Η νοσηρή γοητεία του ναζισμού.

Όποιος γνωρίζει περί ναζισμού, γνωρίζει πολύ καλά πως πρόκειται για μια αρρωστημένη ιδεολογία, που πάντα καταλήγει στον … θάνατο.

Και δυστυχώς η χώρα μας, αυτό το τελευταίο διάστημα, φλερτάρει με τον ναζισμό, ζώντας τον ίλιγγο του θανάτου.

Προσωπικά καταλαβαίνω πολύ καλά την νοσηρή γοητεία που ασκεί ο ναζισμός σε κάποια άτομα.

Διότι έχω πέσει και εγώ θύμα του, πλην όμως σε μια πιο αθώα και μάλλον «ακαδημαϊκή» μορφή του.

Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά από μικρός τρελαινόμουν να διαβάζω για τους ναζί, να βλέπω ταινίες για τους ναζί, και γενικά να μαθαίνω ότι μπορώ για εκείνη την θλιβερή περίοδο της ανθρωπότητας.

Ακόμη και μεγαλύτερος, όταν όντας «σκεπτόμενος», και αυτοχαρακτηριζόμενος ως αριστερός, η έλξη που ασκούσε επάνω μου το φαινόμενο αυτό συνέχισε να υπάρχει.

Με αποτέλεσμα, αν και σιχαίνομαι όσο τίποτα άλλο την ναζιστική ιδεολογία, εν τούτοις μάλλον γνωρίζω πολλά περισσότερα για αυτήν και τους ιστορικούς της πρωταγωνιστές από τον οποιονδήποτε οργανωμένο χρυσαυγίτη, ή και από τον ίδιο τον Μιχαλολιάκο.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο ναζισμός, όσο και αν έχει ηττηθεί (στρατιωτικά και πολιτικά) σε ιστορικό επίπεδο, συνεχίζει να ασκεί αυτή τη νοσηρή γοητεία, η οποία αποδίδεται καλύτερα στην αγγλική ως morbid fascination.

Και η γοητεία που ασκεί ως ιδεολογία πολλαπλασιάζεται, ειδικά σε περιόδους κρίσης, και κυρίως διότι απευθύνεται εξ αρχής σε ημιμαθή και ανασφαλή άτομα, αφού προσφέρει simple things for simple minds.

Και μιλάω κυρίως για τον σκληρό πυρήνα της Χ.Α. του 000.1%, και όχι για αυτούς που την ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές, και που ανάθεμά με αν έχουν καν ακουστά τον Άιχμαν, ή τον Κουρτ Μάγιερ, ή που ξέρουν το οτιδήποτε περί ευγονικής.

Σε περιπτώσεις όπως αυτή της Γερμανίας, όπου θέριεψε, και υιοθετήθηκε ο ναζισμός, ακόμη και από «διανοούμενους» της εποχής, οι λόγοι ήταν κυρίως ο εγγενής  παραδοσιακός αντισημιτισμός των Γερμανών, όπως περιγράφεται ενδελεχώς στο πόνημα του Daniel Jonah Goldhagen, “Hitler’s Willing Executioners”.

Από κει και πέρα, όταν έχεις όλα τα απαραίτητα συστατικά, δεν είναι δύσκολο να φτιάξεις και την εκρηκτική ύλη.

Και τα απαραίτητα αυτά συστατικά, υπάρχουν σήμερα και στην Ελλάδα, όπως ακριβώς υπήρχαν στη Γερμανία την εποχή της Βαϊμάρης.

Μια ηττημένη χώρα (στην περίπτωσή μας οικονομικά), ένας βίαια φτωχοποιημένος λαός, μια τεράστια ανεργία, ένα κλίμα πολιτικής αστάθειας, μια αίσθηση εθνικής ταπείνωσης, και ένας τεχνητά κατασκευασμένος εχθρός (στη περίπτωσή μας οι μετανάστες, λαθραίοι και μη).

Στη Γερμανία υπήρχε και ο υπερπληθωρισμός, που στη δική μας περίπτωση αντιστοιχεί στην έλλειψη ρευστότητας, στη χαμηλή κατανάλωση, στα ελλείμματα, κλπ.

Το μόνο συστατικό που λείπει (ο πυροκροτητής) από την παραπάνω σούπα, και είναι ίσως το πιο κρίσιμο, είναι ένας χαρισματικός ηγέτης στυλ Χίτλερ.

Διότι άσχετα με το τι πιστεύουμε σήμερα, ο Αδόλφος τότε τους είχε πάρει τα μυαλά.

Η ρητορική του δεινότητα ήταν το κάτι άλλο.

Όπως και το «όραμα» που πρόσφερε στους τότε «αγανακτισμένους» συμπατριώτες του.

