Μια Ζωή Σικέ (4).

Τι ωραία που είναι να πίνεις καφέ στη πλατεία και να μη σε νοιάζει τίποτα.

Να διαβάζεις τα πρωτοσέλιδα για την καταστροφή που όλο έρχεται και συ να γελάς. Πέρα να βρέχει δηλαδή.

Όλα είναι άλλωστε σικέ. Το λέω και το πιστεύω.

Η απραξία σε φέρνει κοντά στο θεό.

Κάποτε είχα ένα φίλο Αθηναίο που όλοι τον θεωρούσαμε τεμπέλη.

Όλη μέρα ξάπλωνε. Ιδανικό του, έλεγε, ήταν το να φτάσει σε τέτοιο σημείο στη ζωή του, που ο μόνος λόγος για να σηκωθεί θα ήταν για να αλλάξει κρεβάτι.

Ξεκουραζόταν την ημέρα για να κοιμάται ήσυχος το βράδυ. Μέχρι που στο τέλος τρελάθηκε. Αλήθεια…

Λένε ότι πάσχει από αγοραφοβία.

Φοβάται δηλαδή τα πλήθη και τον συνωστισμό. Τέλος πάντων κάπου με είχε επηρεάσει.

Η εργασία άλλωστε δεν είναι φυσική για τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος στη πρωταρχική του κατάσταση τρέφονταν με καρπούς. Ότι έβρισκε έτοιμο. Αυτό του άφηνε μπόλικο ελεύθερο χρόνο.

Ίσως γι`αυτό και αναπτύχθηκε σχετικά ραγδαία.

Μετά ανακάλυψε το κυνήγι και τους κόπους που αυτό απαιτεί.

Κυνήγι είπα, και θυμήθηκα τους θλιβερούς αυτούς συμπατριώτες μας που δηλώνουν κυνηγοί.

Αθλητές λένε. Προστάτες της πανίδας λένε.

Και μελλοντικοί φύλακες του έθνους λένε, μιας και είναι, ή νομίζουν ότι είναι γενναίοι και εκπαιδευμένοι στα όπλα.

Έτσι θα πίστευε και εκείνος, ξεχνάω το όνομα του, που πυροβόλησε τον μπατζανάκη του γιατί τον πέρασε για μπεκάτσα. Γενναίος και εκπαιδευμένος!

Λίγα νομίζετε κυνηγόσκυλα πήγαν άδικα και βερεσέ από βόλι του αφεντικού τους. που τα πέρασε για αγριογούρουνα;

Ας είναι. Εγώ ξέρω πως κυνήγι θεωρείται το να είσαι σε καμιά ζούγκλα του Αμαζονίου οπλισμένος με μαχαίρι και να κυνηγάς τίγρεις. Εκεί σας θέλω.

Όχι με τηλεσκοπική καραμπίνα και ρούχα παραλλαγής δίπλα στην Εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας να κυνηγάς περιστέρια.

Που είχαμε μείνει; Α ναι, στην τεμπελιά.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ο άνθρωπος στην υποτιθέμενα πιο τέλεια πολιτικά μορφή του, δηλαδή στην αρχαία Αθήνα, ΔΕΝ δούλευε.

Μιλάω βέβαια για τους ελεύθερους πολίτες Αθηναίους, που μόνον αυτοί θεωρούνταν άνθρωποι, και που γυρνούσαν από εδώ και από εκεί φιλοσοφώντας και φλερτάροντας ο ένας τον άλλον.

Εργασίες έκαναν οι παρακατιανοί και οι δούλοι. Και στην Αθήνα, αλλά και στη Ρώμη το 80 τοις εκατό των ανθρώπων εκείνα τα χρόνια ήταν δούλοι.

Σ`αυτούς είχε ανατεθεί οτιδήποτε σήμερα θα θεωρούσαμε εργασία. Οι σκλάβοι ήταν αυτοί που έκαναν τις χειρονακτικές, γραφειοκρατικές και καλλιτεχνικές δουλειές της τότε κοινωνίας.

