Το κτήνος της απάθειας…

Ζούμε σε εποχή αδιαφορίας και απάθειας.

Διατρέχουμε "ώρες βαρήκοες".

Μένουμε απαθείς μπροστά στα συμβαίνοντα και είναι σαν να οδηγούμαστε αυτόκτονοι και αυτόχειρες "εις οδόν απωλείας".

Και όσοι δεν βρίσκονται στην αντίπερα όχθη της ανέχειας και του εφιαλτικού περιβάλλοντος της ανεργίας, ανεξάρτητα αν μειώθηκε βάναυσα το εισόδημά τους, παριστάνουν ότι ανήκουν σ' ένα τόπο ευτυχίας, προσπαθώντας να μην αλλάξουν τίποτα από την εθιστική τους λειτουργία.

Μια "λειτουργία" στην εμβέλεια του "δήθεν", του "όσο μπορούμε καλά να περνάμε". Ολα στη λογική του "θεαθήναι" και της ψευδαίσθησης εν πολλοίς.

Ολα ενταγμένα σ' ένα πλέγμα ευκαιριακών εκτιμήσεων, με αποτέλεσμα η ζωή μας να είναι διάτρητη, θυμίζοντας τυρί έμενταλ, και μάλιστα Ελβετίας, με τις τρύπες του να...παραπέμπουν σε καταπακτή, έτοιμη να μας "ρουφήξει" στο ζοφερό της πάτο!..

Το κακό είναι ότι βρισκόμαστε ήδη στον "πάτο", αλλά αρνούμαστε να το δεχθούμε, οπότε και έχουμε την "πολυτέλεια" των πλέον ακραίων δηλώσεων και πομφολυγωδών σχολίων για την τρέχουσα παραγματικότητα.

Συχνά μάλιστα εμφανιζόμαστε και επικριτικοί για συνανθρώπους μας που εγκλωβίστηκαν στην αθλιότητα και την εξαθλίωση.

Κι άλλοτε τους αντιμετωπίζουμε με "συμπάθεια" με τον ενδόμυχο πάντα φόβο της δικής μας "εμπλοκής" στον ιστό της αδιέξοδης ανημποριάς, κι άλλοτε ανίκανοι να διανοηθούμε ότι ο "χαρακτήρας" των συνόλων προσδιορίζει και τη δική μας πορεία στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Και βέβαια ξεχνάμε ταυτόχρονα ότι το χρέος των πολιτικών ηγετών που επιλέξαμε να κρατούν τον οίακα της εξουσίας σήμερα, δεν μπορεί να εξαντλείται σε υποσχέσεις και ευχολόγια επάνω στην πολιτική ουτοπία.

Αναπτύχθηκε στην ελληνική κοινωνία η ψυχολογία "ο σώζων εαυτόν σωθείτω" και "συντηρείται" αριστοτεχνικά από τους κυβερνώντες, οι οποίοι επίσης συντηρούν το άπιστο κράτος, που συνθέτει όλες τις προϋποθέσεις της αποσύνθεσης της κοινωνίας. Χρειάζεται ένας Σαμψών να ταρακουνήσει το άπιστο κράτος.
Οσο όμως ο Σαμψών εξακολουθεί να κοιμάται με τη Δαλιδά του συμβιβασμού, του ωχαδερφισμού και της απάθειας, οι "καρικατούρες" της πολιτικής θα αποφασίζουν ανενόχλητοι και το πολιτικό σκηνικό θα παραμένει αμετάβλητο.

Και οι μεν πολιτικοί της παχυδερμίας θα τροφοδοτούνται παχυλώς από την πολιτική της περιορισμένης ευθύνης και της έλλειψης αυτοσυνείδησης και αυτογνωσίας, οι δε πολίτες θα αρκούνται στα ψιχία της ισχνής ελπίδας και στο θέαμα των περιγέλαστων αντιδράσεων των κυβερνώντων.

Αντιδράσεις που ήδη έχουν υποθηκεύσει το μέλλον του τόπου τούτου και έχουν βιάσει χωρίς αιδώ την ουσιαστική ελευθερία και θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών.
Πότε θα το συνειδητοποιήσουμε;

Ο άθλος κάθε αληθινής δημοκρατίας είναι η αυτονομία και η αξιοπρεπής αυτάρκεια του προσώπου μέσα σε μια ισχυρή και ευνομούμενη πολιτεία.

Ανοίγουμε σήμερα την τηλεόραση και βλέπουμε με την απάθεια του δικού μας "βολέματος" τους εκπροσωπους της εξουσίας με απρέπεια συνήθως να διαγκωνίζονται στην ασυνέπεια και στη φθηνή δημαγωγία, κονιορτοποιώντας την αξιοπρέπεια του πολίτη. Χωρίς να φέρουν ίχνος ντροπής στις μαλακές παρειές τους για όσα η "πόλις εβόησε" και ο κόσμος τους καταμαρτυρεί...

Αν και εμφανιζόμενοι ως ασυναγώνιστοι πλαστογράφοι και παραχαράκτες της αλήθειας, κάνοντας το μαύρο άσπρο, δεν μας "μετακινούν" από τον καναπέ και την πολυθρόνα της απάθειάς μας...

Τελικά αυτό το.. Κτήνος της απάθειας μέσα μας έχει διαβρώσει την ευαισθησία μας και τα εθνικά μας αντανακλαστικά.

Εχει προκαλέσει επικίνδυνη διάβρωση στις εσωτερικές μας καταλληλότητες και στην άγρυπνη απαρχή τους, στο αιώνιο και άφθαρτο δηλαδή στοιχείο της αμεσότητάς τους, το οποίο καλείται και ανακαλείται στη θέα και στη θεωρία του συμβαίνοντος.
Στα ερεβώδη βάθη της δοκιμασμένης συνείδησης ωστόσο, εκεί όπου όλα τα συμβατικά προσωπεία της καθημερινότητας τρέπονται σε άτακτη φυγή, διαμορφώνεται η θέληση του Ακαθόριστου.

Και τότε νιώθουμε την αναπόδραστη επιθυμία να ανασυρθούμε από το σκότος του "πάτου", όσο κι αν μας "βόλευε" η καταφυγή μας σ'αυτόν.

Νιώθουμε τη ανάγκη της μετάβασης από το Ακαθόριστο στο Καθορισμένο, ώστε το Μηδέν μας να αρχίσει να πληρούται με το Κάτι.

Τίποτα δεν μπορούμε να καταργήσουμε μέσα μας: Ούτε τη διάνοια, ούτε το πνεύμα, ούτε όσα προέρχονται από τη Συμπαντική σοφία.

Δεν καταργούμε τον Λόγο της σχηματισμένης σοφίας του Θεού, όπως τον αντιλαμβάνονται και όπως τον αποκαλούν οι διάφορες ανθρώπινες ομάδες, ακόμη και οι έχοντες εκπεφρασμένη γνώμη για την απουσία του Θείου, αλλά μύχια επικαλούνται τη βοήθειά του σε κρίσιμες προσωπικές τους διαδρομές.

Καταργούμε μόνο το Κτήνος της απάθειας, που είναι ταυτισμένο με τη ζωώδη θέληση του εγωισμού και του περσοναλισμού.

Στέλιος Συρμόγλου

Freepen