Μια Ζωή Σικέ (13)

Η πραγματικότητα είναι αντικειμενική, ή μήπως υπόκειται στην παρατήρηση του ανθρώπου που μόνον αυτός μπορεί να την χαρακτηρίσει;

Έλαμψε στ`αλήθεια η αστραπή στη ζούγκλα;

Κι`αν την είδαν μόνο τα ζώα δεν συνέβη;

Δεν είναι αλήθεια;

Πρέπει να καταγραφεί από άνθρωπο για να έχει συμβεί;

Και ποιος μου εγγυάται ότι στο σύνολο των δυνάμεων που ορίζουν το σύμπαν η δική μου ύπαρξη ή αντίληψη είναι πιο σημαντική, ή πιο καθοριστική απ`αυτήν ενός ποντικιού;

Κάποτε, πριν από χιλιάδες χρόνια οι τρωγλοδύτες ίσως να πίστευαν ότι η αστραπή είναι ένδειξη οργής των θεών του ουρανού. Σήμερα η επιστήμη ορίζει ότι η αστραπή είναι μια ηλεκτρική εκκένωση στην ατμόσφαιρα, προϊόν της σύγκρουσης νεφών.

Ποια από τις δύο απόψεις είναι η αλήθεια; Η επιστημονική;

Κι`αν αύριο εμφανιστεί ένας από τους θεούς του ουρανού, και οργισμένος μας κάψει όλους με κεραυνούς;

Όλα είναι σχετικά.

Κι`αυτή ακόμη η αλήθεια.

Το παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο Πλάτωνας με τους σιδηροδέσμιους της σπηλιάς ισχύει πάντα.

Αυτό που σήμερα λογίζεται από πολλούς σαν αληθινό είναι η παραδεκτή αλήθεια. Όπως αλήθεια πριν από τετρακόσια χρόνια ήταν ότι η γη είναι επίπεδη. Και βρέθηκε ο Κολόμβος και την άλλαξε. Όχι τη γη αλλά την αλήθεια.

Κι`ας επέμεναν οι αρχαίοι Έλληνες δύο χιλιάδες χρόνια προ Κολόμβου, ότι ή γη είναι σφαίρα.

Η κάθε αλήθεια στον καιρό της. Άλλωστε το δήλωσα, όλα είναι σικέ.

Καθώς έψαχνα στα ράφια και για άλλα βιβλία, παρατήρησα μία πανέμορφη κοπέλα να με κρυφοκοιτάζει χαμογελώντας σχεδόν πρόστυχα.

Τρεμόπαιζε τα γαλανά ματάκια της και περνούσε τη γλώσσα της νωχελικά πάνω στα μαύρα βαμμένα χείλια της.

Εντύπωση σκυλέ αλλά... φαντασμαγορία.

Πως το λένε οι Άγγλοι; Poetry in motion και κάτσε καλά.

Τα γόνατά μου λύγισαν. Δεν είμαι δα και ο άνθρωπος αρετή, ούτε και η εγκράτεια είναι απ`τα δυνατά μου στοιχεία.

Τρελάθηκα στη κυριολεξία.

Αφήστε που φορούσε και ένα κατάμαυρο σεξουαλικό κολάν που άφηνε να φαίνονται όλες οι καμπύλες του εφηβικού κορμιού της σε πλήρες μεγαλείο. Το δε μπλουζάκι ήταν ροζ διάφανο αφήνοντας το μαύρο σουτιέν να τσακίζει ψυχές.

Θεέ μου πόσο αδύναμη είναι η σάρκα!

Σε κλάσματα δευτερολέπτου δικαίωσα τον Αδάμ, και όλους τους αμαρτωλούς του παρελθόντος.

Η γκόμενα εν ολίγοις ήταν από αυτές που λέμε θεά. Τελεία και παύλα.

Προς θεού όμως όχι για σπίτι.

Απόρησα και για το τι δουλειά είχε στο βιβλιοπωλείο, μέχρι που κατάλαβα ότι χάζευε στο τμήμα των εγχειριδίων περί κομπιούτερ. Σχολές γραμματέων και έτσι. Τόσο το καλύτερο.

Αναστέναξα, και το πρόσεξε.

Με πλησίασε με σκέρτσο.

Μου έπιασε κουβέντα, και μέσα σε πέντε λεπτά συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι αλλού. Εδώ δηλαδή. Δίπλα της.

Τη λέγανε Μπέλλα. Όνομα και πράμα.

Φύγαμε από το υπόγειο με τα βιβλία, και βρεθήκαμε σε ένα tea house να ανταλλάσσουμε χαμόγελα. Και ψιλοχαδάκια.

Tea house όπως λέμε σουβλακερί. Αυτά μας έλειπαν.

Αν ήταν βράδυ θα πηγαίναμε για σούσι. Βέβαια...

Εν πάση περιπτώσει, με τη Μπέλλα θα πήγαινα και σε πατσατζίδικο, αρκεί να ήταν δίπλα μου.

Το καταλάβαινε και το χρησιμοποιούσε.

Άρχισε να μου αναπτύσσει θεωρίες περί δεσμών και λουλουδιών, και για το πόσο πληγωμένη από τους άνδρες είναι. Και πόσο κουρασμένη από τις σχέσεις, και άλλα πολλά.

Δεκαοκτώ χρονών παρακαλώ.

Πληγωμένη στα σίγουρα, μιας και πρόσεξα κάψιμο από εξάτμιση μηχανής στη δεξιά της γάμπα. Σήμα κατατεθέν του επιπέδου της.

Δεν το σχολίασα βέβαια. Φέρθηκα άψογα.

Άγγλος τζέντλεμαν και κάτι περισσότερο. Ο ιπποτισμός στην υπηρεσία των πιο χαμερπών ενστίκτων μου.

Μέχρι που κλείσαμε και ραντεβού για το βράδυ, το οποίο βράδυ δεν πρόλαβε να φτάσει. Βρεθήκαμε στο διαμέρισμα της σε χρόνο ρεκόρ. Έμενε κάπου στην άνω πόλη μόνη της. Φοιτητικά.

Τα ρούχα σινιέ, αλλά το σπίτι δεν διέθετε ούτε ντιβάνι.

Στρωματσάδα λοιπόν. Ανάμεσα σε πολλά φθηνά λικέρ, μουσική Χατζηγιάννη, και θεωρίες περί ζωδίων, προσπάθησα να την αποκτήσω… αλλά τίποτα.

Κάτω από την έκλυτη εμφάνιση κρυβόταν καρδιά καλόγριας.

Ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να με κάνει να πιστέψω για διάφορους δικούς της λόγους που δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω.

Απογοητεύτηκα τόσο γρήγορα όσο είχα ερωτευθεί.

Σηκώθηκα έξαλλος και έφυγα με το κεφάλι μου να κουδουνίζει από τα φθηνά οινοπνευματώδη που καταναλώσαμε.

Τελευταία κουβέντα της ήταν ότι δεν με γνώριζε ακόμα.

Κι`ας είχε ξεφορτωθεί το μαύρο πρόστυχο σουτιέν από μόνη της, πριν από τρεις ώρες!!!!!

Συνεχίζεται…