Σχολιάζοντας τους μύθους της μεταπολίτευσης...

Σταχυολογώ μερικά σημεία απο το άρθρο του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου, πού δημοσιεύθηκε στο τεύχος Νοεμβρίου 2011 της Athens Review of Books:

- Tην περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, περί τα 50 δισ. δολάρια, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές. Παράλληλα δε η χώρα εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!
Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

- Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου. Πρωτοπόρος μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία. Σκάνδαλα (παρά τόν έλεγχο τών ΜΜΕ -έχουμε βλέπετε καί ενδοκαρφώματα-) μπόλικα. Κοσκωτάς, Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων κ.λ.π..

- Από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων.
Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες –ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ)– είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων.
Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου.
Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της.
Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 εκ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών.
Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.

Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.

- Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας.
Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού.
Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

- Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας.
Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους.
Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.

Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν.
Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ.
Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες.
Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη.
Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή.
Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

Καί συμπληρώνω:

«Ήταν λάθος η συγκυβέρνηση του Νοεμβρίου, ήταν λάθος όσα έγιναν με το μεσοπρόθεσμο.»
Μόνιμη επωδός τών δεξιών (τουλάχιστον) επικριτών.

Δέν ήταν λάθος η αντιμνημονιακή στάση τού Σαμαρά σέ ένα πρόγραμμα πού δέν έβγαινε.
Ήταν οφθαλμοφανές από τήν αρχή καί άν είχαμε κυβέρνηση μέ στοιχειώδη στρατηγική καί στοιχειώδη αξιοπρέπεια στήν αποστολή της μπορεί η πορεία μας νά ήταν διαφορετική. Πρέπει νά θυμόμαστε τήν τότε στάση καί τίς προτάσεις Σαμαρά. Η βασική του θέση (κατ’εμέ σωστή) ήταν ότι δέν θά άφηναν τήν χώρα νά οδηγηθεί στήν πτώχευση καί αυτό λόγω τής μεγάλης έκθεσης τού ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος στό ελληνικό χρέος. Βραχυπρόθεσμα θά προχωρούσαν σέ αναδιάρθρωση όλου τού ελληνικού χρέους από ανάγκη, σέ μνημόνιο θά μπαίναμε έτσι καί αλλιώς (σκληρό, σοκαριστικό), αλλά σήμερα θά είμασταν σέ απείρως καλύτερη θέση.
Αυτά όμως τότε. Απρίλιος, Μάϊος, Ιούνιος τού 2010.
Δυστυχώς η τότε κυβέρνηση ΓΑΠ εξυπηρετούσε άλλους στόχους, αμερικανοκίνητους.
Πιθανώς νά συνέβαινε κάτι τέτοιο μέ κυβέρνηση Κ.Καραμανλή, άν ξανακέρδιζε τίς εκλογές. Δέν τίς κέρδισε. Πολύ πιθανό δέ νά μήν γινότανε τίποτα καί η κυβέρνηση νά έπεφτε στό εικοσιτετράωρο, άν σκλήρυνε τήν στάση της καί προχωρούσε σέ αναδιάρθρωση τού χρέους μέ πολιτική λιτότητας.
Συνέβηκε στήν Ιρλανδία, Πορτογαλία καί έμμεσα σέ Ισπανία καί Ιταλία καί τά αποτελέσματα ήταν τραγικά γιά τά κυβερνώντα κόμματα.
Πόσο μάλλον στήν Ελλάδα μέ έναν πληθυσμό πλήρως εθισμένο καί αναγκασμένο στόν υπερδανεισμό γιά τήν όποια ανάπτυξη τών οικονομικών του δεικτών καί ευρύτερα διατήρησης τής καταναλωτικής του ευμάρειας καί όχι μόνον.

Στίς συγκεκριμένες, τότε, χρονικές συγκυρίες οι προτάσεις τού Ζάππειου ένα καί δύο δέν ήταν λάθος. Ήταν οι μόνες προτάσεις πολιτικού σχηματισμού πού ακολουθούσαν μιά λογική καί δείχνανε ένα κάποιο δρόμο. Έστω αποσπασματικά.
Ο πολιτικός όμως χρόνος είναι δυναμικός καί όχι στατικός. Η πρόταση τού χθές ήταν γιά τό χθές καί η τρέχουσα αναγκαιότητα μεταβάλλονταν ραγδαία.
Η επικαιροποίηση μέ τό Ζάππειο δύο προσπαθούσε νά συγλίνει τίς αρχικές προτάσεις μέ τό βάναυσα γρήγορα μεταβαλλόμενο οικονομικοπολιτικό περίγυρο.
Καί όλα αυτά μέ ένα πολιτικό καί εξουσιαστικό τοπικό σύστημα καί έναν λαό ανίκανο νά αντιληφθεί τί είναι δέον γενέσθαι καί πιά η πρέπουσα άμυνά του σέ μιά διεθνή οικονομική επίθεση, σέ έναν ομιχλώδη καί σκιώδη οικονομικό πόλεμο, όπου χάνονται οι ορατές γραμμές συμμάχων καί εχθρών.

Πεποίθησή μου είναι ότι προετοιμάζονταν η έξοδός μας από τήν ευρωζώνη καί ήταν ένα ισχυρό σενάριο μέ πολλούς διεθνείς υποστηρικτές καί πρόθυμους εντόπιους εκτελεστές.
Η συμπεριφορά τού δίδυμου Μέρκελ-Σαρκοζύ έναντι τού τότε έλληνα Πρωθυπουργού μέ τήν ιστορία τού δημοψηφίσματος μόνον τυχαία δέν είναι. Η ακολουθία της ήταν μετά τήν απόφαση τών ηγετών τής ευρωζώνης γιά τό PSI.
Μιά απόφαση ανάγκης πού δείχνει τόν πανικό πού κυριαρχούσε στήν ευρωζώνη γιά τό ζήτημα, γιά τά μελλούμενα καί γιά τήν δυστοκία τών συντελεστών της νά αντιληφθούν τό όλον εύρος τής επίθεσης καί τής απειλής πού αυτή εγκυμονούσε.
Είναι εύκολο εκ τών υστέρων νά βγάζουμε συμπεράσματα.
Είναι εύκολη η κριτική γιά στάσεις καί πράξεις πού οδηγησαν κάπου καί αυτό χωρίς νά έχουμε χειροπιαστά τίς συνέπειες μιάς στάσης διαφορετικής.
Αυτή μένει ώς πεδίο δόξης λαμπρό γιά σκυλεύοντες στό παρόν καί στό μέλλον.

Δέν ήταν λάθος η συγκυβέρνηση τού Νοεμβρίου.

Δέν ήταν λάθος τό PSI.
Ήταν η αναγκαιότητα νά συνεχίσουμε νά συνυπάρχουμε στήν ευρωζώνη ώς μέρος τού προβλήματος καί όχι ώς η πλήρως απαξιωμένη απόληξη τής Χερσονήσσου τού Αίμου πού θά απασχολούσε τά διεθνή ειδησιογραφικά πρακτορεία ώς υπόδειγμα τού απόλυτου ξεπεσμού μιάς χώρας τού ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου σέ τριτοκοσμικό επίπεδο.

Δέν ήταν λάθος όσα έγιναν με το μεσοπρόθεσμο.

Δέν είναι λάθος η πολιτική τών μέτρων πού απορρέει από τήν ψήφιση τού μεσοπρόθεσμου.
Είναι αδήριτη αναγκαιότητα.
Άν καταρρεύσουμε πρέπει νά είναι τό αποτέλεσμα μιάς υπέρμετρα ισχυρής εχθρικής επίθεσης καί όχι γιατί φοβηθήκαμε τήν μάχη καί οι αιώνια πρόθυμοι δώσανε γή καί ύδωρ. Πού θά είμασταν σήμερα άν κέρδιζε τίς εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι Καμμένοι;
Ναί η συγκυρία είναι τρομακτικά δύσκολη.
Δέν είμαστε όμως σήμερα μόνοι. Ισπανοί, Πορτογάλλοι, Ιρλανδοί, Ιταλοί, έπονται οι Γάλλοι, Σλοβένοι, τό έτερον ελληνικόν κράτος τής Κύπρου καί τελευταίοι έπονται οι Γερμανοί.

Είναι πανεύκολο συνθηματολογικά νά γίνεσαι πολιτικά αρεστός.

Είναι πανεύκολο συνθηματολογικά νά προτείνεις ώς λύση τήν πλήρη αλλαγή τού ευρωπαϊκού τραπεζικού κατεστημένου καί ότι αυτό θά τό πετύχεις ο ίδιος μόλις αναλάβεις τήν κυβερνητική εξουσία.
Ο Αλέξανδρος πέθανε, αλλά ο Τσίπρας καί λοιποί ζούν καί βασιλεύουν.
Τά 50 δισ. από αποκρατικοποιήσεις καί η εφεδρεία στό δημόσιο προτάσεις τού Σαμαρά τής αντιπολίτευσης είναι. Οι μοναδικές πού έγιναν καί τίς έφαγε ο πολιτικός χρόνος.
Στήν ώρα τους σωστές, μπορεί υπερτιμημένες στήν πρακτική τους απόδοση, αλλά προτάσεις.

Μέ τό «ουδείς αναμάρτητος» ο Σαμαράς πήρε πάνω του τίς όποιες πολιτικές αστοχίες του.
Στίς τελευταίες εκλογές δήλωσε μέ κάθε σαφήνεια (δείτε τήν ανάκρισή του στόν eniko) ότι θα συνεργαστεί καί μέ τόν διάβολο ακόμα, αρκεί

η χώρα νά μείνει στήν ευρωζώνη. Σαφέστατος καί τό τήρησε.

Όσον αφορά τήν σημερινή χρονικά πολιτική συγκυρία.

Ο Πρωθυπουγός καί η κυβέρνηση συνολικά πρέπει νά εκτιμήσουν κατά πόσον η Τρόϊκα (μέ άνωθεν εντολές) ακολουθεί παρελκυστική πολιτική.

Υπάρχει μιά συμφωνία αναχρηματοδότησης τών δανειακών μας αναγκών καί ανακεφαλαιοποίησης τού τραπεζικού τομέα από τόν προσωρινό μηχανισμό στήριξης καί πρέπει νά τηρηθεί.

Όπως λέγει καί η Μέρκελ, εμείς πρέπει νά κάνουμε τά μαθήματά μας καί οι εταίροι μας θά είναι παρόντες στήν προσπάθειά μας. Είναι όμως έτσι τά πράγματα;

Η συμφωνία δέν αφορά μόνον καθαρά λογιστικά μεγέθη (τόσα θά μαζέψω, τόσα θά μού δώσεις), αλλά στήν ουσία της αποσκοπεί στήν βιωσιμότητα τού χρέους καί γι’ αυτό είναι μιά συμφωνία αμφίδρομη. Δηλαδή: Σού δίνω τόσα καί όχι παραπάνω καί μαζί φροντίζουμε νά βρούμε τόν τρόπο, πώς στό μέλλον ο δανειζόμενος θά μπορεί νά ανταποκριθεί στίς υποχρεώσεις του βάσει μιάς συγκεκριμένης πολιτικής ανάπτυξης, η οποία θά θεωρείται σοβαρή καί ρεαλιστική.
Γιατί χωρίς οικονομία καί προοπτική είναι τοίς πάσιν γνωστόν ότι ου λάβεις παρά τού μή έχοντος.

Άν η τακτική τών διαπραγματεύσεων (από τούς εκπρόσωπους τών δανειστών) δέν είναι παρελκυστική, τότε σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση στερείται σοβαρότητας.

Δηλαδή: Τά εισπρακτικά μέτρα πού προτείνει δέν βοηθούν τήν βιωσιμότητα τού χρέους γιατί είναι καθαρά προσωρινού χαρακτήρα, πράγμα πού σημαίνει ότι τό επόμενο διάστημα θά έχουμε επιδείνωση όλων τών οικονομικών μεγεθών καί πολύ γρήγορη κατάρρευση τού σκοπού γιά τόν οποίον επιβάλλονται.

Εδώ δύο τινά συμβαίνουν.
Είτε η Τρόϊκα έχει ένα ευρέως φάσματος αντιβιωτικό (αποκρατικοποιήσεις, κατάρρευση εισοδημάτων, απολύσεις καί γενικά μόνον φτωχοποίηση) πού εγγυάται μόνον τήν μόνιμη αναπηρία τού ασθενούς καί η κυβέρνηση αρνείται (τότε μέ τό δίκιο της) τήν προτεινόμενη θεραπεία καί προτείνει μιά ρεαλιστική προοπτική ίασης μέσω ενός συγκεκριμένου τύπου αντιβιωτικού (στρατηγικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης), είτε η κυβέρνηση δέν έχει νά προτείνει απολύτως τίποτα.

Η τακτική τών περιστασιακών παυσιπόνων μέ τίς δόσεις πού παρακαλάμε καί τήν συστημική άρνηση νά προσπαθήσουμε νά κάνουμε έστω καί τήν προσπάθεια χημειοθεραπείας μέ τήν δικαιολογία ότι θά μάς πέσουνε μερικές ΔΕΚΟ-τρίχες ή ΔΥ-τρίχες ή ΜΙΖΟ-τρίχες προδικάζει καί τήν πορεία μας ώς κράτους. Άν μάς μείνουνε κάποιες από αυτές τίς τρίχες ακέραιες όταν επέλθει τό μοιραίο, τό πολύ-πολύ νά αποτελέσουν μέρος τής έκθεσης κάποιου ιατροδικαστή. Λέγω άν, γιατί υπάρχει περίπτωση νά μάς θάψουν χωρίς κάν τελική ιατροδικαστική γνωμάτευση.

Άν από τήν άλλη τό τέλος είναι αναπόφευκτο, άς περιοριστούμε τότε μόνον στήν δόση τής μορφίνης πού χορηγείται στό τελευταίο στάδιο καί νά τελειώνουμε όπως αρμόζει σέ ανθρώπους μέ στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Σέ αυτή τήν περίπτωση νά κάνουμε τουλάχιστον τήν διαθήκη μας ότι οι συγγενείς θά πάρουν από τά τρία τό μακρύτερο, μήπως καί γλυτώσουμε καί τίς συνεχείς νουθεσίες των νά φύγουμε μιά ώρα αρχήτερα.

Δέν ξέρω πόσο μπλοφάρουν όλοι οι άλλοι. Οι κακοί. Τό ερώτημα είναι εμείς μπορούμε; Καί άν όντως μπλοφάρουν αλλά φοβούνται τήν πτώχευσή μας (όπως ποικιλοτρόπως καί δή από τοπικούς επαναστάτες-σωτήρες εικάζεται) εμείς τί κάνουμε νά προφυλαχθούμε (όσο τουλάχιστον είναι εφικτό σέ τέτοια περίπτωση);

Ανοίγουμε τό παράθυρο καί πηδάμε στό κενό;

Βαρέθηκα νά ακούω τήν αντιπολιτευτική λογική ότι γιά νά μήν καταρρεύσουμε πρέπει νά κρατηθούν καί νά αυξηθούν τά εισοδήματα γιά κατανάλωση (εννοείτε αυτών πού προσφέρουν από ελάχιστα μέχρι καθόλου).
Καί η βλακεία έχει τά όριά της.
Άν ίσχυε αυτή η λογική θά ζούσαμε σέ έναν πλανήτη τής απέραντης ευδαιμονίας.
Όποιο κράτος είχε προβλήματα θά αύξανε τούς μισθούς, οι πολίτες θά κατανάλωναν όλο καί περισσότερα (θά κατανάλωναν απλώς, όχι θά παρήγαγαν) καί ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Ο επί γής παράδεισος. Τά προϊόντα δέ τής κατανάλωσης θά τά έφερνε πάραυτα τό Άγιο Γκράλ τών δυτικών.

Δέν χρειάζεται νά πάθουμε ότι πάθανε οι Εβραίοι στόν Β παγκόσμιο πόλεμο. Ούτε τό όνομά μου νά βρίσκεται σέ κάποια αναθηματική πλάκα στό αντίστοιχο μουσείο οικονομικού ολοκαυτώματος τού μέλλοντος.

Η οικονομική κρίση στήν Ελλάδα καί στίς άλλες χώρες τής ευρωζώνης, όπως καί σέ πάμπολλες χώρες τού πλανήτη, δέν μπορεί νά αντιμετωπισθεί μέ μονομερείς ενέργειες τών επιμέρους «ανεξάρτητων» χωρών.

Ο Τσίπρας τού ΣΥΡΙΖΑ (καί όχι μόνο αυτός) έχει δίκιο όταν επιμένει ότι τό πρὀβλημα είναι πρωτίστως ευρωπαϊκό καί δευτερευόντως παγκόσμιο.
Εγώ θά επέμενα ότι είναι πρωτίστως παγκόσμιο καί δευτερευόντως ευρωπαϊκό.

Όσον αφορά δέ τήν ελληνική εκδοχή τής κρίσης τού παγκόσμιου οικονομικού συστήματος έγκειται πρωτίστως στό γεγονός ότι μάς έπιασε κοινώς «κώτσους» η «μακρυγιαννική» κρατική μας δόμηση (γιά πολλαστή φορά στήν ιστορία τού ελλαδικού μας κρατιδίου). Η μόνη δυνατή αντίδραση από μέρους μας είναι η ασύμμετρη αντίστασή μας καί όχι η κατά μέτωπον άμυνα ή επίθεση.

Η μακρυγιαννική ρήση: «Αν είναι να μείνωμε ημείς νηστικοί, ας πάη στο διάβολο η ελευθερία. Έφαγαν αυτοί, ας φάμε και εμείς τώρα», αποτελεί τό θεμέλιο δόμησης τού ελλαδικού κράτους από αρχής γεννέσεώς του.
Αυτή η αρχή λειτουργίας τού κράτους μας καί τών κρατούντων μάς οδήγησε (όπως καί στό παρελθόν) καί θά μάς οδηγεί καί στό μέλλον μέ μαθηματική ακρίβεια σέ παρόμοιες καταστάσεις.

Αυτό πού έλλειψε τραγικά από τήν όποια ελλαδική πνευματικο-οικονομικο-πολιτική ελίτ ήταν ένας άλλος ορισμός νοηματοδότησης τής ύπαρξής της ώς ξεχωριστής υπαρκτικής εθνοκρατικής οντότητας.
Άρα καί μιά διαφορετική αντίληψη κρατικής υπόστασης, θέσης της στόν κόσμο καί τρόπου οικονομικής ανάπτυξης μέ σαφή αξιωματικά ανθρωπολογικοκοινωνικά προστάγματα.

Όσο σάλιο καί νά ξοδέψουμε σέ σχόλια τού τύπου μάς τήν φέρανε, μάς εκμεταλλεύονται οι διεθνείς τοκογλύφοι καί τά ντόπια τσιράκια τους, μάς βρήκανε μικρούς καί μάς καρπαζώνουν, φταίνε οι «μπετατζήδες», κ.ο.κ δέν πρόκειται νά βοηθήσει ούτε εμάς ούτε τίς επόμενες γενιές, καθόσον η αφετηριακή αντίληψή μας περί κρατικής ανεξαρτησίας καί ελευθερίας παραμένει εγκλωβισμένη στόν «μακρυγιαννισμό».
Ο «παπανδρεϊσμός» δέν ήταν κάτι καινούργιο. Ήταν η σύγχρονη έκδοση τού δομικού στοιχείου τής κρατικής μας υπόστασης. Τού «μακρυγιαννισμού».

Μπορεί νά ακούγεται ελαφρόμυαλο στήν σημερινή περίσταση καί ουτοπικό, αλλά νομίζω πρέπει νά επαναπροσδιορίσουμε τίς εθνικές (καί κατ’ ανάγκη κρατικές) συντεταγμένες μας.

Οι Έλληνες μεγαλούργησαν μόνον τότε όταν επεκτάθηκαν μέ τίς αποικίες τους τους ανά τήν γήν.
Έμαθαν, κέρδισαν, δημιούργησαν καί έγιναν κοσμοπολίτες πιστεύοντας ακράδαντα στίς αξίες τής δικής τους πολιτιστικής πρότασης.
Αυτός ήταν καί είναι ο προορισμός τους, η κατάρα καί τό μεγαλείο πού τούς συνοδεύει.

Ο «μακρυγιαννισμός» επίσης δέν είναι καινούργιος.
Είναι πανάρχαιος.
Χρησιμοποιώ τόν όρο ώς πιό σύγχρονο καί κατανοητό. Όταν καί όποτε στήν ιστορική μας διαδρομή επεκράτησε, μάς οδήγησε στά πρόθυρα τής ιστορικής εξαφάνισης καί γιά πολύ χρόνο στό περιθώριο τής Ιστορίας.

Ελπίζω η σημερινή συγκυρία νά ερεθίσει τόσο τά μνημονιακά μας κύτταρα, ώστε νά μάς επαναφέρει στήν ιστορική α-λήθεια.

Η ιστορική λήθη ή η ηθελημένα επιλεκτική ιστορική αλήθεια πού επέβαλλε ο σύγχρονος «μακρυγιαννισμός», αναγκαία προϋπόθεση γιά τήν επιβολλή τών μίζερων επί τών δυστυχισμένων, ελπίζω νά βρίσκεται στά τελευταία του.
Άλλως, ανάψετε κανένα κεράκι σέ όποιον άγιο πιστεύετε, ώστε νά διατηρηθεί η ελληνική αξίωση καί στό άδηλο μέλλον γιά ιστορική επανόρθωση τού ελληνικού υποκειμένου καί αποκατάσταση τής δυναμικής του σέ ένα αντικειμενικά υπάρχοντα πολυανθρωπότατο καί εξόχως απαιτητικό κόσμο.

Ιαπετός, από σχόλιο στο Antinews