Μια Ζωή Σικέ (9)

Η μπύρα ήταν νόστιμη. Άλλωστε η μπύρα είναι από τα λίγα ποτά που δεν επιδέχονται νοθεία.

Δεν υπάρχουν μπύρες μπόμπα. Καλό αυτό.

Όλοι μέσα στο μπαρ κάπνιζαν. Κι`εγώ βέβαια.

Η κάπνα άρχισε να με πειράζει καίγοντας τα μάτια μου.

Τα έκλεισα για να συνέλθω και άκουσα τους πυροβολισμούς.

Γυρίζοντας το κεφάλι μου προς τη πλευρά του σαματά είδα το δάσος να καίγεται.

Οι σκηνές φαινόντουσαν ετοιμόρροπες και γυναικόπαιδα έτρεχαν ολόγυρα χωρίς φανερό σκοπό….

Στο βάθος αντίκρισα τους ιππείς με τα γαλάζια ρούχα να απομακρύνονται αλαλάζοντας και κλοτσώντας άγρια τα άλογά τους στα πλευρά για να επιταχύνουν.

Το χωριό ή μάλλον ο καταυλισμός θύμιζε κόλαση.

Η φωτιά του δάσους δυνάμωνε και πλησίαζε ανησυχητικά στις σκηνές καθώς ο αέρας φυσούσε δυνατά προς το μέρος τους.

Οι γυναίκες συνέχιζαν να στριφογυρίζουν τραβώντας τα μαλλιά τους, και τα παιδάκια συνέχιζαν να κλαίνε. Φρίκη!!!

Αυτό που ξαφνικά με παραξένεψε ήταν η εμφανής απουσία ανδρών. Ούτε ένας για δείγμα.

Ίσως αυτό και να εξηγεί το γιατί σιγά σιγά μερικές γυναίκες με πλησίαζαν με ένα παράξενο βλέμμα στα μάτια τους.

Μία από αυτές άρχισε να μου μιλάει με ένα φοβερά γρήγορο ρυθμό. Ανησύχησα.

Αν και σίγουρα δεν γνώριζα καμιά ινδιάνικη γλώσσα ή διάλεκτο, η σημασία των όσων μου έλεγε φάνταζε απειλητική.

Κατάλαβα και τρόμαξα. Ήθελαν να με κρατήσουν.

Χρειάζονταν άνδρα αρχηγό.

Ο φεμινισμός δεν είχε φθάσει ακόμα εδώ, ή μάλλον δεν είχε ξεκινήσει πουθενά στον κόσμο ακόμα.

Ίδρωσα…

Ήπια στα γρήγορα την υπόλοιπη μπύρα μου και φώναξα για δεύτερη.

Δίπλα μου άκουσα τα κοριτσάκια να μιλάνε για την επίδραση του ντανταϊσμού στον σύγχρονο κινηματογράφο.

Δεν είμαστε καλά… σκέφτηκα ξεφυσώντας.

Αποφάσισα να ηρεμήσω.

Συγκέντρωσα το βλέμμα μου επάνω σε έναν τύπο ο οποίος εδώ και ώρα προσπαθούσε να κάνει την κοπελιά που τον συνόδευε να χαμογελάσει.

Τι ανέκδοτα της έλεγε και τι ιστορίες… Τζίφος.

Η κοπέλα ήταν ανένδοτη και ανέκφραστη.

Το κλασσικό ύφος δηλαδή της νεοελληνίδας.

Ρωτήστε μια γυναίκα άγνωστη στο δρόμο τι ώρα είναι.

Το πιθανότερο είναι ότι θα σας βρίσει νομίζοντας ότι της κολλάτε.

Και το ύφος ύφος.

Αν την πετύχετε βέβαια σε σκυλάδικο, τότε η ίδια σοβαροφανής κυρία θα χορεύει τσιφτετέλι σκαρφαλωμένη σε τραπέζι φορώντας μάικρο μίνι του θανατά. Σεληνιαζόμενη από τον Πάνο Κιάμο!

Στη διάρκεια της μέρας όμως η σοβαρότητα είναι άκαμπτος νόμος.

Κι` ας έλεγε ο Όσκαρ Γουάιλντ ότι η σοβαρότητα είναι το τελευταίο καταφύγιο όσων δεν έχουν φαντασία.

 Άλλωστε για να καταλάβεις τον Γουάιλντ πρέπει να έχεις φαντασία.

Και να κάτσεις να τον διαβάσεις. Και να στερηθείς τα μπουζούκια.

Αλλά τι να περιμένουμε από μια κοινωνία στην οποία η μεγιστοποίηση του κέρδους με οποιονδήποτε τρόπο θεωρείται φυσιολογική, ενώ το να κλέψεις μία κόκα κόλα μπορεί να σε στείλει στο αυτόφωρο;

Δείτε γύρω σας το πόσες BMW κυκλοφορούν, προσθέστε τον αριθμό με τον αριθμό των βιοτεχνιών που απέμειναν στην Ελλάδα, διαιρέστε τώρα το άθροισμα δια δύο, και βγάλτε συμπέρασμα.

Αυτό το θέμα της επιλεκτικής σοβαρότητας ή μάλλον σοβαροφάνειας ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Και εξηγούμαι:

Εδώ και κάμποσα χρόνια οι παραλίες της Ελλάδας είχαν γεμίσει από γυμνόστηθες κοπέλες, ξένες αρχικά, και Ελληνίδες αργότερα. Αυτές οι δεύτερες είναι που με προβλημάτιζαν.

Οι βλαβερές συνέπειες του ήλιου δεν ήταν τότε ευρέως γνωστές, και οι παραλίες μας ήταν γεμάτες από βυζάκια.

Έβλεπε λοιπόν κανείς ομορφότατα κορίτσια οποιασδήποτε ηλικίας να απολαμβάνουν τον ήλιο γυμνές με τα κάλλη τους ελεύθερα να τα δει ο πρώτος τυχών.

Είτε τις βλέπει ο γκόμενος των ονείρων τους, είτε ο κακάσχημος παππούς που όλες σιχαίνονται, το ίδιο είναι. Όλοι μπορούν να τις δουν νόμιμα.

Το μάτι δεν απαγορεύεται ούτε περιορίζεται.

Ε λοιπόν αυτές οι ίδιες κοπέλες είναι ακροπύργια ηθικής οπουδήποτε αλλού τις πετύχεις.

Το ίδιο βράδυ για παράδειγμα, αν την πρωινή γοργόνα την δεις στο κλαμπ κι`αν την πλησιάσει κάποιος παίδαρος για να τη ζητήσει σε χορό αυτή θα τον αποπέμψει με ύφος δέκα καρδιναλίων.

Αν πάμε το παράδειγμα πιο πέρα και της ζητήσει κάποιος να δει το στήθος της, ε τότε θα έχουμε επεισόδια και μπορεί και αστυνομίες.

Κι`όμως, την άλλη μέρα το πρωί, το στήθος ξανά ελεύθερο και σε δημόσια θέα. Αυτό δεν είναι υποκρισία;

Μήπως είμαι τρελός;

Έναν άνδρα αν του ζητηθεί από μια γυναίκα να γυμνωθεί θα το κάνει, ή στη χειρότερη περίπτωση θα αρνηθεί γελώντας. Δεν θα αγριέψει.

Η κοπέλα όμως η νεοελληνίδα όχι. Θα το παίξει άγρια κι`ας λιώνει από μέσα της.

Προ πάντων το image...

Αυτά δεν μπορώ να καταλάβω.

Και συγχύζομαι.

Συνεχίζεται…