Το ψυχογράφημα του αριστεριστή...

(Όχι του κομμουνιστή, που είναι άλλο φρούτο).

Ο αριστεριστής είναι άτομο φιλόδοξο, εξουσιαστικό, συχνά ναρκισσιστικό, δογματικό (πάντα για τους άλλους!), αρκετά ευφυές, οκνηρό, με ελάχιστες ηθικές αναστολές, μεσοαστικής κοινωνικής προέλευσης, και με εσωτερικά θέματα αμφισβήτησης της πατρικής/οικογενειακής εξουσίας. 

Άτομο ενοχικό, εισέρχεται στην συγκεκριμένη πολιτική θεωρία και πρακτική όχι τόσο λόγω διάθεσης του να "μεταμορφώσει την κοινωνία", αλλά μάλλον λόγω της εσωτερικής του ανάγκης να εντάσσεται σε σύνολα «ριζοσπαστικά» που, θεωρητικά, προάγουν τον ουμανισμό και τις ανώτερες ανθρώπινες αξίες…

Άμα τη αναλήψει εξουσιαστικής ισχύος, συνήθως μετατρέπεται σε στυγνό δυνάστη.

Προβάλλοντας ουτοπικές πολιτικές εφαρμογές, επιδιώκει την συγκρότηση μιας κοινωνίας όπου ο ίδιος, ως πεφωτισμένος, θα διοικεί χωρίς να κοπιάζει, απολαμβάνοντας, ως μέλος της ηγετικής  νομενκλατούρας, το προϊόν του κοινού μόχθου.

Παρά τους υποτιθέμενους ελευθέριους στόχους του, στρέφεται με βαναυσότητα κατά των "αντιδραστικών", καθώς τους αντιμετωπίζει ως εμπόδια στην προσωπική του ανέλιξη.

Παρά την συνήθη ευφυία του, υιοθετεί τακτικά τον ξύλινο λόγο και τα κομματικά τσιτάτα, καθώς αυτά τον προστατεύουν όποτε, συχνά, στερείται λογικών επιχειρημάτων.

Η κομματική "εκπαίδευση" και η ευφυία του τον καθιστούν ικανό σοφιστή, και δεν είναι τυχαίο πως αρκετοί εξ αυτών διακρίνονται στους χώρους των ΜΜΕ, της δικηγορίας, της διαφήμισης. και της πολιτικής συμβουλευτικής.

Η ευφυία του τον οδηγεί συνήθως να αντιληφθεί σχετικά σύντομα, πως ο πολιτική θεωρία που έχει ασπαστεί οδηγεί σε αδιέξοδο, παραμένει όμως ενταγμένος σε αυτήν, καθώς έχει διαπιστώσει πως  στην Ελλάδα, οι επαγγελματίες διαμαρτυρόμενοι ανταμείβονται πλουσιοπάροχα και ποικιλότροπα.

Εάν η πορεία της ζωής και οι ικανότητες του τα φέρουν έτσι ώστε να μην του είναι αναγκαία πλέον η αριστερή προβιά, την πετά με ευκολία, συμπεριφερόμενος ως ένας ακόμη γενίτσαρος. 

Και πάλι  όμως δεν παραιτείται της πρότερης εκπαίδευσης του, και εξακολουθεί να διατυπώνει νεφελώδη πολιτικά και κοινωνικά θεωρήματα, πάντοτε υπό της σκέπη της... αγίας πολιτικής ορθότητας και του δήθεν!  

Εννοείται πως εξακολουθεί να περιφρονεί τους νόμους, και ειδικά τους αυταρχικούς κανόνες τους σχετικούς με τη φορολογία και τους διοικητικούς περιορισμούς!

Εφόσον καταφέρει και  μπει στο μισθολόγιο του Δημοσίου, διατηρεί και προβάλλει πάντα την κομματική του ταυτότητα,  καθώς αυτή του εξασφαλίζει καθησιό, ιεραρχική άνοδο, και αέναη προστασία.

Αγαπώντας την καλή ζωή, και έχοντας ελαστική ηθική,  δεν διστάζει να διαφθαρεί και να χρηματιστεί, διάγοντας μάλιστα φανερά βίο άσχετο και δυσανάλογο με τα νόμιμα εισοδήματα του. 

Οι εξαιρούμενοι από τον παραπάνω κανόνα είναι είτε λιγότερο ευφυείς και περισσότερο πείσμωνες, είτε επηρεάζονται από κάποια οικογενειακή βεντέτα, είτε (συνηθέστατα) και τα δύο μαζί.

Αυτοί είναι και συνήθως οι περισσότερο αγοραφοβικοί, οι αρνητές της τεχνολογικής προόδου (σα τους πρωτοχριστιανούς) και αναπόφευκτα, οι πλέον μαχητικοί, τα κορόιδα... 

Αν διαβάζοντας τα παραπάνω, αναρωτιέται κανείς από που μπορεί να προκύπτει τέτοια γνώση του ψυχισμού των αριστεριστών, η απάντηση είναι απλή: τους γνωρίσαμε θαυμάσια στο παρελθόν, και όχι μόνο, στο εξωτερικό.

Τους εγχώριους τους μάθαμε το 1981, όταν, ως πρασινοφρουροί, άλωσαν το, ήδη προ πολλού προβληματικό, κράτος, αποτελειώνοντάς το.

Ας μην ξεχνάμε και το γνωστό, επίκαιρο σύνθημα της εποχής «στις 18, με Σοσιαλισμό»!

Τα αφιονισμένα βλαστάρια τους, αλλά και πάμπολλοι από τους ίδιους, βρίσκονται σήμερα μπροστάρηδες στον ΣΥΡΙΖΑ και στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ... 

Οι Καραμανλήδες προσπάθησαν να τους ...εξημερώσουν, παραβλέποντας την παραβατικότητα τους και κάνοντας τους κοινωνούς του κρατικού κορβανά.

Έγιναν δυστυχώς πιο άπληστοι, και τα αποτελέσματα τα ζούμε σήμερα στο πετσί μας...

Αντίγονος