Ιουράσειο πάρκο…

 Αν μια μέρα το κόμμα της Χρυσής Αυγής αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας με απόφαση της πλειοψηφίας του λαού –για να το πω κομψά– τι θα άλλαζε στην Ελλάδα; Καθαρή υπόθεση εργασίας κάνω, βάσει των μέχρι τούδε διακηρυγμένων πολιτικών τους τοποθετήσεων.

Η χώρα θα διέκοπτε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, τις μουσουλμανικές χώρες, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Γαλλία και κατ’ επέκταση την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ως γνωστόν, όλοι αυτοί απεργάζονται τον αφανισμό της φυλής μας στη χειρότερη περίπτωση, στην καλύτερη την αλλοίωση της καθαρότητάς μας.

Για την Τουρκία δεν γεννάται θέμα.

Επειδή η Ελλάς θα διεκδικούσε την πραγματική της πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, είναι βέβαιο ότι το Αιγαίο θα μετατρεπόταν σε θάλασσα πραγματικής ειρήνης μετά την εξάντληση του οπλισμού και των πυρομαχικών.

Κρίνοντας δε από το επεισόδιο που προκάλεσαν οπαδοί του κόμματος στα ελληνοαλβανικά σύνορα φέτος το καλοκαίρι, η εν λόγω μεθόριος θα έκλεινε οριστικά και θα επανερχόταν το εμπόλεμο, η μόνη υγιής σχέση με αλλοεθνείς γείτονες.

Η διεθνής σκηνή, βέβαια, είναι γενναιόδωρη σε προσφορές.

Εδώ ακόμη και η Βόρεια Κορέα έχει συμμάχους.

Διότι υπάρχουν οι Σέρβοι εθνικιστές, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν κράτος αλλά είναι παιδιά έτοιμα για όλα και δεν ξεχνούν τους φίλους τους, και ενδεχομένως κάποιοι Ρώσοι ολιγάρχες οι οποίοι θα ήσαν έτοιμοι να συντρέξουν στους ομοθρήσκους τους Έλληνες.

Αν μάλιστα υποσχόμασταν ότι εκτός από την Κωνσταντινούπολη θα καταλαμβάναμε και την αιρετική Ρώμη για να πάρουμε πίσω το αίμα μας για το 1204, τότε είναι βέβαιο ότι δεν θα ξέραμε τι να κάνουμε με τις προσφορές.

Από τις διεθνείς συμμαχίες θα πρέπει να αποκλειστούν οι φυσικοί κατά κάποιον τρόπο σύμμαχοι, οι διάφοροι δημοκρατικοί ηγέτες της υποσαχαρίου Αφρικής.

Δυστυχώς, ο Ύψιστος, μάλλον από κάποια στιγμιαία αφηρημάδα, τους έκανε μαύρους.

Θα γλιτώναμε όμως από τους μετανάστες.

Θα τους σπρώχναμε όλους, ως τον τελευταίο, στα σύνορα, θα τους περνούσαμε από την άλλη πλευρά και επειδή τα σύνορα θα ήταν κλειστά, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν.

Απλά πράγματα.

Θα τους βάζαμε σε πλοία και θα τα βυθίζαμε για να γλιτώσουμε την ανθρωπιστική καταστροφή που προκαλούν.

Πολιτισμένα πράγματα.

Όχι σαν τους Ιταλούς που κηρύσσουν εθνικό πένθος επειδή πνίγηκαν, λέει, κάποιοι ανώνυμοι στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα.

Θα γλιτώναμε από τα λεγόμενα «τσοντοκάναλα».

Αν θέλετε να πάρετε γεύση υγιούς τηλεόρασης, δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε στο Διαδίκτυο την εκπομπή της κυρίας Ζαρούλια με τον κ. Κασιδιάρη.

Δεν θα ήμασταν αναγκασμένοι να ασχολούμεθα με αυτά που γράφουν διάφορες «λινάτσες» –πάντα κατά τα ωραία ελληνικά του κ. Κασιδιάρη– στις εφημερίδες.

Κατά συνέπεια, ο ξένος παράγων, εξ ορισμού εχθρικός, δεν θα είχε τρόπο να επηρεάσει με την προπαγάνδα του την κοινή γνώμη.

Ο πολιτικός κόσμος, αποτοξινωμένος και αυτός από παρεμβάσεις, θα αποφάσιζε ελεύθερα για τις τύχες μας.

Στο Ιουράσειο Πάρκο μετράει πάνω απ’ όλα το ανεξάρτητο φρόνημα των τυρανοσαύρων.

Ο εφιάλτης μπορεί να συνεχιστεί και να φτάσει μέχρι τις σχολικές αίθουσες, όπου θα δίδονταν μαθήματα ελληνικού πολιτισμού.

Τα παιδιά θα μάθαιναν, πάντα σε άψογα ελληνικά, πως τα σημαντικότερα επιτεύγματά του ήταν η σπαρτιατική κρυπτεία και η ξενηλασία, κι όταν θα φτάναμε στη σύγχρονη ιστορία πως στον Β΄ Παγκόσμιο παρασύρθηκε και τάχθηκε με την πλευρά των πρόσκαιρων νικητών απεμπολώντας τα δικαιώματά της για το μέλλον, όταν επιτέλους θα επικρατήσουν οι αιώνιοι νικητές του Ράιχ και η οικουμένη θα ξαναβρεί τη Θούλη της.

Ας τους έβαζαν τουλάχιστον να ακούν Βάγκνερ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι με κλαρίνα θα τη βγάζουν.

Συμπέρασμα πρώτον. Αν πάρουμε κατά γράμμα τις πολιτικές θέσεις της Χρυσής Αυγής, έτσι όπως το ζητούν μετ’ επιτάσεως όχι μόνον οι πολιτικοί της ταγοί, αλλά και οι δήθεν αντικειμενικοί συνοδοιπόροι τους, καταλήγουμε στην εικόνα μιας Ελλάδας που δεν απέχει και πολύ από Ιουράσειο Πάρκο.

Ας θυμηθούμε μόνον ότι το καθεστώς των συνταγματαρχών όχι μόνο δεν επιθυμούσε την απομόνωση της χώρας, αλλά έκανε τα πάντα για να την ξεπεράσει.

Και για όσους απορούν γιατί η κυρία Λεπέν αποκήρυξε τους χρυσαυγίτες, επισημαίνω ότι η ιδεολογία της γαλλικής ακροδεξιάς έχει τις ρίζες της σε μια βαθιά και σοβαρή πνευματική παράδοση που πάει ως τον φιλέλληνα Μωράς.

Έχει εξάλλου καθαρίσει τον πολιτικό της λόγο από κάθε ίχνος αντισημιτισμού εδώ και χρόνια, μια και αντιμετωπίζει το Ισραήλ ως σύμμαχο του δυτικού πολιτισμού.

Η σύνθεση το ξέρω ότι μοιάζει απωθητική.

Όμως, επειδή πολλές από τις προαναφερθείσες απόψεις κυκλοφορούν ελεύθερες, σαν άτυπα κύτταρα, στο μήκος και το πλάτος της ελληνικής κοινωνίας, θα ήταν καλό κάπου εκεί να ψάξουμε τις αιτίες της αποδοχής της Χρυσής Αυγής από ένα τμήμα του πληθυσμού.

Η κρίση, επειδή αντιμετωπίστηκε ως εισαγόμενη από όλο το «αντιμνημονιακό τόξο», απλώς ερέθισε τα αντανακλαστικά του απομονωτισμού της χώρας.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή