Μια Ζωή Σικέ (23)

Αυτά λοιπόν σκεφτόμουν λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, και ενώ το κεφάλι μου ήταν σαν να καιγόταν στο εσωτερικό του από τον πονοκέφαλο και τον πυρετό, αποτέλεσμα του χημικά εμπλουτισμένου ροζέ κρασιού που σέρβιραν στο πάρτι.

Ευτυχώς κοιμήθηκα ήρεμα, ήρεμα και βαθιά.

Είδα μάλιστα και όνειρο!

Ένα από τα καλύτερά μου.

Ήταν, λέει, το έτος 2056 και είχε επιτέλους εφευρεθεί η μηχανή του χρόνου.

Χωρίς να ξέρω πολλές λεπτομέρειες, κατάλαβα ότι η αρχή της βασιζόταν σε μια καύσιμη ύλη από συγκρουόμενα φωτόνια, ή κάτι παραπλήσιο, που θα ταξίδευαν στη ταχύτητα του φωτός, ή κάτι παρόμοιο, και έτσι θα μπορούσε ένα όχημα να περάσει τα όρια του σύμπαντος, και να λυγίσει τον ιστό του χωροχρονικού συνεχούς, κλπ.

Να μπει τέλος σε μια μαύρη τρύπα, και να διασπάσει τον χρόνο!

Έτσι τουλάχιστον έλεγε η τηλεόραση.

Το συγκλονιστικότερο ταξίδι της ιστορίας του ανθρώπου θα γινόταν επιτέλους πραγματικότητα, και εγώ ήμουν ένας απ`αυτούς που είχαν επιλεγεί για να συμμετάσχουν.

Θα πηγαίναμε πίσω στο χρόνο, κι`όταν λέω πίσω εννοώ πολύ πολύ πίσω.

Περίπου 500.000 χρόνια!

Τότε που ο άνθρωπος (αν θα μπορούσαμε να τον πούμε άνθρωπο) ζούσε στις σπηλιές, και έτρωγε ρίζες και χόρτα.

Η ομάδα που οργανώθηκε ήταν πολυμελής, και αποτελείτο κυρίως από επιστήμονες, ανθρωπολόγους, ζωολόγους, παλαιοντολόγους, σπηλαιολόγους, βοτανολόγους, κοινωνιολόγους, βιολόγους, και άλλους διάφορους ειδικούς.

Συμμετείχαν και πέντε νεαροί λοκατζήδες, με πλήρη εξοπλισμό για την προστασία μας από οτιδήποτε επικίνδυνο ήθελε προκύψει.

Επίσης είχαμε και δυο τρεις κάμεραμεν και φωτογράφους, για την απαθανάτιση του όλου εγχειρήματος.

Είχαμε επίσης ιατρική υποστήριξη, αποτελούμενη από τρείς γιατρούς, έναν χειρούργο, έναν επιδημιολόγο, και έναν ψυχίατρο. Ο τελευταίος πίστευα πως θα είναι και ο πιο απαραίτητος.

Την ομάδα συμπλήρωναν και δύο υφυπουργοί, οι οποίοι, παραδόξως, δεν ξεκολλούσαν από τους φωτογράφους.

Όσο για μένα, δεν ξέρω για ποιό λόγο συμμετείχα στην αποστολή. Μάλλον θα έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι είχα φίλο στο υπουργείο, και έτσι προωθήθηκε η αίτηση μου.

Θα έπαιρνα και οδοιπορικά για εκτός έδρας μετακίνηση!

Ακόμη και εδώ δηλαδή, η κατάσταση φάνηκε να είναι σικέ.

Δεν πειράζει όμως γιατί πρόκειται απλά περί ονείρου.

Αποφασίστηκε λοιπόν στα ψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης, ότι θα έπρεπε να επισκεφτούμε την περιοχή της Χαλκιδικής, και συγκεκριμένα το σπήλαιο των Πετραλώνων, όπου υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκαν τα ίχνη του αρχαιότερου ανθρώπου που έζησε στην Ευρώπη.

Το έχουν πει και οι Ιάπωνες.

Η ιδέα με συγκίνησε.

Φαντάστηκα μια Χαλκιδική ονειρεμένη, καταπράσινη και αμόλυντη. Χωρίς τσιμέντα και Rooms To Let σε κάθε πέντε μέτρα.

Χωρίς ψευτόμαγκες νεόπλουτους ιθαγενείς, πρώην ψαράδες και νυν τουριστικούς παράγοντες, που ρυπαίνουν την ομορφιά της χερσονήσου με τις BMW τους, με τα θηριώδη τζιπ τους, και με την ίδια τους την ύπαρξη.

Ζήτησα να πάρω μαζί μου και ψαροντούφεκο, αλλά δεν με άφησαν.

Και καλά έκαναν.

Με το μυαλό μου νόμιζα ότι πάμε διακοπές. Βέβαια άλλα περίμενα και άλλα βρήκα. Ακόμα και οι ειδικευμένοι επιστήμονες βρέθηκαν προ εκπλήξεων.

Κατ`αρχάς δεν υπήρχε θάλασσα.

Κι`αν υπήρχε, θα ήταν εκατοντάδες χιλιόμετρα πιο μακριά.

Η βλάστηση όμως ήταν εξωπραγματική.

Οι βοτανολόγοι της παρέας κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό. Έπεσαν με τα μούτρα στις αναλύσεις και την μελέτη.

Για τους ζωολόγους χαράς ευαγγέλια!

Άγνωστα είδη ζώων κυκλοφορούσαν παντού, και κυριαρχούσαν στο χώρο χωρίς να δέχονται αμφισβήτηση από πουθενά.

Ο φόβος προς τον άνθρωπο, δηλαδή εμάς, δεν υπήρχε.

Μας κοιτούσαν στα ίσια και μας ζύγιαζαν.

Οι λοκατζήδες ήταν σε ετοιμότητα.

Οι φωτογράφοι κελαηδούσαν από τη χαρά τους, και όλοι γενικά πετούσαν στα σύννεφα.

Μόνο οι δύο πολιτικοί φάνηκαν να είναι έξω από τα νερά τους, καθώς δεν υπήρχε λόγος να κάνουν δηλώσεις, ούτε άλλωστε τους το ζητούσε και κανείς.

Είχαν μαραζώσει στη κυριολεξία.

Στο τέλος άρχισαν να διαπληκτίζονται μεταξύ τους για άσχετα με την κατάσταση θέματα.

Επί δύο μέρες ασχοληθήκαμε με την ανάλυση και την παρατήρηση του περιβάλλοντος, προσπαθώντας να αφομοιώσουμε την όλη ιστορία.

Όλα μας φαίνονταν παράξενα, εξωπραγματικά.

Ακόμα και το οξυγόνο που αναπνέαμε ήταν διαφορετικό. Καθαρό.

Ήμασταν σε συνεχή εγρήγορση.

Μονίμως φτιαγμένοι.

Ο χημικός της παρέας το απέδωσε στην χαμηλή περιεκτικότητα της ατμόσφαιρας σε υδρογόνο, ή κάτι παρόμοιο.

Εγώ εν ολίγοις τα είχα παίξει.

Ήμουν άφωνος με την καθαρότητα του ουρανού, και με την ησυχία που επικρατούσε παντού.

Ακόμα και ο ήλιος φάνταζε αλλιώτικος.

Κάπου... πρασίνιζε!

Συνεχίζεται…