Η πολιτική ορθότητα και οι … Ρομά.

Η ιστορία της μικρής Μαρίας που βρέθηκε σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα έστρεψε την προσοχή της κοινής γνώμης στο θέμα (ή μήπως στο πρόβλημα; ) των τσιγγάνων.

Έζησα τα προηγούμενα δέκα χρόνια της ζωής μου σε διαμέρισμα απέναντι από καταυλισμό Ρομά.

Στο Κάτω Χαλάνδρι, πίσω από το Νομισματοκοπείο αν σας ενδιαφέρει, όπου ο καταυλισμός στέκει ακόμα αγέρωχος, παρά τις περί του αντιθέτου εισαγγελικές αποφάσεις.

Δεν θέλω να επεκταθώ στις λεπτομέρειες της γειτνίασης.

Αρκεί απλώς να σας αναφέρω ότι μπήκα στο καινούργιο σπίτι μου το 2002 με την καλύτερη διάθεση να καταλάβω και να σεβαστώ τη διαφορετικότητα των γειτόνων και κατέληξα ένας ελεεινός ρατσιστής που ώρες – ώρες σιχαινόμουν τον εαυτό μου για τις σκέψεις που έκανα.

Είναι ξεκάθαρο ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για την πλήρη αποτυχία ένταξης των τσιγγάνων στην ελληνική κοινωνία βαραίνει το κράτος.

Δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με το συγκεκριμένο ζήτημα και ως συνήθως αρκέστηκε σε προχειρότητες και πασαλείμματα με τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ευθύνονται όμως και οι ίδιοι οι τσιγγάνοι (Ρομά αν προτιμάτε) που δεν έδειξαν ποτέ την παραμικρή διάθεση συνεργασίας.

Και που με τη βοήθεια διαφόρων ανθρωπιστικών οργανώσεων προσπάθησαν και εν πολλοίς κατάφεραν να οχυρώσουν την εξωτική «κουλτούρα» τους απέναντι στους «ρατσιστές» που θέλουν να την αλλάξουν.

Και κάπως έτσι, στο βωμό μιας αποστειρωμένης και απολύτως επιζήμιας πολιτικής ορθότητας, μπλέξαμε τα μπούτια μας...

Τσιγγάνικη κουλτούρα η ελευθερία και άρνηση συμβάσεων όπως σπίτια και κρεβάτια, τσιγγάνικη κουλτούρα και η ροπή προς το γλέντι.

Άρα τσιγγάνικη κουλτούρα και η δημιουργία εστιών μόλυνσης και μικροβίων στο κέντρο μεγάλων πόλεων, τσιγγάνικη κουλτούρα και τα σκυλοτράγουδα στη διαπασών στις τέσσερις τα ξημερώματα (όχι μια φορά το χρόνο, σε εβδομαδιαία βάση...). Τσιγγάνικη κουλτούρα το αδάμαστο πνεύμα επιβίωσης, τσιγγάνικη κουλτούρα και οι κουτοπονηριές με την εφεύρεση παιδιών που έχουν αποκλειστικό στόχο την είσπραξη επιδομάτων.

Από την πολλή τσιγγάνικη κουλτούρα λοιπόν, καταλήξαμε να καταστρέφουμε ζωές.

Tις δικές τους ζωές.

Διότι, σεβασμός εντάξει. Σε ποιο βαθμό όμως;

Δηλαδή να σεβαστούμε το γεγονός ότι οι μικρές τσιγγάνες παντρεύονται στα δώδεκα και γεννάνε μόλις το επιτρέψει το σώμα τους, ενώ γνωρίζουμε ότι πρόκειται επί της ουσίας για  έγκλημα και για τις ίδιες τις κοπέλες και για τα παιδιά τους;

Το να θέλει κάποιος να κοιμάται στο πάτωμα ή ακόμα και στην ύπαιθρο, το να μετακινείται διαρκώς και του αρέσει να ντύνεται με φανταχτερά μπιχλιμπίδια σαφώς είναι δικαίωμα του.

Δεν είναι δικαίωμα του να εκμεταλλεύεται άλλους ανθρώπους, ακόμα και της φυλής του, να ζει παρασιτικά και παραβατικά και να μην τον απασχολούν καθόλου οι κανόνες της κοινωνίας που καλώς ή κακώς τον φιλοξενεί.

Κι αυτό, όσο κι αν η πολιτική ορθότητα προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο, δεν αποτελεί ρατσισμό.

Αποτελεί απλώς κοινή λογική...

Κώστας Κεφαλογιάννης

PrismaNews