Οι ψηφοφόροι θέλουν λιτότητα!

Εδώ και τρία χρόνια, τόσο τα αγγλοαμερικανικά, όσο και τα νοτιοευρωπαϊκά ΜΜΕ, παρουσιάζουν την Γερμανίδα καγκελάριο Angela Merkel ως την μάστιγα της ύφεσης.

Την 22/9 όμως, κέρδισε μια μεγάλη νίκη στις βουλευτικές εκλογές της χώρας της, με το κόμμα της να παίρνει το 41.5% των ψήφων, που αποτελεί την καλύτερη επίδοση για τους Χριστιανοδημοκράτες από το 1990!

Αυτή η επιτυχία της Merkel μας κάνει να σκεφτούμε το τι ακριβώς συνέβη στην Ευρώπη από τότε που ξέσπασε η κρίση τον Σεπτέμβριο του 2008.

Σε αντίθεση με αυτό που θέλουν οι «φωνακλάδες σχολιαστές» μας να πιστέψουμε, η λιτότητα και η δημοσιονομική πειθαρχία είναι μάλλον … δημοφιλείς.

Και η εκλογική  επιτυχία της Merkel μας πείθει πως η όλη δημόσια συζήτηση των τελευταίων χρόνων ήταν λάθος.

Ας πάμε πίσω, και ας δούμε το τι ακριβώς πέτυχε η Γερμανίδα καγκελάριος.

Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, κατάφερε να κρατήσει ενωμένες την ΕΕ και την ευρωζώνη.

Καμία χώρα δεν έφυγε από το ευρώ.

Αν θυμηθούμε πως το συνολικό δημόσιο χρέος των 17 χωρών μελών της ευρωζώνης ήταν το 2012 το 91% του συνολικού ΑΕΠ, τότε αντιλαμβανόμαστε πως κατάφερε να περιορίσει την αύξησή του.

Η Merkel αναγκάστηκε να συμμετάσχει στην διάσωση οκτώ από τις 28 χώρες μέλη της ΕΕ από τον Οκτώβριο του 2008, ενώ παράλληλα κατάφερε να δομήσει ισχυρότερους οικονομικούς θεσμούς μέσα στην ένωση.

Εκείνο το διάστημα οι πράξεις της έμοιαζαν αργές και χλιαρές.

Βέβαια η πολιτική προϋποθέτει και λάθη, αλλά η καγκελάριος κατάφερε να συγκεράσει αντικρουόμενες απόψεις.

Το βασικό ζήτημα ήταν να διασωθεί η Ευρώπη, και αυτό το πέτυχε.

Χάρη σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις που επέβαλλε η κρίση, η Ευρώπη θα μπορέσει στο εγγύς μέλλον να πετύχει μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης.

Στο απόγειο της ευρωκρίσης ο Jean-Claude Juncker έκανε μια δήλωση που συμβολίζει όλα τα στραβά της πολιτικής σκέψης για την αντιμετώπισή της: «Εμείς οι κυβερνώντες ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν ξέρουμε πώς να επανεκλεγούμε, αν το κάνουμε».

Λόγια που μοιάζουν αληθινά, αλλά που προφανώς δεν είναι, αφού απηχούν την περιφρόνηση των ελίτ για τους ψηφοφόρους, υπονοώντας πως οι πολίτες είναι «γελάδια» που σκέφτονται και ψηφίζουν βραχυπρόθεσμα, και οι πολιτικοί σοφοί…

Η οικονομική κρίση απέδειξε πως αυτό δεν ισχύει. Μάλλον το ανάποδο.

Οι κυβερνήσεις που επιδίωξαν βραχυπρόθεσμες ανεύθυνες δημοσιονομικές πολιτικές, με την μάταιη ελπίδα προσωρινής ανάπτυξης, εκδιώχτηκαν από τους ψηφοφόρους, ενώ αρκετές δημοσιονομικά υπεύθυνες κυβερνήσεις κατάφεραν να επανεκλεγούν.

Πέντε χρόνια πέρασαν από τότε που ξέσπασε η κρίση.

19 από τις 28 κυβερνήσεις της ΕΕ ανατράπηκαν μέσα σε αυτό το διάστημα, ενώ οκτώ επανεκλέγησαν.

Οι οκτώ αυτές χώρες έχουν κεντροδεξιές κυβερνήσεις, που εφάρμοσαν υπεύθυνες δημοσιονομικές πολιτικές.

Πριν από τη κρίση είχαν πλεονάσματα, ενώ στη μέση της κρίσης τα ελλείμματά τους είχαν μέσο όρο το 4% του ΑΕΠ, φτάνοντας το 1.6% το 2012.

Αντίθετα, οι άλλες 19 χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις δεν επανεκλέγησαν, είχαν ελλείμματα που έφταναν το 7.6 του ΑΕΠ το 2009, και 4.8% το 2012.

Και οι δυο ομάδες χωρών εφάρμοσαν την ίδια δημοσιονομική λιτότητα, αλλά οι επανεκλεγείσες κυβερνήσεις ξεκίνησαν με καλύτερα δημοσιονομικά ισοζύγια πριν από τη κρίση, οπότε ήταν και πιο ανθεκτικές οι οικονομίες τους.

Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν αύξησε τα τεράστια ελλείμματα του 2009.

Και καμία δεν θα μπορούσε, αφού το μέσο δημόσιο χρέος στην ΕΕ είχε φτάσει το 91% του ΑΕΠ το 2012.

Η Γερμανία αποτέλεσε τον τελικό χρηματοδότη για ολόκληρη την ΕΕ, ενώ η όλη συζήτηση περί δημοσιονομικού ανοίγματος αποδείχθηκε μη ρεαλιστική.

Όπως και να το δούμε, οι οκτώ «ενάρετες» κυβερνήσεις τα πήγαν οικονομικά πολύ καλύτερα από τις υπόλοιπες 19.

Από το 2009 ως το 2012, οι οκτώ αυτές χώρες είχαν μέση ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 0.3%, ενώ οι σπάταλες 19 σημείωσαν πτώση κατά  1% κατ έτος.

Οι πρώτες κατάφεραν μια δραματική ανάκαμψη, με μέση ετήσια ανάπτυξη στο 2012 το 1.4%.

Αυτό έγινε επειδή οι εν λόγω κυβερνήσεις προχώρησαν σε πιο βαθιές και περισσότερες θεσμικές μεταρρυθμίσεις στη διάρκεια της κρίσης.

Έτσι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι είναι πιο σοφοί από τους περισσότερους ηγέτες τους, με την Merkel να ανήκει στους σοφότερους των σοφών!

Οι ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται πως τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα δεν είναι καλά ούτε για αυτούς, αλλά ούτε και για τα παιδιά τους, και άρα ψηφίζουν πολιτικούς που σκέφτονται το ίδιο με αυτούς.

Αντί να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες προεκλογικά, όπως έκαναν οι λαϊκιστές Gordon Brown και Silvio Berlusconi, η  Merkel εξαφάνισε το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Γερμανίας από πέρσι.

Έτσι,  αυτή κέρδισε, και εκείνοι έχασαν…

Bloomberg

Απόδοση: S.A.