Μια φωτογραφία σου…

Από τη πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε ο ντόρος γύρω από το αν θα έπρεπε το Πρώτο Θέμα να δημοσιεύσει την φωτογραφία του ετοιμοθάνατου Παύλου Φύσσα, η δική μου άποψη ήταν διαφορετική από αυτήν της πλειονότητας των φίλων, γνωστών, αλλά και όσων τις απόψεις παρακολουθώ στα μπλογκς και στο facebook.

Η τρέχουσα και κυρίαρχη θεωρία ήταν και είναι (από όσα παρακολούθησα) ότι η εφημερίδα διαπράττει «βλασφημία», ότι σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να βγει η φωτογραφία σε πρωτοσέλιδα, και σ’ αυτό συμφωνούν και  οι γονείς του αδικοχαμένου νέου.

Η προσωπική μου άποψη, ως ανθρώπου μανιακού με την ιστορία, είναι ότι τέτοιες σημαδιακές φωτογραφίες, που μπορεί να είναι σκληρές, δεν παύουν να αποτελούν «ιστορικά μνημεία» και σύμβολα αγώνων.

Οπότε, καλώς δημοσιεύονται.

Πιο μεγάλη απορία (και ενστάσεις) μου προκάλεσε η ψυχραιμία κάποιου παριστάμενου, που λίγες μόνο στιγμές μετά το αποτρόπαιο έγκλημα, είχε τα «κοχόνες» να βγάλει το κινητό και να τραβήξει φωτογραφίες, παρά η απόφαση του Αναστασιάδη να δημοσιεύσει την εν λόγω σκληρή σκληρότατη εικόνα.

Άσχετα με το όποιο σκεπτικό του.

Και βέβαια, παρά την γενική κατακραυγή, τις προειδοποιήσεις και τις συστάσεις για μποϋκοτάζ της εφημερίδας, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαβάζω, την προηγούμενη Κυριακή το Θέμα πούλησε 120.130 φύλλα, ενώ χθες (με την φωτογραφία φαρδιά πλατιά) πούλησε 155.000.

35.000 φύλλα δηλαδή παραπάνω…

Και αυτό λέει κάτι για τη ράτσα μας.

Εν πάση περιπτώσει, στη συγκεκριμένη περίπτωση νόμιζα πως οι απόψεις μου είναι εντελώς σε διαφορά φάσης με αυτές του υπόλοιπου κόσμου, άσχετα αν πολλοί έσπευσαν να αγοράσουν την εφημερίδα.

Μέχρι που έπεσα επάνω σε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Χρήστου Νικολαϊδη στο δημοφιλές μπλογκ  taxalia   με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, και το οποίο και αναδημοσιεύω αυτούσιο…

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μία ιστορική φωτογραφία- ντοκουμέντο θύματος πολιτικής βίας, με έκδηλα τα ανθρώπινα στοιχεία, μάλλον σε ακραίο βαθμό, είναι απαραίτητο να δημοσιευθεί! 

Παρόμοιες φωτογραφίες είχαν στο παρελθόν τεράστιο... πολιτικό και κοινωνικό αντίκτυπο.

Με τη δύναμη τους (είναι πράγματι γροθιά στο στομάχι), ουσιαστικά πετυχαίνουν αυτό για το οποίο οι εικονιζόμενοι εν ζωή αγωνίστηκαν και τελικά θυσιάστηκαν!   Είναι σκληρές εικόνες αλλά τόσο δυνατές!  

Και όπως έδειξε η ιστορία ακριβώς επειδή είναι σκληρές, δυνατές και αληθινές γι' αυτό και πετυχαίνουν τον σκοπό τους... 

Η φωτογραφία, που δημοσιεύει σήμερα το "Πρώτο Θέμα", είναι μία τέτοια φωτογραφία.  

Εάν δεν ήξερες τη φάση θα την έλεγες γλυκιά, σχεδόν ερωτική.

Αλλά είναι ακραία σκληρή, αφού αποτυπώνει τις τελευταίες στιγμές ενός νέου...

Ενός νέου που μένει με τόσο άδικο τρόπο στην ιστορία!
Ο Παύλος "πιάστηκε" στο στιγμιαίο κλικ με πρόσωπο ήρεμο, σε φάση που δεν απομειώνει την προσωπικότητα του, ούτε προκαλεί άλλα συναισθήματα, πέραν του κυρίαρχου...
Αποτυπώνει ακόμη και την αγκαλιά της αγαπημένης του, η οποία με ένα καθάριο, μοναδικό βλέμμα αγάπης, στοργής και ανείπωτου πόνου αλλά και αγνής, ανεύθυνης απορίας μοιάζει με ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας, που ξεστομίζει εκείνο το θλιβερό "γιατί;"...

Η μορφή της θα προστεθεί στη μακριά λίστα των γυναικών που, αιώνες τώρα, νεκροφιλούν τα αγαπημένα τους αρσενικά (γιους, πατέρες, αδελφούς, συζύγους), που αποδημούν πριν τελειώσουν κάποιον αγώνα τους...

Τα δύο πρόσωπα στο στιγμιότυπο που απαθανατίστηκαν στέλνουν με τον πλέον καθάριο τρόπο το πλέον σαφές μήνυμα.

Είναι σκληρή αλλά τόσο αληθινή!

Δεν περιγράφει κάποια θολή ιδιωτικότητα, όπως κάποιοι σήμερα ισχυρίστηκαν...

Αλλά αποτυπώνει την θλιβερή κατάληξη, για την οποία όλοι θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Έτσι λοιπόν, ναι και εγώ θα δημοσίευα αυτή την φωτογραφία εάν έπρεπε ως Δημοσιογράφος να πάρω την απόφαση.

Τα όσα γράφτηκαν ως επιχειρήματα κατά της δημοσίευσης δεν ευσταθούν κατά τη γνώμη μου. Ή, ακόμη και εάν έχουν κάποια βάση, έχουν πολύ μικρότερη βαρύτητα από κάτι το υψιπετές που αυτή η φωτογραφία υπηρετεί.  
Θα ήταν πολύ κρίμα αυτή η φωτογραφία να έμενε σε κάποιο συρτάρι. 

Θα αφοπλιζόταν. 

Μακάρι να γίνει αφίσα. 

Και όπως ο Παύλος θα δώσει τη μορφή και τη μουσική του στον αντιφασιστικό αγώνα έτσι και η φωτογραφία του να γίνει η παντιέρα του αγώνα αυτού...

Strange Attractor