Όψιμοι αντιστασιακοί καλλιτέχνες…

Με δυσκολία έγραψα το κείμενο που ακολουθεί.

Προβληματίστηκα αν έπρεπε να το γράψω.

Μήπως, γράφοντάς το, παίζω το παιχνίδι του χρυσαυγίτη βουλευτή που ανέδειξε το θέμα.

Προβληματίστηκα γιατί με τον Κώστα Βουτσά- και με τόσους άλλους-μεγαλώσαμε. Με τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις του.

Και γνώριζα, από αφηγήσεις όσων τον έζησαν από κοντά, ότι η στάση του στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του ΄60 ήταν καλή.

Εν συντομία τα σημερινά…

Ο Βουτσάς βγήκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή και καταφέρθηκε εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Ο βουλευτής Παναγιώταρος «απάντησε» αναρτώντας μια φωτογραφία, στην οποία ο ηθοποιός φαίνεται να τσουγκρίζει αυγό με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο.

Οι απαντήσεις που έδωσε ήταν τριών ειδών.

Πρώτον, χιουμοριστική, ότι «δεν μπορούσα να τσουγκρίσω το αυγό στο κούτελο του Παπαδόπουλου».

Δεύτερον, απολογητική, ότι «μας καλούσαν να πάμε εκεί».

Τρίτον, δικαιολογητική, ότι είχαν πάει κι άλλοι συνάδελφοί του («χουντικοί ήταν όλοι αυτοί;»).

Και, τέταρτον, ότι φοβόταν πώς, αν δεν πήγαινε, μπορεί να τον έστελναν εξορία στη Γυάρο.

Απογοήτευση.

Ο Βουτσάς και οι συνάδελφοί του, που φωτογραφίζονταν με τον δικτάτορα, δεν ήταν όποιοι κι όποιοι.

Ήταν οι γνωστότεροι Έλληνες.

Και, με την επιλογή τους αυτή, κάποιο μήνυμα έστελναν σε όλους τους άλλους.

Δεν απαιτούμε από κανέναν να παριστάνει τον ήρωα.

Ούτε να κάνει αντίσταση. Ο φόβος είναι κατανοητός.

Αλλά την ίδια ώρα, που οι πιο επώνυμοι Έλληνες πήγαιναν στις δεξιώσεις των χουντικών, κάποιοι άλλοι- πολύ λιγότερο επώνυμοι ή και άσημοι-έχαναν τις δουλειές τους, καλούνταν στην Ασφάλεια ή στέλνονταν στα ξερονήσια.

Από σεβασμό σε όλους αυτούς ο κ. Βουτσάς θα έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη ή, τουλάχιστον, να σιωπήσει.

Εντάξει, είναι υπερβολή να ανασκαλεύονται τέτοιες υποθέσεις ύστερα από δεκαετίες. Αρκεί να μη δίνονται αφορμές.

Και, δυστυχώς, η περίπτωση δεν είναι μοναδική.

Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που προκαλούν.

Ουκ ολίγοι καλλιτέχνες ανακάλυψαν το τελευταίο διάστημα πόσο αντιλαϊκό και διεφθαρμένο ήταν το πολιτικό καθεστώς των τελευταίων δεκαετιών, εντός του οποίου βεβαίως και οι ίδιοι άνθισαν.

Για παράδειγμα, ο συνθέτης-τραγουδιστής Σταμάτης Κραουνάκης εσχάτως είναι φουλ αντιμνημονιακός και πολύ Αριστερός.

Όμως, στα χρόνια της διεφθαρμένης ευμάρειας δεν αρνήθηκε τα καλά της.

Μάλιστα, δεν δίστασε να μετατρέψει το συγκρότημά του σε… Μη Κυβερνητική Οργάνωση, για να παίρνει επιχορηγήσεις.

Μέχρι πρότινος έκανε εκπομπή στον «καθεστωτικό» ραδιοσταθμό «Βήμα FM» και χαριεντιζόταν στους διαδρόμους του με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Μετά μετακόμισε στον ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ «Στο Κόκκινο».

Ο αντιμνημονιακός χυλός χωράει τους πάντες.

Άλλοι δεν διστάζουν να κάνουν ανιστόρητες και ανίερες συγκρίσεις.

Όπως ο τραγουδιστής Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα  ότι «ζω μια καινούρια δικτατορία», διότι «επί επταετίας ήμουν ένα πάρα πολύ μικρό παιδί».

Βέβαια, όχι και τόσο μικρό (το 1967 ήταν 17 χρόνων και το 1973 ήταν 23), για να μην ξέρει ότι η πραγματική χούντα συνελάμβανε όσους μετείχαν σε συγκεντρώσεις άνω των τριών ατόμων, ενώ στη σημερινή «χούντα» ο κ. Παπακωνσταντίνου μπορεί με άνεση να διοργανώνει μεγάλες συναυλίες, στις οποίες κατακεραυνώνει τη «χούντα», χωρίς εκείνη να τον αγγίζει.

Τέτοια «χούντα» και τέτοιοι «αντιστασιακοί».

Επιμύθιο: Το ήθος, το φως και η αντίσταση είναι έννοιες που δοκιμάζονται όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, στις πραγματικές χούντες.

Στις εύκολες εποχές κυριαρχούν οι καπάτσοι, οι ανεμοδούρες και οι ντεμέκ αντιστασιακοί.

Γιώργος Καρελιάς 

Protagon