευνα και να κυνηγούν την αριστεία. Τα δημόσια θα υπάρχουν και θα αναγκαστούν τότε να «μαζευτούν» και να μπουν στο κυνήγι του ανταγωνισμού.

Απ΄ ό,τι φαίνεται όμως, θ΄ αργήσουμε πολύ να δούμε τις μεγάλες ανατροπές. Μέχρι τότε, ο Τεό (κατά κόσμον Πελεγρίνης), ως «μεγαλοπρεπής πρύτανης» θα ασκείται στην επανάσταση, θα κλείνει το «τσιφλίκι» του στους «ανάξιους» φοιτητές και θα εισπράττει τα εύσημα της αντίστασης στο άτιμο το κατεστημένο που μπαίνει με θράσος στα χωράφια του.

Κι όλα αυτά, εσύ μικροαστέ «φοβισμένε», θα τα παρακολουθείς αμήχανος, πιστεύοντας ότι πλέον αυτή είναι η μοίρα σου κι ο κόσμος σου μαζί.

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon