Μια Ζωή Σικέ (11)

Ο Τσε Γκεβάρα εμφανίστηκε το 1965 σε μία εκπομπή του Αμερικανικού CBS, και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό για τους υποστηρικτές του ψυχρού πολέμου.

Ο «άγριος» αυτός κομμουνιστής αντάρτης καταγοήτευσε τους Αμερικάνους, δείχνοντας στους χειριστές του τηλεοπτικού μέσου τις φοβερές δυνατότητες, αλλά και τις παγίδες του όπλου που διαφεντεύουν.

Η τηλεόραση σήμερα έχει γίνει η «κόρη του οφθαλμού» της ψυχής μας.

Ο υπέρτατος κριτής που στην ουσία κρίνει τον εαυτό του και άρα... δεν υπάρχει κριτική.

Κάποτε η τέχνη αναπαρήγαγε τη ζωή, εξ`ού και το μεγαλείο της.

Φιλτράριζε την πραγματικότητα, την εξευγένιζε, ή το αντίθετο, και εν πάση περιπτώσει έδειχνε μία μορφή της ζωής ιδωμένη μέσα από το μάτι και το πρίσμα του καλλιτέχνη.

Μία γλυκιά υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας ή της φαντασίας.

Σήμερα η ζωή αναπαριστά την «τέχνη», που ξεπηδάει μέσα από τη τηλεόραση.

Η οποία τηλεόραση υπάρχει μόνο χάρη στα προϊόντα που πλασάρει και που την στηρίζουν.

Δηλαδή μελέ.

Η πραγματικότητα μιμείται την φαντασία.

Όλοι γινόμαστε θλιβερά κακέκτυπα των δήθεν σταρ που βλέπουμε να παρελαύνουν μέσα στα σπίτια μας.

Η κάθε λογής τηλεπαρουσιάστρια γνωστή μέχρι χθες στη γειτονιά της και μόνο, μπορεί και γίνεται ίνδαλμα για τα πλήθη περνώντας μέσα από τον μαγικό καθρέφτη της εποχής μας... την τηλεόραση.

Σε συνδυασμό με τα μαζικής κατανάλωσης έντυπα, περιοδικά και μη, δημιουργούνται χιλιάδες σελέμπριτις που είναι διάσημοι για τον λόγο και μόνο ότι είναι γνωστοί μέσα από αυτά.

Έρχονται καπάκι και τα διάφορα ρεάλιτι, και το γλυκό δένει για τα καλά. Ατάλαντα ανθρωπάκια της διπλανής πόρτας βαφτίζονται σταρ εν μία νυκτί.

Και ο λαός τους θαυμάζει! Και τρέχει ξοπίσω τους.

Οι βάρβαροι δηλαδή του μέλλοντος δεν θα έρθουν από τα σύνορα για να μας σφάξουν και να μας σύρουν στα σκλαβοπάζαρα.

Θα ξεπηδήσουν από τις τηλεοράσεις, μέσα στα δωμάτια των παιδιών μας, και θα μας υποδουλώσουν από μέσα.

Θα αποφλοιώσουν τον εγκέφαλό μας, και θα μουλιάσουν τα κορμιά μας, κάτι που σημαίνει βέβαια θάνατο.

Απ`τα σαλόνια μας θα ξεκινήσουν, και θα παραδοθούμε αμαχητί όντας ήδη σκλάβοι αυτών που μας τους πλάσαραν... των καναλαρχών δηλαδή, και των μεγαλοεκδοτών. Που στην πραγματικότητα είναι σχεδόν όλοι τους εργολάβοι δημοσίων έργων, και που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ ως εκβιαστικό μέσο προς την εκάστοτε κυβέρνηση προκειμένου να τους ανατίθενται τα διάφορα κρατικά και μη έργα.

Και ο λαός να κοιμάται τον ύπνο τον βαθύ, χειροκροτώντας ακούσια.

Κάποτε, πριν από εκατοντάδες χρόνια, κουμάντο έκαναν οι μεγαλογαιοκτήμονες, και οι φεουδάρχες, που κλεισμένοι στα ψηλά και απρόσιτα κάστρα τους αποφάσιζαν για όλα τα θέματα της τότε κοινωνίας. Είχαν δύναμη ζωής και θανάτου επί των υποτελών τους, δηλαδή των πάντων.

Οι σημερινοί φεουδάρχες είναι κλεισμένοι στα γυάλινα κάστρα στούντιο της τηλεόρασης, και μέσω των επαγγελματιών τσιρακιών τους δημοσιογράφων φίρμες, αλλά και των συνηθισμένων μαϊντανών των τηλεοπτικών παραθύρων, προβάλλουν τις απόψεις τους στο πλήθος, που χωρίς καμία εναλλακτική λύση θεωρεί αληθές ότι εκπέμπεται.

Χωρίς να μπορεί να καταλάβει τα παιχνίδια που παίζονται μέσω των «ειδήσεων» με μόνο σκοπό την κονόμα.

Αλλά το χειρότερο είναι η ισοπέδωση που η τηλεόραση προκαλεί.

Ο καθένας νομίζοντας ότι είναι μοναδικός κι`ωραίος, στην πραγματικότητα είναι όπως εκατομμύρια άλλοι την στιγμή που ανάβει την τιβί του στη συγκεκριμένη ώρα για να δει το συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Και το ακόμη πιο χειρότερο είναι ότι όπως εκατομμύρια άλλοι, έτσι κι`αυτός αφήνεται να ενημερωθεί για τα τεκταινόμενα από τους ίδιους ανθρώπους.

Η «κοινή γνώμη» δηλαδή, που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, στην ουσία χειραγωγείται, μιας και η πρόσβασή της στις πληροφορίες ελέγχεται από τους ιδιοκτήτες της τηλεόρασης.

Έτσι δημιουργείται η λεγόμενη pensiere debole, η ελαστική συνείδηση, που πλάθεται καθημερινά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αποδεικνύοντας έτσι ότι όλα είναι σικέ, ιδίως η τηλεόραση.

Τηλεόραση που όπως και καθετί άλλο οι νεοέλληνες ξεφτιλίζουν με την υπερβολή. Δέκα διαφημίσεις την ώρα οι Αμερικάνοι, τριάντα εμείς….

Και πάει λέγοντας.

Συνεχίζεται…