Το ελληνικό πνεύμα είναι ακόμη ζωντανό!

Μέσα στην μαυρίλα που ζούμε, μια από τις πιο συχνά επαναλαμβανόμενες επωδούς είναι και το ότι «απουσιάζει παντελώς ο πνευματικός κόσμος».

Καθημερινά ακούω και διαβάζω ότι οι ακαδημαϊκοί, οι λόγιοι, οι καλλιτέχνες, και γενικά η πνευματική μας ελίτ, έχει ρίξει μαύρη πέτρα, και μας έχει αφήσει μόνους μας να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα….

Και εμείς, σαν μικρά ζαλισμένα ορφανά παιδάκια, χωρίς πνευματική καθοδήγηση, και χωρίς ταγούς, βολοδέρνουμε στον βάλτο της δυστυχίας, και τρωγόμαστε μεταξύ μας, ή με τα ρούχα μας.

Μα που είναι η Βέμπο;

Που είναι ο Σεφέρης;

Που είναι ο Ελύτης;

Ένας Καζαντζάκης δεν υπάρχει πια;

Αυτά είναι τα αγωνιώδη ερωτήματα που θέτει καθημερινά ο απλός κοσμάκης που ψάχνει για οδηγίες χρήσης ώστε να παλέψει με το θηρίο της κρίσης.

Έρμαιο στα πουλημένα χέρια των σαμαροβενιζέλων…

Και ξαφνικά, εκεί που ακόμη και εγώ ο κυνικός είχα αρχίσει να πιστεύω στην πνευματική μας ένδεια, σηκώνοντας ψηλά τα χέρια, να’σου δυο τρεις φωνές που φωτίζουν το σκοτάδι, αποδεικνύοντας ότι το ελληνικό πνεύμα είναι αθάνατο.

Η μια αυτή του Νότη.

Του κατ’ εξοχήν λατρεμένου συμβόλου του σύγχρονου Έλληνα.

Με τον ανδρισμό και την μαγκιά να πηγαίνουν χέρι χέρι με την ευρυμάθεια, την ελληνοπρέπεια, και την φιλοσοφική αναζήτηση.

Με αποτέλεσμα, πολλοί να είναι αυτοί που θεωρούν τον Νότη κάτι σαν σύγχρονο Σωκράτη, που ως άλλη αλογόμυγα τσιμπάει την καθησυχασμένη κοινωνία μπας και την αφυπνίσει.

Άλλοι πάλι του ζητούν επιμόνως να κατέβει στη πολιτική, αλλά όπως απαντά ο πάντα δηκτικός και συνάμα μετριόφρων Νότης: «εγώ δεν κατεβαίνω, αλλά ανεβαίνω…».

Μια άλλη φωνή είναι κι αυτή του εξίσου  δημοφιλούς αοιδού Λευτέρη Πανταζή, που πέρα από σύμβολο του σεξ, έρχεται να μας δείξει ότι μέσα του υπάρχουν και άλλου είδους ανησυχίες.

Ανησυχίες που έχουν να κάνουν με την προσφορά στον τόπο, μέσα από την κάθοδό του στη πολιτική κονίστρα των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Και μπορεί ο Λε Πα να μην έχει ακόμη επιλέξει σε ποιον Δήμο θα προσφέρει τις γνώσεις και την εμπειρία του, αλλά και μόνο η απόφασή του να συμμετάσχει πολιτικά εμένα προσωπικά με ανακουφίζει, διότι αν μη τι άλλο αποδεικνύει το πανάρχαιο αξίωμα ότι το πνεύμα και η κουλτούρα είναι πιο δυνατά από το σπαθί και την λαμογιά (το είχε πει και κάποιος Όσιος στο Όρος αυτό, το λέει συχνά και η Τατιάνα).

Και τέλος, μια ακόμη πνευματική φωνή, έρχεται να μας ξυπνήσει από τον λήθαργο, και να μας θέσει προ των ευθυνών μας.

Αυτή της Δέσποινας Βανδή, που αν και μεγάλωσε χωριατοπούλα (σε χωριό της ορεινής Καβάλας) από γονείς μετανάστες στη Γερμανία, εν τούτοις έβαλε στην άκρη τα όποια εμπόδια, ορθοπόδησε, ομόρφυνε, σπούδασε (νομίζω) και κατάφερε να κάνει μεγάλη καριέρα στον δύσκολο και απαιτητικό χώρο της ελληνικής νύχτας, όπου οι πειρασμοί είναι πολλοί, και αν δεν προσέξεις μπορεί να σε φάει το σκοτάδι.

Η Δέσποινα όμως, με μοναδικά όπλα την φωνή  και το ήθος της, όχι μόνο έγινε λαμπερό αστέρι της πίστας, αλλά και μητέρα, και σύζυγος, και πρότυπο παιδείας και δημοκρατικότητας.

Μη διστάζοντας μάλιστα να τα βάλει με συναδέλφους της, που αν και μαυριδεροί (προς το τσιγγάνικο) δηλώνουν Άριοι… κάτι σαν εκείνον τον πολλά βαρύ βουλευτή της Χ.Α. που ενώ φέρνει προς Σομαλό, θαυμάζει τον Άιχμαν, τον Γκέμπελς,  και τα άλλα παιδιά…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η χώρα συνεχίζει την ανηφορική της πορεία, μόνο που τώρα ο λαός δεν είναι μόνος.

Ξαναβρήκε τους ποιμένες του.

Τους πραγματικούς, και όχι τους δήθεν, δηλαδή τους πολιτικούς οι οποίοι περί άλλα τυρβάζουν, π.χ. διαστημικούς σταθμούς κλπ.

Και η μόνη ελπίδα τώρα είναι να ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα και άλλοι πνευματικοί ταγοί, όπως η Χατζίδου, ο Οικονομόπουλος, η Κουταλίδου, ο Πάνος Κιάμος, ο Τερλέγκας, ο Σφυράκης, και γιατί όχι ακόμη και ο Καρβέλας (ο επονομαζόμενος και στοχαστής), οι οποίοι θα βουλώσουν τα στόματα όλων αυτών των κακοπροαίρετων βαστάζων του συστήματος, που διαμήνυαν δεξιά και αριστερά πως το πνεύμα πέθανε, και που το μόνο που μας λέγανε ήταν «σκάστε και κολυμπάτε… μόνοι σας».

Ε, λοιπόν, δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε πλέον καθοδήγηση…

Έτσι, η Ελλάδα, που εκτός από ήλιο και πέτρα παράγει και πνεύμα, θα μπορέσει να ανασάνει και πάλι, και με μπροστάρηδες τους σκυλάδες να κυριεύσει και πάλι τον κόσμο όλο.

Πως το είχε πει ο Ρέμος; «Έλα ρε Σόιμπλε να σε … μπας και ξαναπερπατήσεις…»!

Κάπως έτσι λοιπόν…

Strange Attractor