Μια Ζωή Σικέ (8)

Όταν ξεκίνησα τη βολτίτσα μου ο καιρός ήταν καλός.

Ξαφνικά όμως άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς.

Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε;

Γυναίκες να τρέχουν έξαλλες στο πεζοδρόμιο σε αναζήτηση υπόστεγου.

Ομπρέλες να κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους με στόχο τα μάτια των περαστικών. Ταξί να κυκλοφορούν ξυστά στα πεζοδρόμια τινάζοντας πίδακες νερού αδιάκριτα. Χάος.

Στάχτη και μπούρμπερι.

Αυτή είναι η Ελλάδα, που είπε κάποτε και ο αξέχαστος Σημίτης.

Η βροχή σταμάτησε τόσο απότομα όσο ξεκίνησε, και όλα γίνανε και πάλι νορμάλ.

Οι κυρίες πήραν το γνωστό τους μπλαζέ ύφος, και τα ταξί έπαψαν να πιτσιλάνε τον κόσμο.

Εγώ μπήκα σε ένα μπαράκι.

Η Θεσσαλονίκη ως γνωστόν είναι γεμάτη ρωσοπόντιους και μπαράκια.

Όλα πρώην γκαρσονιέρες σε ισόγεια πολυκατοικιών, που τώρα είναι χρυσωρυχεία. Μπήκα λοιπόν για να πιω μια μπύρα.

Μέσα υπήρχε συνωστισμός.

Δώδεκα η ώρα το μεσημέρι και ένα από τα εκατοντάδες μπαράκια της πόλης γεμάτο. Φαντάζομαι ότι εξίσου γεμάτα θα είναι και τα μισά τουλάχιστον από τα υπόλοιπα. Πολύς κόσμος δηλαδή που δεν εργάζεται. Δεν παράγει.

Φθάσαμε άραγε την τελειότητα που έλεγα, και για την οποία έγραψε ο Μαρξ;

Θα μου πείτε ότι είναι φοιτητές που χαλαρώνουν μεταξύ μαθημάτων. Θα γελάσω. Μοναδική σχέση των περισσότερων φοιτητών με το πανεπιστήμιο είναι η σίτιση στις λέσχες, ή άντε και καμιά συναυλία. Τα υπόλοιπα είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Θυμάμαι κάποτε μία διαδήλωση φοιτητών που είχε κλείσει για δύο περίπου ώρες το κέντρο της πόλης. Το μόνο που μου έμεινε ήταν το άκρως δημοκρατικό αίτημα-σύνθημα για δικαίωμα στην αντιγραφή.

Αντιγραφή, που στα πανεπιστήμια της Βόρειας Αμερικής τουλάχιστον, τιμωρείται με οριστική αποβολή. Άσχετα από το επίπεδο σπουδών στο οποίο θα βρίσκεται ο αντιγραφέας. Όχι παίζουμε.

Εδώ όμως, στην χώρα μπανανία, που δεν παράγει ούτε καν μπανάνες, η αντιγραφή είναι δημοκρατικά κεκτημένο δικαίωμα.

Το μπαράκι λοιπόν ήταν γεμάτο. Όχι μόνον από νέους. Υπήρχαν και μεσήλικες κουλτουριάρηδες.

Σαρανταπεντάχρονοι με κοτσίδες, σκουλαρίκια, και μπορντό κοτλέ παντελόνια. Θλιβερό θέαμα.

Σαν σύναξη κάποιας συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο ο Κουράκης έλειπε.

Γύρω τους κοριτσάκια φανερά εντυπωσιασμένα.

Άλλοι το παίζουν ηθοποιοί, και άλλοι σκηνοθέτες.

Η Θεσσαλονίκη είναι πλήρης σκηνοθετών και καλλιτεχνών γενικά.

Άσχετα αν δεν έχει γυριστεί εδώ ποτέ ταινία, πλην μιας ή δυο με τον Βουτσά.

Ούτε καν ο Στάθης  Ψάλτης δεν μας καταδέχτηκε, όταν έφτιαχνε από ένα αριστούργημα την εβδομάδα!

Συζητήσεις λοιπόν περί τέχνης γενικά, και κινηματογράφου ειδικότερα.

Μάλλον τα κοριτσάκια που σίγουρα θα σπουδάζουν θέατρο ή αισθητικοί, σε κάποιο ιδιωτικό ΙΕΚ, είναι από χωριό, και μόνη τους ελπίδα είναι η εύνοια κάποιου μεγαλοπιασμένου.

Όλες ασφαλώς ονειρεύονται να γίνουν σαν τη Ντενίση (ή την Παπουτσάκη, κλπ). Βέβαια αυτή είναι μία, και για κάθε Ντενίση που πέτυχε αντιστοιχούν εκατοντάδες κοπέλες που δεν μπόρεσαν να γίνουν γνωστές πέρα από τη παρέα του «σκηνοθέτη» που κάποιο βράδυ τις γλέντησε γερά.

Και καταλήγουν θύματα, γυναίκες που θα ήταν, αλλά που πια δεν είναι. Και γεμίζουν τις γειτονιές με την παρουσία τους.

Πως το είπε ο Καρυωτάκης;

Όλα θολά και απαίσια, πιο άθλια κι`από πριν.

Συνεχίζεται…