Μια Ζωή Σικέ (14)

Γυρίζοντας στο σπίτι μου, το μυαλό μου χόρευε.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά σκεφτόμουν τον Παπαχρόνη. Τον νεότερο δράκο δηλαδή της Θεσσαλονίκης, που πριν από τριάντα περίπου χρόνια σκότωνε και βίαζε, μ`αυτή τη σειρά.

Έφταιγε το παλικάρι;

Εδώ είναι το δίλημμα.

Σκεφτείτε δηλαδή όλα τα νυμφίδια που κυκλοφορούν στους δρόμους με ντύσιμο προκλητικό. Λολίτες κανονικές.

Κυκλοφορούν και είναι επικίνδυνες για την δημόσια (ανδρική) υγεία.

Και ως εδώ, όλα καλά. Δεν είμαστε στο Αφγανιστάν, ούτε στο Πακιστάν.

Σκεφτείτε όμως όλα τα κομπλαρισμένα αγόρια με τα χίλια δύο προβλήματα που ούτε στον ύπνο τους δεν μπορούν να βρουν γυναίκα, θες για λόγους οικονομικούς, εμφάνισης, δειλίας, ή οτιδήποτε άλλο.

Πως είναι δυνατό ένα τέτοιο «προβληματικό» άτομο, που έχει γευτεί δεκάδες χυλόπιτες από τα κορίτσια της ζωής του, να μην αντιδράσει βίαια;

Να μην εκραγεί δηλαδή;

Ειδικά όταν είναι άτομο που δεν έχει και κάποιες βάσεις, ή εν πάση περιπτώσει έχει και κάποια βίδα που χρειάζεται σφίξιμο;

Η πλειοψηφία δηλαδή…

Όταν η κοινωνία προσφέρει ερωτισμό με το κουτάλι στο κάθε τι, από τις διαφημίσεις για γιαούρτι, έως την νυχτερινή διασκέδαση με τις κορμάρες γλάστρες (με σβησμένα τα μικρόφωνα), και φουντώνει τον νεαρό, κι`όταν οι κοπέλες υπακούοντας στον άγραφο νόμο της νεοελληνίδας το παίζουν δύσκολες γενικώς, πως περιμένουμε από τον οποιονδήποτε νεαρό που δεν έχει καμιά παιδεία, γιατί έτσι βολεύει το σύστημα, και συνεπώς στερείται βασικών ηθικών αρχών, πως περιμένουμε να αντιδράσει διαφορετικά;

Πως το Εγώ να κυριαρχήσει στo id, και πως να φρενάρει το libido;

Που είναι και ο Φρόιντ να με βοηθήσει;

Η έκπληξη συνίσταται στο ότι δεν σημειώνονται περισσότερα παρόμοια κρούσματα. Μέσα σ`όλα αυτά βάλτε και το γεγονός ότι μετά την σύλληψή του ο δολοφόνος και βιαστής Παπαχρόνης δεχόταν δεκάδες γράμματα από γυναίκες θαυμάστριές του, και αναλογιστείτε το σκοτάδι που καλύπτει την ανθρώπινη ψυχή.

Απ`όλα τα θαύματα του κόσμου, το μεγαλύτερο είναι ο άνθρωπος...

Επέστρεψα λοιπόν στο σπίτι μου προβληματισμένος, και κουρασμένος. Κάθιδρος. Απόψε όμως θα ηρεμούσα.

Άναψα μηχανικά τη τηλεόραση.

Τηλεπαιχνίδια γενικώς, και άνθρωποι που παριστάνουν τους καραγκιόζηδες για να κερδίσουν μια τοστιέρα.

Και για Alfa Romeo να επρόκειτο, η ουσία είναι ίδια.

Ένα κανάλι είχε ντοκιμαντέρ για τον Κέπλερ. Τον περίφημο αστρονόμο. Παρακολουθώντας το συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά το πόσο λίγοι ήταν στην ιστορία οι αληθινά μεγάλοι εγκέφαλοι, αν αναλογιστούμε τα τρισεκατομμύρια των ανθρώπων που πέρασαν από τον πλανήτη.

