Κάποτε ένας παιδικός μου φίλος, που είχε κάνει πολλά
χρόνια σε διάφορα κράτη της Δυτικής Ευρώπης και ερχόταν στην πατρίδα μόνον τα
καλοκαίρια, μου είχε πει: «Μόνο στη χώρα μας οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι
πιστεύουν ότι προορίζονταν για κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είναι».
.jpg)
Δεν συμφώνησα.
Του είχα αντιτείνει ότι αυτό λέγεται «ανθρώπινη φιλοδοξία»,
ότι είναι θεμιτή και πως αποτελεί την κινητήρια δύναμη του ανθρώπινου γένους.
Στην επιμονή του ότι αυτή η νοοτροπία είναι μόνον
ελληνική και δεν συναντάται πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο υποστήριζα πως αυτό
είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνει τη φυλή μας να ξεχωρίζει και τους
Έλληνες να προοδεύουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Αποδείχτηκε πως εγώ έκανα λάθος.
Χρόνια τώρα κουράστηκα να βλέπω γύρω μου «αδικημένες
μεγαλοφυίες», ανθρώπους που νιώθουν ότι αδικήθηκαν κατάφωρα.
Ότι ήταν για άλλα γεννημένοι και πως, επειδή δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη ή δεν θέλησαν να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές, έμειναν μακριά από την κορυφή στην οποία άξιζαν να φτάσουν.
Πάντα το σύστημα, πάντα ο κατά τη γνώμη τους πιο ευνοημένος, πάντα τα συμφέροντα, πάντα οι συνωμοσίες κατάφερναν τελικά να τους εμποδίσουν να γίνουν βιομήχανοι, καθηγητές, εφευρέτες, εφοπλιστές, μεγιστάνες…
Το σύνδρομο του αδικημένου είναι που μας κάνει να μην εκτιμάμε αυτό που έχουμε -ακόμη και τα χρόνια που είχαμε πολλά- και να φερόμαστε απρεπώς στους συνανθρώπους μας.
Ότι ήταν για άλλα γεννημένοι και πως, επειδή δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη ή δεν θέλησαν να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές, έμειναν μακριά από την κορυφή στην οποία άξιζαν να φτάσουν.
Πάντα το σύστημα, πάντα ο κατά τη γνώμη τους πιο ευνοημένος, πάντα τα συμφέροντα, πάντα οι συνωμοσίες κατάφερναν τελικά να τους εμποδίσουν να γίνουν βιομήχανοι, καθηγητές, εφευρέτες, εφοπλιστές, μεγιστάνες…
Το σύνδρομο του αδικημένου είναι που μας κάνει να μην εκτιμάμε αυτό που έχουμε -ακόμη και τα χρόνια που είχαμε πολλά- και να φερόμαστε απρεπώς στους συνανθρώπους μας.
Γι’ αυτό και η… φιλοδοξία που θεωρούσα εγώ πως διαθέτουμε
έμφυτα δεν μας οδηγεί στο να αγωνιζόμαστε, για να πραγματώσουμε τα όνειρά μας,
αλλά να κυνηγάμε τους άλλους που πέτυχαν περισσότερα από εμάς στη ζωή τους.
Όλα τα γκαρσόνια που σε αντιμετωπίζουν με αγένεια, οι πωλητές που σε αγνοούν, οι υπάλληλοι που σε υποβάλλουν σε βασανιστήρια, οι δημοσιογράφοι που τα ξέρουμε όλα, οι επαγγελματίες που σε κλέβουν και νομίζουν πως σου κάνουν και χάρη, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι βαθιά μέσα στο είναι τους ότι ένα κακό καπρίτσιο της τύχης τούς έφερε εκεί όπου είναι.
Όλα τα γκαρσόνια που σε αντιμετωπίζουν με αγένεια, οι πωλητές που σε αγνοούν, οι υπάλληλοι που σε υποβάλλουν σε βασανιστήρια, οι δημοσιογράφοι που τα ξέρουμε όλα, οι επαγγελματίες που σε κλέβουν και νομίζουν πως σου κάνουν και χάρη, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι βαθιά μέσα στο είναι τους ότι ένα κακό καπρίτσιο της τύχης τούς έφερε εκεί όπου είναι.
Και πως, αν τα πράγματα εξελίσσονταν «φυσιολογικά», θα
είχαν γίνει μεγάλοι και τρανοί.
Μακεδονία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου