Ανοιχτές πληγές.

Η Ήπειρος είναι ακόμη γεμάτη από τις πληγές του πολέμου του '40 όσο κι αν τις έχουμε καλύψει για να μη φαίνονται.

Χωριά ολόκληρα που έκαψαν οι Γερμανοί ουσιαστικά δεν ξαναχτίστηκαν ποτέ, με κάποια οικήματα πολύ περιορισμένα να αντικαθιστούν τώρα τα αρχοντικά.

Όμως υπάρχουν και πληγές στη γη, πιο εμφανείς.

Στο Καλπάκι υπάρχουν ακόμη χαρακώματα, νάρκες, κάλυκες κι οβίδες.

Στο ύψωμα της Γκραμπάλας υπάρχουν όχι μόνο πολυβολεία, αλλά σημάδια από τη μάχη, λακκούβες από βόμβες και αμέτρητα πολεμικά απομεινάρια που συλλέγουμε κατά δεκάδες στις εκδρομές μας.

Και οι άνθρωποι θυμούνται ακόμη πολύ ζωντανά το μέτωπο.

Ο προπαππούς μου ο Γιώργος, συχνά ανασύρει μνήμες του ηρωικού αγώνα που έκανε στα βουνά ενάντια στον Ιταλό εισβολέα.

Στην ηλικία μου τότε, επιστρατεύθηκε πολύ σύντομα όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, όταν πρώτοι στα όπλα κλήθηκαν οι άνδρες της Ηπείρου - και ειδικά του Ζαγορίου - για να προασπίσουν την πατρίδα περιμένοντας για ενισχύσεις.

Έζησε το έπος, θυμάται τους διοικητές, τους στρατιώτες, τις μάχες, τον εχθρό. Θυμάται τον κίνδυνο, θυμάται τις καταστροφές πριν και μετά, και σίγουρα αυτές τις μέρες τα θυμάται πιο έντονα.

Τα περιγράφει όλα με τις δυσκολίες αλλά και τη δόξα ακριβώς αυτή που δίνουν τα βιβλία.

Οπότε εγώ δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν Έλληνες σήμερα, οι οποίοι αμφισβητούν το ΟΧΙ, τον αγώνα του '40, ενώ κάποιοι δοξάζουν ακόμη και τον εχθρό;

Πώς είναι δυνατόν, ο άνθρωπος που αυτοπροσδιορίζοταν αλλά και ήταν κοινώς αποδεκτός ως ο ιδεολογικός ινστρούχτορας ολόκληρου κόμματος να δόξαζε τον Μπενίτο Μουσολίνι;

Αυτοαποκαλούμενοι εθνικιστές και πιστοί, τυφλοί ακόλουθοι του, ειδικά αυτοί που είναι Ηπειρώτες, καλό θα ήταν να επισκεφθούν τη Γκραμπάλα και το Καλπάκι.

Ας επισκεφθούν και το Πολεμικό Μουσείο, ούτως ώστε να καταλάβουν πόσο σοβαρό είναι το παράπτωμα τους αυτό, πόσο μεγάλη η υποκρισία, το θεωρητικά οξύμωρο. Είναι μάλιστα στο δρόμο για την Κακκαβιά, στην οποία με τόση "μαγκιά" κλείνουν τα σύνορα - 25 χρόνια μετά το θάνατο του Χότζα ο οποίος απειλούσε ανοιχτά τις ζωές των Ελλήνων που πολεμούσαν το καθεστώς του.

Πώς είναι δυνατόν, με τόσο εμφανή τα σημάδια της καταστροφής αλλά και τις μνήμες ακόμη ζωντανές, οι "φανατικοί" του Έθνους να υποστηρίζουν τους εχθρούς του;

Ο παππούς μου μένει στο κέντρο της πόλης σας, κ. Παππά... θα ήταν ενδιαφέρον να μπορούσατε να του εξηγήσετε, γιατί στηρίζετε τους Γερμανούς που έκαψαν το σπίτι του, ή τους Ιταλούς που είχε για μήνες απέναντι του, με κύριο αποτέλεσμα του αγώνα του να έχετε εσείς δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε άλλες ιδεολογίες και τη δική σας, και να μη σας επιβάλλεται αυτή.

Όσο για εκείνους που αμφισβητούν το ποιός και πώς είπε το ΟΧΙ, το αν έπρεπε να το πει, κι αν θα πρέπει να τιμάται ο αγώνας με επίσημους εορτασμούς, θα ήταν ενδιαφέρον και για εκείνους να προσπαθήσουν να εξηγήσουν σε έναν τέτοιο άνθρωπο γιατί θέλουν να αμφισβητείται ο πατριωτικός αγώνας του, γιατί δε θέλουν τα τον τιμούν.

Χωρίς θεωρίες "επιστημονικές" και "εναλλακτικές προσεγγίσεις" αλλά με την απλούστερη μορφή της λογικής.

Κι αν οι προηγούμενοι είναι ανιστόρητοι και συνεπαρμένοι με την "γοητεία του κακού", ή κι αν είναι υποκριτές, ετούτοι είναι πολύ περισσότερο.

Είναι όμως ανιστόρητοι; Είναι μήπως απλά συμπλεγματικοί;

Ή μήπως είναι πολύ καλά καταρτισμένοι στην ιστορία και την διαστρεβλώνουν βάσει σχεδίου αλλοτρίωσης έστω και του βασικότερου αισθήματος πατριωτισμού που έχει ένας απλός Έλληνας πολίτης;

Γιατί άραγε, να ενδιαφέρει έναν πολιτικό να γράψει κριτική για μία εξαιρετικά δημοφιλή ιστορική απόφαση που ελήφθη πριν από 73 χρόνια και μάλιστα στις ημέρες της επετείου της;

Πρακτικά είναι ξεκάθαρο ότι να ενδιαφέρει κάποιον να ασχοληθεί ασκώντας κριτική στο όχι του Μεταξά εν έτει 2013 δεν ωφελεί ως μελέτη στη χάραξη μελλοντικής πολιτικής.

Δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα του σήμερα, ούτε μπορεί ένας άνθρωπος, έστω και ελάχιστα σκεπτόμενος, να θεωρεί ότι μπορεί να αλλάξει την άποψη της κοινής γνώμης μετά από τόσες δεκαετίες εορτασμού της επετείου και διδασκαλίας της στα σχολεία.

Υπάρχει, λοιπόν, άλλη σκοπιμότητα.

Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε, ότι υπάρχουν άνθρωποι -ιδεολογικοί εγγονοί εκείνων που γυρνούσαν κάποτε με συγκεκριμένες εφημερίδες στα καφενεία, τώρα με το Smartphone στα καφέ-μπαρ- οι οποίοι περιμένουν να ακούσουν από τους ιδεολογικούς καθοδηγητές τους κάποια άποψη ή πρόταση, η οποία να αντιτίθεται πλήρως στον κοινό τρόπο σκέψης, ούτως ώστε να την ασπαστούν και να διαμορφώσουν τη δική τους άποψη, μέχρι τότε ακατέργαστη.

Υπάρχουν, λοιπόν, αρκετοί αυτή τη στιγμή οι οποίοι όντως θα επιμείνουν ότι η Ελλάδα το '40 μπήκε σε πόλεμο ιμπεριαλιστικό, μόνο επειδή το είπε ο κ. Θεοδωρίδης. Φυσικά και σε αυτή την άποψη δεν υπολογίζεται σύσσωμος ο τότε Ελληνισμός - και ο παππούς μου ο Γιώργος - που βρισκόταν σε υπεράσπιση των προγονικών του εστιών. Αυτό, όμως, είναι το χαρακτηριστικό των άκρων.

Επικαλούνται αμφότερα το "λαό", όχι όμως τον πραγματικό, υπαρκτό λαό, αλλά έναν λαό κατασκευασμένο στο νου τους, ένα λαό φανταστικό, ένα λαό που θέλουν τα δύο άκρα να δημιουργήσουν μέσω της μεταξύ τους αλληλοεξόντωσης, αλλά και της εξόντωσης όλων των υπολοίπων, ούτως ώστε στο τέλος αυτής να έχουν απομείνει άνθρωποι συμβατοί μόνο με το "λαό" που δήθεν υπερασπίζονται.

Κι όποιος δεν είναι σε αυτή την κατηγορία, είναι είτε προδότης, είτε ανενημέρωτος. Όποιος δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, πρέπει να μαχαιρώνεται, να "περιμένει τις κρεμάλες", τα κονσερβοκούτια (sic!), ή να δολοφονείται.

Ντροπή σας, κύριοι.

Ζούνε ακόμη οι άνθρωποι που πολέμησαν πραγματικά για την ελευθερία μας και την αξιοπρέπεια της ζωής μας.

Δεν το αισθάνεστε ότι σας παρακολουθούν;

Μιχάλης Κ. Ντιναλέξης