Στα καθ ημάς, όσο οι εκπρόσωποι του «εθνικοσοσιαλισμού» είναι αυτοί που είναι, σαν στραβοχυμένοι λουκουμάδες, και όσο το μόνο όραμα που προσφέρουν είναι μερικές κιτς εκδηλώσεις με χλαμύδες και περικεφαλαίες, και μαχαιρώματα στα στενά, τότε πολύ απλά το πραγματικό σκοτάδι θα αργήσει να έρθει.

Ναι αλλά, το σούρουπο είναι ήδη εδώ.

Και κάτι πρέπει να γίνει.

Η πιο ενδεδειγμένη λύση θα ήταν το …. διάβασμα.

Αν όμως λάβουμε υπόψη το προφίλ του μέσου Έλληνα Εθνικοσοσιαλιστή, τότε πιο εύκολο είναι να του διδάξεις διαφορικές εξισώσεις, παρά να του βάλεις να διαβάσει.

Μιλάμε για άτομα με μεγαλύτερη αλλεργία στη μάθηση κι από τον Τσίπρα!

Διότι το κακό με αυτή τη κατηγορία Ελλήνων είναι ότι μένουν στα εύπεπτα τσιτάτα, στις απλοποιημένες συνταγές, στους τεχνητούς μπαμπούλες, στα παλιά εθνικά μεγαλεία, και μερικοί εστιάζουν στις όμορφες μαύρες στολές και σημαίες που έχουν δει σε κάποια επίκαιρα της εποχής του Γκέμπελς.

Δεν το ψάχνουν παρά πέρα.

Πέρα από τα σύμβολα.

Δεν γνωρίζουν που οδήγησε έναν περήφανο κατά άλλα λαό, όπως οι Γερμανοί, το φάντασμα του ναζισμού.

Ε, λοιπόν τους οδήγησε στην απόλυτη καταστροφή.

Στο σκοτάδι. Στον θάνατο που λέγαμε…

Διότι έτσι ήταν προγραμματισμένο από την αρχή.

Απλά αυτοί που έπρεπε δεν το είχαν καταλάβει έγκαιρα.

Διότι νόμιζαν πως αυτοί θα μείνουν στην απ έξω.

Ναι αλλά όταν τους τελείωσαν οι Εβραίοι, οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι, και οι κομμουνιστές, το τέρας ήθελε κι άλλο αίμα για να τραφεί.

Με αποτέλεσμα να καταστρέψει την Ευρώπη (μαζί και την Ελλάδα, στην οποία σήμερα υπάρχει κοινοβουλευτικό κόμμα που θαυμάζει τον εισβολέα και καταστροφέα της χώρας!!!!!).

Εδώ κανονικά θα έπρεπε να πάμε σε ψυχιατρικές ερμηνείες, αλλά φευ….

Εν κατακλείδι, ο ναζισμός ξεκίνησε με δαυλούς, σημαίες, και μαύρες γυαλιστερές στολές, και κατέληξε σε φούρνους, θαλάμους αερίων, και θάνατο.

Κάτι παρόμοιο λοιπόν με τη Βαϊμάρη ζούμε  σήμερα κι εδώ.

Ήδη κυκλοφορούν ομάδες κρούσης, που συγκρούονται με αναρχικούς, κομμουνιστές, και που επιτίθενται σε μετανάστες.

Το ίδιο που έκαναν κάποτε και οι πρόδρομοι των SS, οι  SA, που ο ίδιος ο Χίτλερ αναγκάστηκε να διατάξει τη σφαγή τους λίγο αργότερα, όταν διαπίστωσε ότι χάνει τον έλεγχο των «πιστών» αυτών τραμπούκων του (η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών).

Ήδη υπάρχει ένα τέτοιο κόμμα στη Βουλή.

Και ήδη υπάρχουν αφελείς συνέλληνες που το ψηφίζουν, και που επικροτούν τις θέσεις και τις μεθόδους του.

Όπως κάποιοι άλλοι κάποτε ψήφιζαν τον Χίτλερ.

Μέχρι που έκαψε την Βουλή, κατηγορώντας τους κομμουνιστές, και στη συνέχεια ανέλαβε δικτατορικές εξουσίες.

Το που θα πάει όλη αυτή η κατάσταση στην Ελλάδα δεν το γνωρίζω.

Απλά ελπίζω να μην συμβεί ότι συνέβη και στη Γερμανία.

Και για να μη συμβεί, χρειάζεται να κάνουμε την υπέρβαση που δεν είχαν κάνει τότε οι Γερμανοί.

Το πώς θα γίνει αυτό δεν ξέρω.

Μέχρι τότε εγρήγορση, απομόνωση των εξτρεμιστών, και … διάβασμα, πολύ διάβασμα. Μπας και μάθουμε την κατάληξη του έργου, χωρίς να χρειαστεί να το παρακολουθήσουμε ολόκληρο.

Διότι «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον».

Strange Attractor