Οι αιώνιοι φοιτητές…

Ως αιώνιος φοιτητής (ή λιμνάζων, όπως είναι ο «επιστημονικός» όρος) θέλω να εκφράσω την άποψή μου πάνω σε αυτό το περίεργο ζήτημα.

Ξεκινώντας λοιπόν, να δηλώσω μια κι έξω πως ο νόμος που θεσπίστηκε ως λύση σε αυτό το πολύπλοκο πρόβλημα, είναι αρπακολατζίδικος και άδικος, και καταδείχνει σαφέστατα την παθογένεια της Ελληνικής πολιτικής.

Μιας πολιτικής με πρόταγμα το «πονάει πόδι, κόψει πόδι», χωρίς καμιά ουσιαστική πρόταση, προσπαθεί να λύσει κάθε κόμπο με το μαχαίρι του νόμου.

Από τις οριζόντιες περικοπές, μέχρι το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, μέχρι την ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου οργανισμού, η Ελληνική πολιτική εξουσία φαίνεται να εκλαμβάνει κάθε σύμπτωμα, ως ενδείξεις ανίατης μεταδοτικής ασθένειας.

Όταν έχεις ως στατιστικό δεδομένο ότι το 1/3 των σπουδαστών της χώρας είναι αιώνιοι φοιτητές, πρέπει να είσαι επικίνδυνα αφελής ή επικίνδυνα ανόητος, για να πιστεύεις ότι το πρόβλημα βρίσκεται στους ίδιους τους φοιτητές και όχι στο εκπαιδευτικό σύστημα που τους παράγει (σαν μηχανή που βγάζει λουκάνικα). 

Βέβαια, μια τέτοια προοδευτική ματιά που δεν πασαλείβει απλά το σπυρί με αντιβιοτικές κρέμες, αλλά ολιστικά προσπαθεί να εντοπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του, είναι πολύ απαιτητική για έναν ανίκανο πολιτικό, που είτε θέλει απλώς να δείξει μαχητική διάθεση, είτε κάποιος τρίτος τον πιέζει για δραστικές αλλαγές.

Τη λύση τη βρίσκει πάντα στην επιφάνεια και είναι πάντα άμεση και οικονομική, ενώ τη σοβαρή αντιμετώπιση με απαιτήσεις σε χρόνο, χρήματα, δουλειά και μπόλικο ανοιχτό μυαλό, την αγνοεί παραθέτοντας πάντοτε σαχλά επιχειρήματα. 

Για να μη θεωρητικολογώ και αναλώνομαι μόνο στην εύκολη κριτική, θα αποπειραθώ να εξηγήσω και τα αίτια του προβλήματος· τα οποία δεν είναι η οκνηρία των Ελλήνων φοιτητών, όπως υπεραπλουστευτικά διατείνονται μερικοί.

Γιατί εάν κάτι τέτοιο περιείχε το παραμικρό ψήγμα αλήθειας, πώς εξηγείται ότι οι περισσότεροι αιώνιοι φοιτητές έχουν υποδείξει συνέπεια, ζήλο και εργατικότητα καθ’ όλη τη διάρκεια των μαθητικών τους χρόνων, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να περάσουν σε πολύ καλές σχολές, με πολύ υψηλές βάσεις; 

Όπως γνωρίζουμε όλοι, κάθε φοιτητής πριν μπει στο πανεπιστήμιο, έχει περάσει από την καταστρεπτική, κατά τη γνώμη μου, δοκιμασία των πανελληνίων.

Αυτή η δοκιμασία για έναν έφηβο (ναι, στα 18 είναι ακόμα έφηβος) που περνάει την πιο ευάλωτη και φορτισμένη περίοδο της ζωής του, είναι μια ωρολογιακή βόμβα που πρέπει με κάποιον τρόπο να την καταπιεί και να τη μεταβολίσει. 

Δηλαδή πρέπει να καθυποτάξει τη νεανική του αντιδραστική φύση, να υπομείνει το τσουνάμι του άγχους και να πάρει με σύνεση τις πιο καθοριστικές αποφάσεις της καριέρας του (οι οποίες συνήθως, μόνο δικές του αποφάσεις δεν είναι στην πραγματικότητα ).

Μια κατάσταση σαν και αυτή δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για το μετέπειτα burn out του.

Είναι τόσο απαιτητική και αντίθετη στα ένστικτά του αυτή η δοκιμασία, όπου δημιουργεί την ψευδαίσθηση της τελευταίας δοκιμασίας.

Έτσι και καταφέρει να πιάσει τους στόχους του, δεν θα χρειαστεί να ξαναδιαβάσει ποτέ! 

Αν τώρα, πάρουμε αυτό το στοιχείο και το συνδυάσουμε με τη μετέπειτα τραυματική εμπειρία του σε ένα στείρο εκπαιδευτικό περιβάλλον, γεμάτο καμένους (από burn out πάσχουν και αυτοί) καθηγητές, χωρίς ίχνος πάθους για το αντικείμενό τους, αρχαία-κακογραμμένα βιβλία, βρωμερές εγκαταστάσεις με ταπετσαρία τις αφίσες των κομμάτων και εξεταστικές με μόνο σκοπό την ανάδειξη του καθηγητή σε απόλυτο άρχοντα της πανεπιστημιακής γνώσης, τότε έχουμε την συνταγή για να δημιουργήσουμε τον Έλληνα αιώνιο φοιτητή.  

Έναν φοιτητή που τον πίεζαν απάνθρωπα να κάνει ό,τι του πούνε, ενώ του ψιθύριζαν συνωμοτικά στο αυτί πως εάν τα καταφέρει και δεν καταρρεύσει, για το υπόλοιπο της φοιτητικής του ζωής, θα πίνει παγωμένο τσάι στον παράδεισο, περιτριγυρισμένος από ζουμερές παρθένες. 

Νίκος Αναπούρνης

EyeDoll