Μια Ζωή Σικέ (28)

Στο σπίτι μου δυστυχώς δεν μπόρεσα να ηρεμήσω.

Κάτι οι φωνές ενός ζευγαριού που μάλωνε στο διπλανό διαμέρισμα. και κάτι η από πάνω ανέραστη ζωντοχήρα, που προσπαθούσε να ταίσει την κορούλα της ουρλιάζοντας υστερικά, όλα αυτά με απέτρεπαν από τον ύπνο που τόσο είχα ανάγκη.

Αυτά βέβαια έχουν οι πολυκατοικίες…

Και έχεις απ`την άλλη, διάφορους κομπλεξικούς, να φωνάζουν σ`αυτούς που διατηρούν σκυλιά και γάτες στα διαμερίσματα, ότι αυτό είναι βαρβαρότητα, και ότι βασανίζονται τα ζώα, και άλλα τέτοια όψιμα «φιλοζωικά».

Και την ίδια στιγμή αυτοί οι τενεκέδες μεγαλώνουν τα παιδιά τους στα διαμερίσματα, θεωρώντας το φυσιολογικό.

Και τα παιδάκια, αυριανοί δημιουργικοί πολίτες, εγκλωβίζονται στα ντουβάρια μέσα, και βλέπουν τηλεόραση.

Εξ`ού και η εγκληματικότητα.

Εξ`ού και το γενικό μπάχαλο της κοινωνίας μας.

Τι ζωή να κάνεις μέσα σε τσιμεντένιο κλουβί;

Τουλάχιστον τα ζώα δεν ξέρουν τι στερούνται.

Πέρασα λοιπόν το απόγευμα ακούγοντας στο στερεοφωνικό τους δίσκους που σημάδεψαν την εφηβεία μου.

Δεν υπάρχει πιο ισχυρό μέσο για να θυμηθεί κανείς τη χαμένη νιότη του από το να ακούει την μουσική που άκουγε κάποτε.

Η μουσική λειτουργεί σαν ταξίδι στο χρόνο…

Χαμένη νιότη σκέφτομαι, και ας είμαι μόλις …. και βάλε Φεβρουαρίων.

Κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι μάλιστα με πήγε πίσω σε μια εποχή που ακόμα θεωρώ την καλύτερη της ζωής μου.

Άνοιξη του 19.. και εγώ μόλις δεκαεπτά χρονώ, να νομίζω ότι όλος ο κόσμος μου ανήκει. Όλος ο κόσμος και όλες οι εποχές.

Και να σκεφτείς ότι η ηλικία των δεκαεπτά απέχει μόλις πέντε χρονάκια από αυτήν των δώδεκα, δηλαδή της πλήρους ατσουμπαλοσύνης!!

Ήμουν λοιπόν νέος και όμορφος και αυθάδης.

Το σύμπαν, ή τουλάχιστον η Θεσσαλονίκη ανήκε σε μένα και στους φίλους μου.

Κανείς μας δεν σκεπτόταν το αύριο.

Τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε.

Ο νέος είναι συγχρόνως και αθάνατος… ή άτρωτος (στο μυαλό του).

Νομίζαμε μάλιστα ότι τα ξέρουμε όλα και ότι πάντα θα μέναμε στην ίδια ηλικία.

Αέναη εφηβεία.

Τώρα βλέπω τους σημερινούς έφηβους και τους απεχθάνομαι.

Μάλλον τους ζηλεύω δηλαδή, αλλά συνδυάζω τη ζήλια με το μίσος και με την υπεροψία, ότι εμείς τότε ήμασταν καλύτεροι, και πιο μάγκες, και πιο έξυπνοι… Σαχλαμάρες.

Κολοκύθια με ρίγανη.

Είναι η αιώνια πάλη των γενεών.

Το περιβόητο χάσμα.

Άλλωστε, και οι σημερινοί έφηβοι με βλέπουν με μισό μάτι, όπως έβλεπα και εγώ κάποτε τους πενηντάρηδες.

Δεν ξέρω αν συμβαίνει μόνο σε μένα, αλλά κάθε χρονιά που περνάει και μεγαλώνω, όλο πιστεύω ότι είμαι στη καλύτερη ηλικία.

Για παράδειγμα, ακούω ότι κάποιος είναι εικοσιπέντε, και αμέσως σκέφτομαι ότι είναι μικρός και δεν ξέρει τίποτα.

Όταν ήμουν όμως εγώ εικοσιπέντε, τα ήξερα όλα, και μάλιστα συγχυζόμουν αν κανείς αμφέβαλλε για αυτό.

Αυτό βέβαια είναι καλό από την άποψη ότι ενώ οι νέοι λυπούνται τους γέρους και δεν θέλουν να τους μοιάσουν αυτοί σίγουρα θα αισθάνονται ωραία και θα λυπούνται τους νέους που δεν ξέρουν δήθεν τίποτα.

Βέβαια απλώς εικασίες κάνω.

Δεν ξέρω πως αισθάνονται οι γέροι.

Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσω κανέναν εβδομηντάρη.

Ίσως βρω κανέναν στο καφέ που συχνάζω, την ώρα που ξερογλείφεται κοιτάζοντας τις νεαρές μπίμπο σερβιτόρες.

Συνεχίζεται…