Οι λίγοι, οι εκλεκτοί, οι ελεύθεροι δηλαδή, ζούσαν από το περίσσευμα του κόπου των δούλων. (Όπως και σήμερα).

Ακόμα και λαμπροί φιλόσοφοι όπως ο Πλάτωνας ή ο Αριστοτέλης ισχυριζόντουσαν ότι η δουλεία ήταν η φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας. Υποστήριζαν ότι θα διαρκέσει για πάντα μιας και πολλοί άνθρωποι είναι από τη φύση τους κατώτεροι.

Οι φιλόσοφοι αυτοί δεν ήταν απολογητές του συστήματος, απλά το θεωρούσαν σαν δεδομένο. Η Λεπέν δηλαδή έχει βάσεις στέρεες (και η Χρυσή Αυγή).

Έτσι φτιάχτηκε ο Παρθενώνας. Έτσι δένεται το ατσάλι.

Άλλωστε αυτό ισχύει και σήμερα σε κάθε κοινωνία. Όποιος αμφιβάλλει κάνει λάθος. Μήπως οι κανονικοί άνθρωποι στην Ελλάδα δουλεύουν;

Ποιος απ`αυτούς που μονοπωλούν τις ειδήσεις και την οικονομία μας, και που θεωρούνται πρότυπα για τους νέους εργάζεται με την αληθινή έννοια της λέξης;

Οι υπουργοί και οι βουλευτές; Οι εφοπλιστές; Οι ηθοποιοί; Οι συνδικαλιστές;

Η χρυσή νεολαία των μπαρ της Μυκόνου;

Ο τάδε επώνυμος κήνσορας; Όχι.

Αυτοί όλοι απολαμβάνουν και τρέφονται.

Οι άλλοι δουλεύουν, οι μαύροι.

Κάθε χώρα έχει τους μαύρους της.

Ακόμα και στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, εμπνευστή της εργατικής αυτοδιαχείρισης. Διαβάστε Μίλοβαν Τζίλας. Η νέα τάξη του κομμουνισμού.

Οι μαύροι στα μπετά, και οι κομματικοί στα θέρετρα. Συσκεπτόμενοι για το κοινό συμφέρον. Για τους εργαζόμενους.

Κάτι μου θυμίζει αυτό. Κάτι από Ελλάδα.

Μα τι λέμε τώρα;

Κι`αυτοί όλοι που δουλεύουν το κάνουν αναγκαστικά. Όλοι έχουν όνειρο να βγάλουν λεφτά πολλά για να κάθονται. Να φθάσουν δηλαδή στην ιδανική κατάσταση του ανθρώπου. Σ`αυτό που λέγαμε, την ξάπλα και την ξεκούραση.

Ολόκληρος ο Μαρξισμός στηρίζεται σ`αυτό το ιδανικό.

Ότι δηλαδή, η αυτοματοποίηση θα φθάσει σε τέτοιο βαθμό, που ο άνθρωπος θα μπορεί επιτέλους να ολοκληρωθεί σαν οντότητα. Να ψαρεύει τη μία μέρα, να γράφει ποιήματα την άλλη, και πάει λέγοντας. Δηλαδή να μην εργάζεται και να μην αλλοτριώνεται.

Όποιος δεν το γνωρίζει αυτό δεν διάβασε Μαρξ, και ας είναι στέλεχος της ΚΝΕ.

Εδώ κοτζάμ Τσίπρας, «ηγέτης», λέει,  της ελληνικής αριστεράς, και ανάθεμά με αν ξέρει τα παραπάνω…

Ο Βέλτσος άλλωστε δήλωσε κάποτε πολύ σωστά, ότι πλούσιος σήμερα είναι αυτός που διαθέτει ελεύθερο χρόνο, και όχι αυτός που διαθέτει χρήμα...

Εγκρίνω και επαυξάνω.

Συνεχίζεται…