Μια Ζωή Σικέ (1)

Από σήμερα, θα σας παρουσιάζουμε κάθε μέρα ένα παραλήρημα του Strange Attractor σε συνέχειες, που κάποτε είχε ξεκινήσει για βιβλίο, αλλά που παρατήθηκε στη μέση… άδοξα.

Απολαύστε υπεύθυνα…

Μια Ζωή Σικέ.

Ξύπνησα απότομα. Το όνειρο ήταν κάτι παραπάνω από ρεαλιστικό.

Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι δεν ήταν καν όνειρο αν δεν βρισκόμουν στο κρεβάτι μου.

Ήταν, λέει, κάτι άγρια θηρία, σαν λιοντάρια, αλλά όχι ακριβώς γιατί... γάβγιζαν.

Εν πάση περιπτώσει με κυνηγούσαν μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι, σαν αυτά που βλέπουμε στις Εγγλέζικες ταινίες, και εγώ έτρεχα λες και ήμουν πρωταθλητής στίβου.

Δεν με πρόλαβαν.

Ένα αεροπλάνο παλιάς εποχής, ένα διπλάνο δηλαδή, κίτρινο σαν το στάχυ, βούτηξε ξαφνικά από το πουθενά και με τη βοήθεια ενός γάντζου δεμένου στην άκρη ενός έντονα κόκκινου σχοινιού κάποιος η κάποιοι με τράβηξαν στη καμπίνα του πιλότου.

Εκεί να δείτε πλάκα.

Πιλότος του αεροπλάνου ήταν ο κ. Γεροντίδης, ο αυστηρός φιλόλογος τον οποίο έτρεμα στη πέμπτη τάξη του γυμνασίου. Με υποδέχθηκε με γέλια.

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον κ. Γεροντίδη να γελάει. Εδώ που τα λέμε δεν τον είχα δει ούτε και να χαμογελάει ποτέ. Έστω και ειρωνικά.

Με μία καταπληκτική άνεση όμως, σημάδεψε το αεροπλάνο ψηλά και αφού με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο... αγάπη πήδηξε απότομα έξω στο κενό.

Χωρίς να πει κουβέντα, και... χωρίς αλεξίπτωτο.

Και έμεινα εγώ στο πίσω κάθισμα του αεροπλάνου να κοιτάζω τα διάφορα χειριστήρια και να μη ξέρω τι να κάνω.

Τα κουμπάκια και οι βελόνες στα όργανα του ταμπλό στριφογύριζαν ανεξέλεγκτα. Διάφορα πολύχρωμα φωτάκια αναβόσβηναν προαναγγέλλοντας με το δικό τους τρόπο την επερχόμενη καταστροφή.

Το αεροσκάφος άρχισε να χάνει ύψος απότομα. Κρύος ιδρώτας εμφανίστηκε ξαφνικά στο μέτωπό μου.

Με μια σταθερή πορεία προς ένα δασάκι που φαινόταν στον ορίζοντα, το αεροπλάνο με οδηγούσε σταθερά προς τον θάνατο και την ανυπαρξία.

Η σκέψη μου πάγωσε.

Με είδα μικρό παιδί στις κούνιες του λούνα πaρκ, στα χέρια του παππού μου, χέρια στιβαρά που πάντα μύριζαν τσιγαρίλα.

Πόσο μου λείπουν στη ζωή μου αυτά τα χέρια.

Εκεί βέβαια ξύπνησα.

Ευτυχώς, γιατί έχω ακούσει ότι σε τόσο αληθοφανή και έντονα όνειρα σαν και το δικό μου μερικοί έχουν πάθει καρδιακές ανακοπές και πέθαναν στον ύπνο τους χωρίς προφανή λόγο.

Η επιστήμη λένε ότι σηκώνει ψηλά τα χέρια. Απουσιάζει.

Ο ιδρώτας συνέχισε να ρέει και στον ξύπνιο μου.

Βρήκα και άναψα ένα τσιγάρο από το πακέτο που πέταξα στα σκουπίδια χθες το βράδυ όταν ορκίστηκα, για πολλοστή φορά, ότι θα το κόψω. Ε, και λοιπόν;

Ο Μάρκ Τουέιν είχε πει κάποτε ότι το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο είναι να κόψει κανείς το κάπνισμα. Αυτός μάλιστα το είχε κόψει δεκάδες φορές...

Kοίταξα το ρολόι μου, ήταν περίπου έξι το πρωί. Τι είχα να κάνω σήμερα; Αυτό που είχα να κάνω και χθες. Τίποτα.

Σήκωσα τα ρολά και άφησα να μπει στο δωμάτιο το σκοτάδι του δρόμου.

Ωραία! Η τηλεόραση αναμμένη όπως πάντα έδειχνε video clips χωρίς ήχο.

Το να έχω την τηλεόραση μονίμως αναμμένη είναι μια συνήθεια που απέκτησα στον εξωτερικό, στη διάρκεια των σπουδών μου. Of course.

Αμερικάνικα πράγματα.

Βέβαια ακόμα θυμάμαι την εποχή, δεν είναι δα και τόσο παλιά, που η τηλεόραση είχε μόνο δύο κανάλια κι αυτά κρατικά. Το ΕΙΡΤ που άρχιζε να εκπέμπει το κατηφές του πρόγραμμα στις έξι το απόγευμα και έκλεινε τα μεσάνυχτα.

