Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους...

Είμαι ο πρώτος που κριτικάρω την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, της περίφημης πενταετίας 2004-2009.

Μία κυβέρνηση που δεν έκανε τίποτε απολύτως για να αλλάξει την κατάσταση στην Ελλάδα.

Μία κυβέρνηση που επαναπαυμένη στις δάφνες των επιτυχιών στο Μουντιάλ και της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, είχε μεθύσει από τη χλιδή, την εξουσία μετά από τόσα χρόνια αναμονής.

Με κομματικά στελέχη βγαλμένα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας που ξαφνικά απέκτησαν ρόλο και μπήκανε με τα μούτρα στην καθημερινότητα ΟΧΙ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ αλλά της ηδονής να κυβερνάς.

Ποιος ξεχνάει τις απίστευτα προκλητικές εμφανίσεις κάποιων Υπουργών της τότε εποχής, με σκάφη, ρόλεξ, πούρα και τσαμπουκά;

Ποιος ξεχνάει τις βλακώδεις ενημερώσεις στα διάφορα σκάνδαλα που ξεσπούσαν ανά μήνα, όπου όλοι ένιπταν τας χείρας τους, κανείς δεν έπαιρνε την ευθύνη και αρκούνταν ΟΛΟΙ τους στο να μας παρουσιάζουν ηλίθια σκετσάκια με pointers και λογικά διαγράμματα για το πώς γίνονταν η τάδε παρακολούθηση ή η δείνα υποκλοπή; Ποιος ξεχνάει τα απίστευτα κοσμικά γκαλά, πάρτυ και το χαβαλέ της εξουσίας, όπου εξουσιαστές και όμορφες μπίμπο αντάλλασσαν φιλοφρονήσεις με σαμπάνιες και κεράσια, με ηδυπαθή βλέμματα ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΒΛΕΠΕ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

Και όλοι αυτοί, με εξαίρεση τον ΚΚ, να κρύβονται μετά και να ψελλίζουν ηλίθιες δικαιολογίες και να αναγκάζουν έναν Πρωθυπουργό μίας χώρας να απολογείται για αυτούς αντί να τους στείλει στο διάολο την επόμενη στιγμή (καλά που ανέλαβε ο Αντώνης Σαμαράς, μετά την εκλογή του από την ΒΑΣΗ της ΝΔ, και πέταξε στα σκουπίδια όλες εκείνες τις γραφικές φιγούρες που έκαναν πολύ κόσμο να σιχαίνεται που είναι ΝΔκράτης).

Όμως, πέρα από την αίσθηση ότι εκείνη η κυβέρνηση της ΝΔ μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα και δεν έκανε τίποτε απολύτως (θυμάμαι τώρα κάτι μπαρούφες περί ήπιας προσαρμογής όταν η Ελλάδα χανότανε σιγά σιγά και γελάω) πρέπει κάπου να είμαστε και δίκαιοι σε κάποια σημεία.

Και τι εννοώ:

Έχει γίνει πολύς ντόρος για τις μονιμοποιήσεις - προσλήψεις ανθρώπων στο Δημόσιο, εκείνη τη χρυσή πενταετία του ΚΚ.

Το βασικό επιχείρημα όλων των αντιπάλων της ΝΔ (Πρόεδρε έχεις κάτι βαρίδια που κουβαλάς διαχρονικά...) εντοπίζεται στις προσλήψεις στο Δημόσιο.

Άλλοτε μιλούν για 70 000 υπαλλήλους, άλλοτε για 185 000, κάποιοι από το ΠΑΣΟΚ (ναι μιλάνε και αυτοί!!!!) λένε για 850 000 υπαλλήλους!

Γενικά δίδεται η αίσθηση στον κόσμο ότι είχε γίνει ένα όργιο προσλήψεων τότε.

Δεν θα αμφισβητήσω ότι έγιναν προσλήψεις, δε γνωρίζω τα νούμερα...

