Μια Ζωή Σικέ (25)

Εν πάση περιπτώσει, και άσχετα με τις ενδόμυχες επιθυμίες και θεωρίες μου, σημασία έχει ότι σήμερα δούλευα και το είχα ξεχάσει.

Το τηλεφώνημα για αυτό ήταν.

Κάποιος καλός συνάδελφος μου θύμισε ότι τον είχα στήσει, και ότι μου χρωστάει κι`αυτός ένα στήσιμο στο μέλλον.

Αισθάνθηκα άσχημα.

Έτσι βέβαια είναι όταν δουλεύεις βάρδιες.

Έχεις αρκετό χρόνο ελεύθερο, λόγω ρεπό, αλλά ξεχνιέσαι κιόλας.

Α, και δουλεύεις και αργίες…

Έφθασα στην δουλειά μου με μια καθυστέρηση σαρανταπέντε περίπου λεπτών.

Ο συνάδελφός μου ο Χάρης ήταν νευριασμένος, καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Όσα συγνώμη κι`αν είπα δεν έπιασαν τόπο.

Τελικά αναγκάστηκα να του δώσω και ένα δεκάευρο, επειδή εξ`αιτίας μου έχασε το υπηρεσιακό λεωφορείο.

Αυτό βέβαια ποτέ δεν το κατάλαβα. Τι θα πει υπηρεσιακό λεωφορείο; Σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς;

Γιατί, και από πού κι ως πού είναι ο εργοδότης, ο κάθε εργοδότης, δημόσιο ή μη δεν έχει σημασία, υποχρεωμένος να θέτει στη διάθεση των εργαζομένων υπηρεσιακό λεωφορείο;

Κύριε αυτή είναι η δουλειά σου και οφείλεις να είσαι εκεί στην ώρα σου με όποιο τρόπο μπορείς. Αν δεν μπορείς κόψε το λαιμό σου.

Αν δεν θέλεις μη σώσεις και δουλέψεις. Σταράτα πράγματα και καθαρά.

Την ίδια άποψη έχω και για την λεγόμενη μητρική μέριμνα, που ισχύει κυρίως στο δημόσιο, και της οποίας γίνεται κατάχρηση, δηλαδή τα μειωμένα ωράρια εργασίας που απολαμβάνουν οι γυναίκες υπάλληλοι.

Άλλος πηδάει και άλλος την πληρώνει.

Ναι είμαι σκληρός.

Με επηρέασε (εκτός από τον Τρότσκι) και ο Στέφανος Μάνος!!!

Ξέρω βέβαια ότι μπορεί να αντιτάξει κανείς πως η μεταφορά των εργαζομένων από τον εργοδότη είναι απαραίτητη, και αποτέλεσμα σκληρών αγώνων, και δημοκρατικών διεκδικήσεων, και ότι δεν μπορώ εγώ να εμπαίζω το ψωμί του λαού, και τα μπάνια του λαού, και το καλάθι της νοικοκυράς, και άλλα πολλά παρόμοια που αν κάποτε είχαν νόημα σήμερα το έχουν χάσει.

Προτάσσοντας το δίκαιο του λαού έχουν γίνει οι μεγαλύτερες βλακείες, αν όχι και εγκλήματα, στην ιστορία. Βλέπε Στάλιν.

Η ουσία όμως είναι ότι εγώ βρίσκω την ιδέα παράλογη και δεν είμαι δα και κανένας αντιδημοκρατικός τυπάκος. Τουναντίον ήμουν και επί χρόνια συνδικαλιστής.

Το πως βγήκα βέβαια, είναι άλλο θέμα.

Έχω φαίνεται ρεύμα, διαθέτω αυτό που οι φίλοι και σύμμαχοι Αμερικάνοι ονομάζουν τηλεοπτική φυσιογνωμία…

Ήπια περίπου τρείς με τέσσερις δυνατούς καφέδες ώσπου να μπορέσω να συντονιστώ.

Υπήρχαν και αρκετές εκκρεμότητες που ο συνάδελφος δεν μου ανέφερε πάνω στη φούρια του για να φύγει.

Μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση η ώρα πήγε δέκα.

Στις δέκα και κάτι γνώρισα την Λουκία.

Και ο μπουλκουμές ήρθε και έδεσε.

Η Λουκία είναι δημοσιογράφος, ή τουλάχιστον έτσι δηλώνει.

Όπως έχουν γίνει τα πράγματα τα τελευταία χρόνια, με τις δεκάδες τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά κανάλια, άσε τις εφημερίδες και τα περιοδικά, όλοι όσοι βολεύτηκαν σ`αυτά δηλώνουν πως είναι «δημοσιογράφοι».

Τώρα πως γίνεται ένα κορίτσι δεκαοκτώ χρόνων να είναι δημοσιογράφος, επάγγελμα δηλαδή που στη σωστή του μορφή απαιτεί γνώσεις και κρίση, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Η Λουκία λοιπόν εισέβαλλε στο γραφείο μου και απαιτούσε να της αναφέρω αν είχαμε σοβαρά προβλήματα, όπως είχε πληροφορηθεί από τις πηγές της. Επέμενε μάλιστα ότι δεν μπορώ να την ξεγελάσω, διότι ξέρει πολλά και έχει άκρες, και μου κάνει τη χάρη που μου μιλάει ευγενικά….

Δεκαοκτώ χρονώ στη κυριολεξία.

Με απείλησε μάλιστα ότι μπορεί να με μεταθέσει αν το επιθυμεί, γιατί ανήκει στην λεγόμενη τέταρτη εξουσία και έχει όση δύναμη θέλει.

Όταν βέβαια την ρώτησα να μου πει, αν γνωρίζει, ποιές είναι οι άλλες τρείς εξουσίες, εκεί κόλλησε.

Δεν της τις είχαν μάθει στο ιδιωτικό ΙΕΚ….

Κόλλησε αλλά δεν πτοήθηκε.

Η επιμονή τής είχαν πει ότι είναι το πάν για έναν δημοσιογράφο.

Έκανε ένα δύο τηλεφωνήματα στον σταθμό της, και τελικά πείστηκε ότι είχε πέσει θύμα φάρσας.

Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στην «υπερεσία» (sic)….

Τελικά με τη Λουκία γίναμε φίλοι.

Ανταλλάξαμε και τηλέφωνα με σκοπό να βγούμε κάποιο βράδυ. Ήταν άλλωστε καλλονή. Τζιτζιλόνι.

Αρκεί να μην ήταν τόσο υπερφίαλη όσο έδειχνε, και θα περνούσαμε καλά… για κανένα μήνα.

Πολύ έβαλα…

Συνεχίζεται….