Οι γενίτσαροι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το καλοκαίρι, η Αθήνα ήταν γεμάτη μετανάστες από την Αλβανία, η εγκληματικότητα είχε ανέβει κατακόρυφα και στις ειδήσεις παρουσίαζαν με τρόμο αυτοσχέδιες ομάδες περιφρούρησης που με δίκαννα και αγροτικά προσπαθούσαν να σταματήσουν τις διαρρήξεις στην ανατολική Αττική.

Είχε νυχτώσει για τα καλά και εμείς τρώγαμε παγωτό στη μάντρα του σχολείου, απέναντι μας ο «Μουγκός», ένας γιγαντόσωμος κωφάλαλος άνδρας που ζούσε στη γειτονιά (σήμερα λένε ότι είναι στο ψυχιατρείο), πίνει μαύρο.

Ήταν πια γνωστό σε όλους μας, ήταν χρυσαυγίτης -ναζιστής, δηλαδή- μας ψιθύριζαν οι μεγαλύτεροι, ο ψαράς της γειτονιάς του έδινε χαρτζιλίκι και τα βράδια έβγαινε παγανιά για να μαχαιρώσει Αλβανούς.

Μα είναι δυνατόν να κάνει κάτι τέτοιο ο «Μουγκός»;

Αυτός ο αγαθός γίγαντας;

Ξαφνικά ο ψαράς εμφανίζεται από τη γωνία και στέκεται στην άκρη της πλατείας, ο γίγαντας σηκώνεται πετάει κάτω το πολύτιμό τσιγάρο και αρχίζει να περπατά γρήγορα προς το μέρος του.

Ο ψαράς του δίνει κάποια χαρτονομίσματα και ο «Μουγκός» του δείχνει μια κουκούλα.

Η συνάντηση δεν κράτησε ούτε 30΄΄.

Ο «Μουγκός» ήταν όντως χρυσαυγίτης, ήταν όντως ναζιστής.

Η μαύρη μπλούζα, το στρατιωτικό παντελόνι, τα άρβυλα και το ξυρισμένο κεφάλι δεν άφηναν καμία αμφιβολία.

Ποιος άμοιρος μετανάστης από την Αλβανία θα βρεθεί στον δρόμο του και θα καταλήξει αβοήθητος, χαρακωμένος σε κάποιο πάρκο;

Σήμερα η ίδια ναζιστική οργάνωση έχει πολλούς περισσότερους εχθρούς από τότε, οι ανάγκες για χέρια που κρατούν στιλέτα και ρόπαλα είναι αυξημένες, οι Έλληνες εύκολα ψηφίζουν τους ναζί, εύκολα δίνουν χαρτζιλίκια όπως ο ψαράς αλλά δύσκολα πάνε στη διαδήλωση πόσο μάλλον στην ενέδρα.

Οι Γενίτσαροι είναι απαραίτητοι, οι λιγότερο ξένοι θα επιστρατευθούν για να κυνηγήσουν τους περισσότερο ξένους.

Έτσι λοιπόν δίπλα στους Έλληνες του υποκόσμου στρατολογήθηκαν και οι Αλβανοί συνάδελφοί τους, σαφώς πιο σκληροτράχηλοι καθώς πέρασαν από τις κακουχίες της μετανάστευσης και προφανώς με σημαντικότερα κίνητρα.

Για τα ιδεολογικά αφεντικά τους μέσα σε μια νύχτα από Αλβανοί έγιναν Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, από ξένοι μετατράπηκαν σε εν δυνάμει Έλληνες και από στόχος, σύμμαχοι.

Όσο πιο σκληροί είναι απέναντι στους περισσότερο ξένους (Πακιστανούς, Αφγανούς κτλ) τόσο πιο Έλληνες γίνονται, όσο πιο συντεταγμένοι στις πορείες, τις ενέδρες και τις συμπλοκές τόσο μεγαλύτερη θέση τους απονέμεται από τον «θεσμό».

Αυτή είναι η ευκαιρία τους, από θύματα ρατσισμού και περιθώριο μπορούν να γίνουν συνομιλητές και συνεργάτες βουλευτών και αξιωματούχων.

Αρκεί να είναι αφοσιωμένοι, σκληροί και έμπιστοι.

Πόσο ντροπή γεμίσουν αυτοί οι ελάχιστοι τις χιλιάδες οικογένειες μεταναστών που ήρθαν από την Αλβανία τη δεκαετία του '90 και δούλεψαν σκληρά για να δουν σήμερα τα παιδιά τους στα Πανεπιστήμια;

Πώς να νιώθουν άραγε τα θύματα των ναζί της δεκαετίας ΄90;

Πόσο μπορείς να έχεις πουλήσει την ψυχή σου για να υπόσχεσαι σε κοινούς ποινικούς ότι θα τους δώσεις διαβατήρια και ταυτότητες με τον όρο να κυνηγούν ανθρώπους;

Δημήτρης Κυριακόπουλος

Protagon