 Έκπληξη επίσης προκαλεί το γεγονός ότι μερικά πράγματα που εμείς τα θεωρούμε απλά και αυτονόητα επειδή τα ξέρουμε από μικροί, ε λοιπόν αυτά τα απλά πραγματάκια απασχόλησαν μυαλά σαν του Κέπλερ για μια ολόκληρη ζωή, χωρίς ποτέ να τους φανερωθούν.

Ένας ηλίθιος δηλαδή σήμερα, μπορεί κάλλιστα να ξέρει ότι οι πλανήτες είναι εννιά, και ότι περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο, κλπ.

Αυτή η απλή όμως αλήθεια δεν ήταν γνωστή σε άτομα που ανήκαν στη πνευματική ελίτ της εποχής τους.

Κρίμα και αδικία.

Να είχε ο Γαλιλαίος δηλαδή μια σημερινή απλή παιδική εγκυκλοπαίδεια στη διάθεσή του! Η επιστήμη θα προχωρούσε σε χρόνο ρεκόρ.

Κάπως έτσι βέβαια έγινε.

Ένας άνθρωπος που σήμερα είναι 90 χρόνων έχει γνωρίσει πράγματα σε μια ζωή, που θα χρειάζονταν αιώνες για να γίνουν σε κάποια άλλη εποχή.

Το αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, το τηλέφωνο και τα διαστημικά ταξίδια, πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα δηλαδή, είναι όλα του προηγούμενου αιώνα μας.

Ακόμα και τομείς που αφορούν την αισθητική μας, όπως η ζωγραφική ή η μόδα, γνώρισαν ραγδαίες εξελίξεις και αλλαγές μέσα σε πραγματικά μικρό χρονικό διάστημα. Αν βάλουμε στο μυαλό μας έναν άνθρωπο του 8ου αιώνα προ Χριστού και έναν του 2ου μετά Χριστόν, θα δούμε ελάχιστες αλλαγές.

Το ντύσιμο σίγουρα θα ήταν σχεδόν ίδιο, κι`ας μεσολάβησαν εννιά αιώνες.

Με άλογα και κάρα κυκλοφορούσε ο πρώτος, με άλογα και κάρα και ο δεύτερος. Συγκρίνετε τώρα έναν άνθρωπό του σήμερα με έναν του 1800, και θα δείτε τι εστί εξέλιξη. Σε όλους τους τομείς. Μέσα σε διακόσια δέκα χρόνια.

Φοβερό…

Έσβησα την τηλεόραση όταν άρχισαν οι ειδήσεις.

Εκεί να δείτε εξέλιξη. Οι κάμεραμεν των καναλιών παντού.

Σύλληψη κακοποιών με προτεταμένα τα όπλα, και η κάμερα εκεί.

Μαχαίρωμα στη Ομόνοια, και η κάμερα μπροστά. Θάρρος δηλαδή όχι αστεία.

To Σικάγο στα σαλόνια μας ζωντανό.

Θέλει πλέον αρετή και τόλμη για να είναι κανείς κάμεραμαν.

Αλλά το παρακάνουν.

 Όπως κάθε νεοφώτιστος, έτσι και εμείς οι Έλληνες οδηγούμε το κάθε τι στα όρια του. Το εξαντλούμε και το απομυθοποιούμε.

Ακόμα βέβαια θυμάμαι τις ειδήσεις τότε που πρώτο και δεύτερο και τρίτο θέμα ήταν οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης, και οι αντανακοινώσεις της αντιπολίτευσης.

Τότε που όπως αναφέρω παραπάνω, η κατάθεση στεφάνου από κάποιον ημιεπίσημο γραβατάκια ήταν ειδησεογραφικό γεγονός.

Any way.

Πάμε παρακάτω.

Συνεχίζεται…