Μια Ζωή σικέ (35)

Είναι παγκοίνως γνωστό, πως τις βάσεις της κάθε επιστήμης, αλλά και γενικά τα φώτα του κυρίαρχου σήμερα δυτικού πολιτισμού, τα έδωσε στον κόσμο η πατρίδα μας.

Όχι βέβαια η σημερινή, αλλά η αρχαία πρόγονός της.

Πως καταντήσαμε λοιπόν από χώρα φιλοσόφων και ηρώων Ελλήνων, να γίνουμε χώρα ταβλαδόρων και τσιφτετελλήνων;

Πως καταντήσαμε να ασχολούμαστε με την Δέσποινα Βανδή, και τα κατορθώματα του Νότη, την ώρα που άλλοι λαοί χαρτογραφούν το γονιδιακό δικτύωμα, κατασκευάζουν ρομπότ και στέλνουν αποστολές σε κοντινά αστρικά συστήματα;

Τις πταίει για αυτήν την κατρακύλα;

Πολλοί υποστηρίζουν ότι φταίει η επικράτηση του Χριστιανισμού.

Μια υπεραπλοϊκή δηλαδή, δεισιδαιμονική ιστορία, ενός λαού νομάδων κτηνοτρόφων, που επεβλήθη, γνωστό πώς, σε μια κοινωνία που είχε ήδη ακούσει, σκεφτεί, εκφράσει και ζήσει σχεδόν τα πάντα, και επί παντός του επιστητού.

Μια νίκη στην ουσία του πολιτισμικά πένητα Εβραϊκού λαού, επί της πολιτισμικής υπερδύναμης της εποχής, που ακόμα και την ίδια την Ρώμη είχε υποτάξει σ`αυτό ακριβώς το σημείο.

Λέγεται ότι όταν ο Απόστολος Παύλος πήγε και μίλησε στους Αθηναίους, αυτοί συνηθισμένοι να ακούν σύνθετα νοήματα και πραγματικά βαριές φιλοσοφίες τον πήραν με τα λεμόνια ακούγοντας τα παραμυθάκια του περί ανάστασης ενός μαραγκού και πάει λέγοντας.

Και όμως, ο Χριστιανισμός του Παύλου επικράτησε, δημιουργώντας δικό του πολιτισμό που κυρίαρχο στοιχείο του είχε το «πίστευε και μη ερεύνα» που αντικατέστησε το ελληνικό «πίστευε και μη. Ερεύνα».

Αποτέλεσμα ήταν η επί χιλιάδες χρόνια οπισθοδρόμηση των επιστημών, και η επιστροφή σε δοξασίες που κάθε άλλο παρά την πρόοδο της ανθρωπότητας βοηθούσαν.

Μεσολάβησε και η άλωση της Πόλης, δηλαδή η υποδούλωση των όποιων Ελλήνων της εποχής στους Οθωμανούς αγροίκους, και ο κύκλος έκλεισε.

Βέβαια είναι γνωστό ότι η πόλη δεν θα έπεφτε, αν οι δεκάδες χιλιάδες μοναχοί καλόγεροι της Κωνσταντινούπολης βοηθούσαν τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους ελάχιστους Γενοβέζους μισθοφόρους να αποκρούσουν την πολιορκία των Τούρκων. Αυτοί όμως κλεισμένοι στα κελιά τους προσευχόντουσαν να νικήσει ο Μωάμεθ, καθώς μέσα στο μένος τους εναντίον των Δυτικών Καθολικών, πίστευαν πως «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά παπική Τιάρα».

Η εκκλησία μας βέβαια αυτά δεν τα λέει, όπως δεν λέει ότι ο τότε Πατριάρχης αφόρισε τους πρωτεργάτες της φιλικής εταιρείας όταν αυτοί ξεκίνησαν την προσπάθεια αφύπνισης των Ελλήνων και την προτροπή για απελευθέρωση.

Μας λέει όμως για το «κρυφό σχολειό», και άλλα παραμύθια, που σκοπό έχουν να δείξουν ότι η εκκλησία κράτησε ζωντανό το Ελληνικό στοιχείο.

Αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πράγματι ο Ελληνισμός διεσώθη σαν τέτοιος, κυρίως λόγω του ότι ήταν χριστιανικός.

Σε όλη την διάρκεια της τουρκοκρατίας οι Οθωμανοί σαν γνήσιοι εκφραστές μιας πολυπολιτισμικής αυτοκρατορίας δεν έδιναν σημασία σε εθνότητες. Όλοι μα όλοι ήταν Οθωμανοί υπήκοοι.

Οι Έλληνες λοιπόν, που αυτοαποκαλούνταν Ρωμιοί και Γραικοί, καθώς ο προσδιορισμός Έλληνας είχε περιπέσει σε ανυποληψία και σήμαινε ειδωλολάτρης, διατήρησαν την ομοιογένειά τους κυρίως λόγω της κοινής τους θρησκείας.

Ουδέν κακόν δηλαδή, αμιγές καλού.

Την ώρα όμως που εμείς είχαμε αφεθεί στις αγκάλες των Τούρκων αφεντάδων μας, και κυνηγούσαμε κατσίκια στα βουνά και στα όρη, οι Δυτικοί, που είχαν συμπληρώσει τον αγροτοκτηνοτροφικό τους κύκλο, ανακάλυπταν πρώτοι τους δικούς μας αρχαίους. Δηλαδή το φώς…

Και έτσι επήλθε ο διαφωτισμός, και άρα η πρόοδος.

Στην εσπερία και μόνον.

Και δώσ’του ώθηση των επιστημών και της τεχνολογίας, και δώσ’του εξερευνήσεις, ανακαλύψεις, οικονομικό πλούτο, και γενικά πολιτισμό.

Και μείς τον χαβά μας.

Ώσπου βέβαια ξυπνήσαμε και επαναστατήσαμε, και απελευθερωθήκαμε, με ξένη βοήθεια βέβαια, και τα υπόλοιπα διδάσκονται ως ιστορία.

Αλλά η ζημιά είχε γίνει.

Εκεί που οι άλλοι ακολούθησαν μια σχετικά φυσιολογική οικονομική πορεία, εμείς πηδήξαμε από την φεουδαρχία κατευθείαν στην μεταβιομηχανική εποχή. Αυτό σημαίνει ότι παραλείψαμε την όποια ορθολογική ανάπτυξη.

Γίναμε μεταπράττες και γκαρσόνια, και δεν παράγουμε τίποτα. Ούτε καν κατσικίσιο τυρί αξιώσεων.

Καταντήσαμε λοιπόν να εισάγουμε τα πάντα. Από καρφίτσες μέχρι επιστημονικές ανακαλύψεις.

Τίποτα δικό μας. Εκτός από την μαγκιά. Ο Νότης που λέγαμε…

Γι`αυτό και είμαστε αυτοί που είμαστε, και γι`αυτό ασχολούμαστε με την Τατιάνα, και τον Πλούταρχο, ενώ μας τρώει η κακιά μας η μοίρα, και σε λίγο καιρό θα κινδυνεύουμε να αφανιστούμε παντελώς.

Any way…

Εδώ τελειώνει το παραλήρημα, γιατί το… εξάντλησα.

Strange Attractor