Ανάλογα θλιβερό ήταν και το αδελφάκι του η ΥΕΝΕΔ.

Θυμάμαι και την «Ηχώ των Γεγονότων».

Πρώτο θέμα στις ειδήσεις ήταν πάντα η κατάθεση στεφάνου σε κάποιο μνημείο από κάποιον μεγαλόσχημο της εποχής.

Άντε τώρα να το εξηγήσεις αυτό σε κανένα σημερινό δεκαπεντάχρονο που παίζει τις δεκάδες τα κανάλια στα δάχτυλα του. Το άθλημα ονομάζεται ζάπινγκ, και όπως πάμε σε λίγο θα γίνει και Ολυμπιακό.

Ήδη οι Έλληνες έχουν τα πιο γυμνασμένα δάχτυλα στον κόσμο.

Άραγε αυτό είναι η εξέλιξη;

Θυμάμαι κάτι που έλεγε παλιά ο Χάρυ Κλίν σε ένα δίσκο του. Ήταν δήθεν ένας εκφωνητής του ραδιοφώνου της Αθήνας μερικά χρόνια στο μέλλον, και το θέμα ήταν ότι μιλούσε μια γλώσσα ερμαφρόδιτη, μισή Ελληνική και μισή Αγγλική.

Goodmorning Αthina. Όπως λέμε Goodmorning Vietnam. Όπως δηλαδή οι σημερινοί έφηβοι.

Όχι πως είμαι και `γω κανένας υπερήλικας, ίσα που πάτησα τα ;;;;;

Η χαμένη γενιά που λένε.

Πολύ μικρός για χούντες και πολυτεχνεία και πολύ μεγάλος για RAP και HIP HOP. Δεν βαριέσαι, αυτή είναι άλλωστε και η αέναη πορεία της ιστορίας.

Γενιές που εναλλάσσονται. Κύρου Ανάβασις.

Η κότα υπάρχει απλά και μόνο σαν μέσο διαιώνισης του αυγού.

Να δεις πως το είχα ακούσει; Ο χρόνος δεν υπάρχει και δεν περνάει, εμείς απλώς γερνάμε και ο οργανισμός μας φθείρεται.

Ορισμός του χρόνου άλλωστε δεν υπάρχει.

Νομίζω ήταν το βιβλίο της Ιστορίας της τετάρτης γυμνασίου (σε κάποια υποσημείωση) που είχε ένα μέτρο για να αντιληφθεί κανείς το άπειρο του χρόνου.

Αν φανταστούμε, έγραφε, ένα βουνό που αποτελείται από καθαρό διαμάντι ύψους χιλίων χιλιομέτρων και πλάτους άλλων χιλίων χιλιομέτρων, και ένα σπουργιτάκι που εμφανίζεται μία φορά κάθε χίλια χρόνια και τσιμπάει το βουνό, τότε αν υπολογίσουμε το χρόνο που θα χρειαστεί για να φθαρεί όλο το βουνό, θα δούμε ότι ο χρόνος αυτός δεν είναι παρά ένα δευτερόλεπτο της αιωνιότητας. Έπος του Γκιλγκαμές νομίζω. Βαθιά πράγματα.

Κι`εγώ ακόμα προσπαθώ να κόψω τις περισπωμένες και τις δασείες.

Μετά από κανά δυο καφέδες ξύπνησα για τα καλά. Η τηλεόραση τώρα έδειχνε ειδήσεις στο CNN.

Παρακολουθώντας κανείς αυτό το κανάλι προσγειώνεται στην οδυνηρή πραγματικότητα. Ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν αποτελεί τον ομφαλό της γης όπως βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε εμείς οι τσιφτετέλληνες.

Ούτε ομφαλός ούτε άκρο, απλά και μόνο και ίσως είμαστε μια παρανυχίδα του διεθνούς κορμού.

Όπως είναι η Ζιμπάμπουε ή η Ζανζιβάρη.

Χώρες με σεβασμό και κύρος στην παγκόσμια κοινότητα.

Ελλάδα, η Βενεζουέλα της Ανατολής.

Όπως λέμε Κορδελιό, το Παρίσι του Νότου. Και τα μυαλά στο μίξερ. Προσφορά του Κωτσόβολου με τη χρυσή εγγύηση των αδελφών Φουρλή.

Ένας τροχός της τύχης δηλαδή, με νικητές τους ίδιους πάντα.

Μια ζωή σικέ, όπως παλιά τα λαϊκά λαχεία. Τότε που ξεφτίλιζαν τα παιδάκια των ορφανοτροφείων.

Απλά τώρα γίναμε ιλουστρασιόν, γεμάτοι σιλικόνη σαν τη Βουγιουκλάκη.

Που την ξέθαψα τώρα αυτήν; Ήμουνα νιος και γέρασα και η Βουγιουκλάκη μεσουρανούσε.

Σαν τον Λευκό Πύργο που δεν είναι λευκός έτσι κι`η Βουγιουκλάκη παρέμεινε σταρ, χωρίς να είναι ηθοποιός.

Συνεχίζεται…