Ποτέ στο Ελληνικό Κράτος εξάλλου δεν ήταν κάτι ξεκάθαρο.

Μια ζωή οδεύαμε με φήμες, ράδιο αρβύλες και κουτσουμπολιά ως κλασσικοί Έλληνες. Αλλά! Θα πρέπει να πούμε κάποτε τα πράγματα με το όνομά τους!

Από το 1999 είχε ξεκινήσει μία διαδικασία ελέγχου από την Ευρωπαϊκή Ένωση στα θέματα που αφορούσαν τους λεγόμενους συμβασιούχους του Δημοσίου.

Δηλαδή, υπήρχε ένα μεγάλο πρόβλημα που εντοπίζονταν στο ότι κάποιοι άνθρωποι είχαν συμβάσεις ΕΡΓΟΥ με το Δημόσιο, για ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ χρονικές περιόδους, οι οποίες ανανεώνονταν τακτικά.

Κάποιος ας πούμε είχε μία διετή σύμβαση για να κουρεύει τα τριαντάφυλλα στον προαύλιο χώρο ενός Δημαρχείου, πληρωνότανε με λεφτά του Δήμου ή με κονδύλια μέσω ΕΤΠΑ, ΕΣΠΑ και άλλα προγράμματα - γλωσσοδέτες και όσο υπήρχαν αυτά τα λεφτά η σύμβασή του ανανεωνότανε.

Και φυσικά δεν ήταν μόνο στους Δήμους, αλλά και στα Πανεπιστήμια, Ερευνητικά Ινστιτούτα κλπ.

Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους έκαναν δικαιωματικά κάποιες νομικές κινήσεις για να έχουν μία πιο «μόνιμη» σχέση με το Δημόσιο, στη λογική του ότι εφόσον η συμβάσεις τους ανανεώνονταν σχεδόν αυτόματα,  ήταν αναγκαίοι και οι ίδιοι.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στα θέματα αυτών των ανθρώπων και κινήθηκε δικαστικά εναντίον της Ελλάδας με το επιχείρημα ότι δε μπορούσε η χώρα να έχει ομήρους αυτούς του ανθρώπους που ΠΡΟΣΕΞΤΕ, πληρούσαν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στο Δημόσιο.

Και έτσι, ήρθε ο περιβόητος νόμος Παυλόπουλου που έλεγε κάτι πολύ απλό: εφόσον βεβαιώσουν οι προϊστάμενοι, οι υπηρεσίες και η διοικήσεις των οργανισμών ότι αυτοί οι άνθρωποι εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, τότε υποχρεωτικά θα πρέπει να προσληφθούν από το Δημόσιο σε καθεστώς εργασίας αορίστου χρόνου.

Τα πράγματα ήταν εξαιρετικά απλά: η Ελλάδα έπρεπε να συμμορφωθεί αλλιώς τα πρόστιμα θα έπεφταν βροχή.

Η τότε κυβέρνηση ΚΚ, έκανε κάτι που ήταν βούτυρο στο ψωμί της: έδειξε το φιλολαϊκό της πρόσωπο και έδωσε αυτή την ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους. ΟΜΩΣ!!!!!

Εδώ ήταν που ξεκίνησε το μεγάλο πάρτι.

Όποιος είχε τουλάχιστον δύο συμβάσεις διετίας σε έναν φορέα του Δημοσίου, είδε το Φως το αληθινό.

Σε μία ξεκάθαρη κατάσταση συναλλαγής εξουσιαστών (και εδώ εν προκειμένω η λέξη εξουσιαστής αφορά όλο το συνονθύλευμα ανθρώπων που είχαν ανάγκη ψήφων: από τον υπουργό, τον βουλευτή, τον πολιτικό και τον πολιτευτή, μέχρι τους δημάρχους, τους δημοτικούς συμβούλους, τους Πρυτάνεις, τους καθηγητές στα ΑΕΙ και τους διευθυντές ερευνητικών ινστιτούτων) αναρίθμητες βεβαιώσεις γράφτηκαν και υπογράφτηκαν από όλους αυτούς, όπου βεβαίωναν οι υπογράφοντες ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι εξυπηρετούσαν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Κανείς δεν κοίταξε αν ΟΝΤΩΣ αυτοί οι άνθρωποι εξυπηρετούσαν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. ΚΑΝΕΙΣ!

