Μια νέα γενιά ιδιωτών.

Οι ανακλαστικώς ευαίσθητοι της Προόδου μπορεί να σοκαριστούν από το γεγονός ότι το 58% των μαθητών γυμνασίου και λυκείου πιστεύει ότι «η παρουσία μεταναστών στη χώρα μας δημιουργεί προβλήματα στην εργασία των νέων».

Όμως η δημοσκόπηση της VPRC για λογαριασμό της «Ελληνογερμανικής Αγωγής» εμπεριέχει ένα ακόμη συγκλονιστικό στοιχείο: το 66,7% των νέων πιστεύει ότι «πιο αποτελεσματική αντίδραση για να ακουστεί η φωνή των πολιτών στους υπεύθυνους» είναι η συμμετοχή σε διαδηλώσεις, πορείες, απεργίες, στάσεις εργασίας.

Αντιθέτως, η ψήφος είναι αμελητέα στις προτιμήσεις τους: μόλις 0,6% την προκρίνει.

Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι μαζί με το 66,7% που προκρίνει πορείες, απεργίες κ.λπ. μόνο 1,1% προκρίνει συμμετοχή σε εργατικά σωματεία/συνδικάτα, μπορούμε πιθανώς να δούμε τη σύγχυση αυτής της γενιάς· ή ακόμη χειρότερα: τι είδους πορείες, απεργίες προκρίνουν. Βεβαίως μπορεί να ισχύει το «παιδιά είναι, θα μάθουν».

Δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός πως το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν μόλις πάνε σχολείο είναι ότι απεργούν οι εκπαιδευτικοί.

Υπάρχει και η κεκτημένη γνώση της κοινωνίας πως μπορεί να άλλαζαν οι κυβερνήσεις διά της ψήφου, αλλά δεν άλλαζαν πολιτικές.

Κάθε υπουργός με την πρώτη διαδήλωση, πορεία, απεργία, έσπευδε να δώσει επιδόματα «προθέρμανσης αυτοκινήτου», «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία», «πλυσίματος χεριών» κ.λπ.

Το βασικό, όμως, πρόβλημα είναι ότι η νέα γενιά δεν θα μάθει την αξία της συμμετοχής στη Δημοκρατία.

Μόνο το 9,4% των παιδιών γυμνασίου και λυκείου πιστεύει ότι η συμμετοχή σε μη κυβερνητικές οργανώσεις είναι αποτελεσματικός τρόπος άσκησης πολιτικής.

Με τα κόμματα είναι ακόμη χειρότερα: το 7% των νέων πιστεύει ότι μπορεί να ασκήσει επιρροή δραστηριοποιούμενο σε ένα κόμμα.

Φυσικά και μπορούν να ειπωθούν πολλά για τα κόμματα και για τις ΜΚΟ.

Αλλά όλοι οι εχέφρονες ξέρουν ότι η οργανωμένη δράση των πολιτών αλλάζει και τα κόμματα και τις ΜΚΟ, αλλά και την ίδια την κοινωνία.

Το γεγονός ότι τα παιδιά σε ποσοστό 66,7% πιστεύουν ότι η κοινωνία αλλάζει απλώς με διαδηλώσεις, αλλά χωρίς ταυτόχρονη συμμετοχή σε κόμματα, ΜΚΟ και συνδικάτα δείχνει βαθιά άγνοια για τους μηχανισμούς και τα μέσα που πραγματώνεται η Δημοκρατία.

Φυσικά δεν πρέπει να ψέξουμε τα παιδιά.

Με όποιους δάσκαλους καθίσουν τέτοια γράμματα θα μάθουν.

Δυστυχώς το υπουργείο Παιδείας ρίχνει το βάρος στο μάθημα των Θρησκευτικών αντί της Πολιτειακής Αγωγής και οι συλλογικότητες προκρίνουν τη φασαρία του αγώνα από τον αγώνα καθαυτόν.

Σ' αυτό το περιβάλλον αναπτύσσεται μια νέα γενιά «ιδιωτών» (με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου), αντί πολιτών.

Μην εκπλαγούμε, λοιπόν, όταν αυτά τα παιδιά μεθαύριο βγουν στους δρόμους και ζητήσουν να καεί η Βουλή.

Ετσι κι αλλιώς για τα Σόδομα και Γόμορα μαθαίνουν στο σχολείο και νομίζουν ότι ο μόνος τρόπος αλλαγής του κόσμου είναι η θεϊκή παρέμβαση και ο εμπρησμός-τιμωρία είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συλλογικότητες.

Δεν μαθαίνουν ότι ο διάλογος, ο πολιτικός αγώνας, και τελικά οι ψηφοφορίες αλλάζουν πιο αποτελεσματικά και αναίμακτα τον κόσμο.

Από ποιους να το μάθουν;

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή