Prisoners.

Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ

Παίζουν: Χιου Τζάκμαν, Τζέικ Τζίλενχααλ, Μαρία Μπέλο, Πολ Ντέινο

Διάρκεια: 154΄

Έτος: 2013

Είμαι από αυτούς (βασικά δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι) που όταν βρίσκονται στον κινηματογράφο και προβάλλεται το τρέιλερ μιας ταινίας που θα ήθελαν στο μέλλον να δουν, κλείνουν τα μάτια τους, βουλώνουν τα αυτιά τους και κάνουν «λα, λα, λα» για να μην πάρουν χαμπάρι το παραμικρό.

Μια φορά κι έναν καιρό τα τρέιλερ ήταν μικρές σπόντες-σφηνάκια που σου άνοιγαν την όρεξη με πομπώδεις ατάκες. Πλέον έχουν μετατραπεί σε ολοκληρωμένες τρίλεπτες περιλήψεις και κάποια άλλη φορά θα αναλύσουμε τους λόγους για αυτήν τη μεταστροφή.

Όλα αυτά τα ανέφερα, διότι ήθελα να καταλήξω πως νιώθω τυχερός που είδα την εν λόγω ταινία χωρίς να γνωρίζω τίποτα παραπάνω από τον τίτλο, τους συντελεστές και τη διάρκειά της.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την πλοκή.

Εν συντομία δυο οικογένειες χάνουν κυριολεκτικά τις δυο κόρες τους.

Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα πως πρόκειται για απαγωγή κι ένας αστυνομικός που φημίζεται για την αποτελεσματικότητά του αναλαμβάνει να λύσει την υπόθεση.

Ο χρόνος προφανώς δεν είναι με το μέρος τους, αφού αν τα δυο κορίτσια δεν βρεθούν εντός εβδομάδας, η στατιστική και η εμπειρία λένε πως κατά πάσα πιθανότητα ήδη θα σαπίζουν κάπου.

Στο ρόλο του ενός από τους δυο απελπισμένους πατεράδες βρίσκεται ο Χιου Τζάκμαν και στο ρόλο του αστυνομικού ο Τζακ Τζίλενχααλ, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της νέας γενιάς, ο οποίος από το «Donnie Darko» (2001) και μετά γεμίζει τη φιλμογραφία του με εξαιρετικές ερμηνείες σε εξαιρετικές ταινίες.

Σε μικρότερο ρόλο αλλά εξίσου κομβικό καθηλώνει ο Πολ Ντέινο (βλέπε ο ιερέας από το «Θα χυθεί αίμα») με το πλέον αινιγματικά έκφυλο ύφος.

Στα χέρια ή μάλλον μέσω της οπτικής του Καναδού σκηνοθέτη Ντενίς Βιλνέβ μια κοινότοπη κινηματογραφικά ιστορία μετατρέπεται σε μια βραδυφλεγή βόμβα.

Το φιτίλι παίρνει φωτιά από νωρίς, αλλά το νήμα είναι μεγάλο μέχρι η σπίθα να φτάσει στο μπαρούτι.

Το ταξίδι είναι γεμάτο πόνο και αφόρητη οδύνη, δαιδαλώδεις περιπλοκές που συνδέονται εντέχνως, μικρές λεπτομέρειες που δείχνουν τη σχολαστική φροντίδα του δημιουργού (όπως τα τατουάζ που φαίνονται και δεν φαίνονται στο κορμί του Τζακ Τζίλενχααλ) και κυρίως μεγάλες συγκρούσεις.

Συγκρούσεις μεταξύ χαρακτήρων αλλά και συγκρούσεις εσωτερικές με διλήμματα που τσακίζουν.

Το μυστήριο της εξαφάνισης των δυο κοριτσιών λειτουργεί σαν καθρέφτης που απαλλάσσει τους ανθρώπους από τις κοινωνικές συμβάσεις και τους μεταμορφώνει σε αυτό που θα μπορούσαν να είναι: αγρίμια που στο όνομα της δικής τους αλήθειας μπορούν να κατασπαράξουν δίχως ενδοιασμό όποιον βρεθεί στο διάβα τους.

Αρσενικά που αρπάζουν το ρόπαλο για να επιβεβαιώσουν τον ανδρισμό τους στα μάτια της παθητικής γυναίκας που σιγοντάρει νίπτοντας δήθεν τα χέρια της.

Εξάλλου ο λόγος για την απογύμνωση των ενστίκτων περικλείεται από μια ιερότητα. Στη δυτική κοινωνία σεξουαλικής αυστηρότητας δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό από την παιδική αθωότητα η οποία προστατεύεται με θρησκευτική ευλάβεια.

Η παιδεραστία και η σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων εξακολουθούν να είναι τα μεγαλύτερα ταμπού.

Όλοι οι χαρακτήρες ταλαιπωρούνται εντέλει φυλακισμένοι είτε μέσα σε υπαρκτά τείχη είτε μέσα σε αόρατα, στα τείχη των εμμονών και του εαυτού τους.

Το ακραίο δραματουργικό πλάνο της ταινίας θέτει πολλαπλά ερωτήματα και σε αφήνει μόνο σου να βασανίζεσαι ψάχνοντας να βρεις από κάποιου να πιαστείς.

Από πού, όμως;

Όταν η λογική καταρρέει, τι μπορεί να μείνει όρθιο;

Cinedogs

Σημ: ΤΑΙΝΙΑΡΑ!

S.A.