Ο Παυλόπουλος ψέλλισε μία μέρα στην τηλεόραση ότι όλη η αυτή χαρτούρα, στο πρώτο κύμα προσλήψεων, που αφορούσε 37 500 (δε θυμάμαι τον ακριβή αριθμό) υπαλλήλους πέρασε από το ΑΣΕΠ.

Η διαδικασία ήταν συγκεκριμένη: υπέγραφε ο βεβαιών, περνούσε από το συμβούλιο οποιασδήποτε διοίκησης και στη συνέχεια η εισήγηση έφευγε στο ΑΣΕΠ.

Τα ερωτήματα απλά: υπήρχε περίπτωση να κοπεί κανένας από αυτούς στην πρώτη φάση; Με τίποτε!

Υπήρχε η περίπτωση να εξετάσει το ΑΣΕΠ έναν έναν όλους αυτούς;

Να πάρει μία μία τις συμβάσεις έργου που είχαν μέχρι τότε και να εξετάσει ότι εξυπηρετούσαν πάγιες και διαρκείς ανάγκες;

Μα αφού είχε στα χέρια του ολόκληρες εισηγήσεις από Πρυτάνεις, Δημάρχους, μεγαλοκαθηγητάδες και λοιπούς!

Σαφώς και όχι.

Αφήστε που υπήρχε η απίστευτη πρεμούρα της τότε κυβέρνησης «να διορίσουν κόσμο» ενώ το ΠΑΣΟΚ ούρλιαζε γιατί δεν πήραν κι άλλους!

Είναι απορίας άξιο γιατί δεν βγαίνουν να ξεμπροστιάσουν ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ που βεβαίωναν για πάγιες και διαρκείς ανάγκες ανθρώπων που δούλευαν με συμβάσεις έργου ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ που ακόμη και ο πιο αγράμματος θα καταλάβανε αν του τις διάβαζαν ότι μόνο πάγιες και διαρκείς ανάγκες δεν ήταν; Ποιοι ήταν όλοι αυτοί που υπέγραψαν τις βεβαιώσεις;

Ονόματα δεν υπάρχουν;

Και φυσικά, για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα, την ευθύνη δεν τη φέρουν οι αιτούντες αλλά οι υπογράφοντες!

Είναι απορίας άξιο γιατί κανένας δεν βγάζει στο φως, όλες αυτές τις συμβάσεις, να τις δει όλος ο κόσμος και να καταλάβει πώς κινήθηκαν κάποιοι για κάποια ψηφαλάκια, μέσα στην απίστευτη βουλιμία για εξουσία, σε κάθε έκφανση του Δημοσίου!

Και είναι απορίας άξιο γιατί ο Αντώνης Σαμαράς δε τα λέει αυτά «χύμα» για να βάλει στη θέση τους όλους αυτούς τους γλείφτες, που πάντα έχουν στο μυαλό τους την καρέκλα, και που βγαίνουν τώρα και μου το παίζουν σαμαρικότεροι του Σαμαρά.

Ό,τι επιζητούν την κάθαρση στο Δημόσιο και ότι αγωνίζονται μαζί του για να εξυγιανθεί ο Δημόσιο τομέας...

Πρόεδρε, επειδή δεν είναι δικιά σου δουλειά, δώσε εντολή στον Κυριάκο να βγει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και να τα πει με το όνομά τους!

Γιατί έχω βαρεθεί να ακούω συνέχεια το γελοίο «φταίει ο Σαμαράς»...

Νεύτων