Μια Ζωή Σικέ (34)

Την επόμενη ημέρα το αεροδρόμιο, στο οποίο εργάζομαι στις βαλίτσες, ήταν σε αναβρασμό.

Ήταν 26 Οκτωβρίου, και η πόλη μας γιόρταζε.

Θα είχαμε και επίσημη άφιξη του πρωθυπουργού, με συνοδεία υπουργικού κλιμακίου. Πράγμα που σήμαινε στρατιωτικά αγήματα, κόκκινα χαλιά, προσφωνήσεις, αντιφωνήσεις, και γενικώς ταρατατζούμ.

Όλα αυτά βέβαια δεν ενοχλούν.

Οι παρατρεχάμενοι ενοχλούν.

Οι κάθε λογής συνοδοί, κομματικοί κλακαδόροι, πρώην αφισοκολλητές, νυν πολιτευτές, και αιώνιοι σφογγοκωλάριοι, που ελέω κάποιου πολιτικού, κοινώς νταβατζή, συνήθως γίνονται Διοικητές Οργανισμών, Γενικοί Γραμματείς Υπουργείων, μέλη Διοικητικών Συμβουλίων, και που συνήθως είναι βασιλικότεροι του βασιλέως, αποδεικνύοντας περίτρανα πως η εγγενής οσφυοκαμψία είναι σαφώς ανώτερη της οποιασδήποτε εξωγενούς κατάρτισης ή παιδείας...

Οι συγκεκριμένοι έχουν άποψη για όλους και για όλα, και δεν επιδέχονται αντίρρηση. Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι, που προκειμένου να καλύψουν τις ανασφάλειες και την γύμνια του χαρακτήρα τους, ενδύονται ένδυμα σπουδαιοφανούς ανδρός, δημιουργώντας τα χίλια μύρια προβλήματα σε όλους τους τομείς της λειτουργίας του κράτους.

Είναι τα κατάλοιπα της νεοελληνικής κομματοκρατίας, που μαστίζει τον τόπο, και άρα και της γενικευμένης στασιμότητας που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα. Γυμνοσάλιαγκες.

Η αόρατη στρατιά.

Το μανδαρινάτο που ασκεί την εξουσία πίσω από την αυλαία.

Οι ανεξέλεγκτοι.

Τα κομματόσκυλα.

Αυτοί που προκειμένου να καλύψουν την ανεπάρκειά τους εντάσσονται σε κόμματα προκειμένου να αποκτήσουν πλάτες, οντότητα, και καμιά δημόσια θέση για να βολευτούν.

Από μόνοι τους δεν αξίζουν μία.

Είναι λίγοι. Ετερόφωτοι.

Όταν λοιπόν στο αεροδρόμιο έχουμε επίσημη άφιξη πρωθυπουργού, τα πάντα καταλύονται, και παραδίνονται στα χέρια των παραπάνω κλακαδόρων.

Κοινώς μπάχαλο.

Αλλά που να πεις κουβέντα. Εδώ παραμένουμε Βαλκάνια.

Με τρία κινητά τηλέφωνα, λειτουργούντα συγχρόνως, ο καθένας απ`αυτούς είναι σε θέση να σε μεταθέσει πάραυτα.

Άρα τους παραδίνεσαι… άνευ όρων. Και προσεύχεσαι.

Μη τυχόν σε πάρουν με στραβό μάτι.

Και επειδή την πατρίδα μας την προστατεύει κάποιος δικός της ιδιαίτερος Βαλκάνιος θεός, στο τέλος όλα γίνονται σχεδόν στην εντέλεια.

Και οι προσφωνήσεις, και τα λογίδρια, και τα αγήματα και πάνω απ`όλα τα της ασφάλειας...

Έτσι και εγώ ανέπνευσα όταν όλα είχαν τελειώσει, και ώ του θαύματος οι τουρμπίνες του πρωθυπουργικού αεροσκάφους δεν είχαν ρουφήξει κανέναν γλοιώδη παρακεντέ, την ώρα που έτρεχε αλαφιασμένος καταπάνω του πολύ πριν αυτό σταθμεύσει και σβήσει τους κινητήρες.

Ίσως για να τον δουν οι υπουργοί απ`τα φινιστρίνια, και να χαρούν για την αφοσίωσή του, και να τον προάγουν σε αρχιπαρακεντέ.

Τι να πεις;

Δις ιζ δε Γκρίς, που λένε και τα καμάκια….

Συνεχίζεται…