Αντίο φίλε Μίκυ …

Ανοίγοντας τον υπολογιστή μου σήμερα το πρωί, είδα αυτό που ίσως με στεναχώρησε περισσότερο από όποια είδηση έχει να κάνει με την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών. 

Η είδηση ήταν ότι διακόπτεται η έκδοση του γνωστού και αγαπητού σε όλους μας, ειδικά στους παλαιότερους, «Μίκυ Μάους».

Θα σας φανεί αστείο και ίσως η σύγκριση του να χάνει κάποιος τη δουλειά του ή να του κόβουν το ρεύμα να είναι ατυχής, αλλά όταν βλέπεις να σου πυροβολούν τις αναμνήσεις, το πράγμα παίρνει μια άλλη διάσταση.

Ναι, είμαι κι εγώ ένα παιδί των 80ς.

Ένα παιδί που αρνήθηκε να μεγαλώσει μέχρι και σήμερα.

Ένα παιδί που περίμενε κάθε Τετάρτη να πιάσει στα χέρια του αυτό το περιοδικάκι με πρωταγωνιστή το Μίκυ.

Που μαζί με το Ντόναλντ και το Γκούφη, ήταν η δική μου πιστή και φανταστική παρέα, που ποτέ δεν με στεναχώρησε.

Ήταν εκεί κάθε Τετάρτη, πιστοί στο ραντεβού μας, να περιμένουν στο ξύλινο ράφι του ψιλικατζίδικου να τους πάρω μαζί μου, παρέα με τους άλλους καλούς μου φίλους, τον Ποπάυ, το Σεραφίνο και τον Τιραμόλα. 

Ναι, είμαι κι εγώ ένα παιδί που ουσιαστικά έμαθα να γράφω και να διαβάζω μέσα από τις χρωματιστές σελίδες των κόμιξ.

Μέσα από «σκουάξ, μούμπλε-μπούμπλε, καμπούμ, σνιφ, κλαψ, λυγμ». 

Που είχα τη μάνα μου να γκρινιάζει, γιατί δεν άνοιγα τα σχολικά βιβλία και προτιμούσα να σκαρφιστώ άλλη μια τρελή εφεύρεση μαζί με τον Κύρο Γρανάζη και να ταξιδέψω με το Σκρουτζ μακ Ντακ, για να βρούμε άλλον ένα χαμένο θησαυρό.

Που μου έδωσαν την αφορμή να αρπάξω τις ξυλομπογιές και τους μαρκαδόρους μου και να γεμίσω όλα τα τετράδια και τους τοίχους, με προσχέδια του Ντάφυ και του Μαύρου Πητ.

Που ευλαβικά κάθε βδομάδα, πρόσθετα κι ένα τεύχος στην ήδη τεράστια ντάνα που είχα φτιάξει.

Και που κάθε Κυριακή στο Μοναστηράκι, με έβλεπες μέσα σε παλαιά βιβλιοπωλεία, κομιξάδικα και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς, να αναζητώ τα τεύχη που μου έλειπαν.  

Όταν κάποτε βρήκα το πρώτο τεύχος του Μίκυ με ημερομηνία έκδοσης γύρω στα μέσα του ‘70, ένιωσα ότι βρήκα την πρώτη σελίδα του παιδικού μου ημερολόγιου.

Θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά που είχαν τα κιτρινισμένα φύλλα καθενός από αυτά και τη στεναχώρια που πήρα όταν η μάνα μου αποφάσισε να τα ξεφορτωθεί ενώ έλειπα φαντάρος, θεωρώντας ότι μεγάλωσα αρκετά για να έχω ακόμα «μικυμάου». 

Δεν της κράτησα κακία.

Ούτε θα κρατήσω κακία σε όποιον πήρε την απόφαση να μην ξαναεκδοθεί το περιοδικό.

Γιατί ξέρω ότι κι αν έφτασα τα σαράντα, εγώ θα ζω ακόμα μέσα στη δική μου Λιμνούπολη.  

Και θα συνεχίσω να ζω και να παλεύω παρέα με τις εικόνες, το γέλιο και όλα όσα μου άφησαν τα αγαπημένα μου κόμιξ.

Γιατί τις αναμνήσεις, δεν μπορεί να μου τις διαγράψει κανένας. 

Το μόνο που με ανησυχεί είναι αν η ανιψιά μου θα μπορέσει να κάνει το ίδιο.

Αν καταφέρει να γελάσει, να μαγευτεί και να ταξιδέψει, όπως το κατάφερα εγώ.

Αν καταφέρει να βρει το δικό της Μίκυ.

Το εύχομαι και το ελπίζω.

Πάνος Λαμπρίδης

EyeDoll

Σημ. Ορθογράφου- Σε κάποιο σημείο μάλλον κάνει λάθος ο συντάκτης.

Εκεί που αναφέρει ότι κάποτε βρήκε το πρώτο τεύχος, και είχε ημερομηνία έκδοσης στα μέσα των ‘70ς.

Εγώ, που ήμουν παιδάκι στα 60`ς, θυμάμαι πολύ καλά πως υπήρχε από τότε εβδομαδιαίο Μίκυ Μάους ...

S.A.