Αμερική vs Γερμανία.

«Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα» λέει η ελληνικότατη παροιμία.

Να το πούμε διαφορετικά, πιο απλά; ΗΠΑ - Γερμανία σε ξένο «γήπεδο» (όπου «γήπεδο», βλ. Ελλάδα).

Εάν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, καλό είναι να αρχίσουμε να συζητάμε από τώρα τα σενάρια των εκλογών, όποτε και αν διεξαχθούν αυτές -σε κάθε περίπτωση, πριν από το 2016, που ευαγγελίζεται ο κ. Σαμαράς.

Το... σκορ, λοιπόν, ήδη από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, είναι 1-0 υπέρ του Βερολίνου.

Θα... ισοφαρίσει η Ουάσινγκτον ή θα διευρύνει η Γερμανία το προβάδισμά της;

Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα, έστω και αν διατυπώνεται με ποδοσφαιρική ορολογία.

Διότι η Ελλάδα, ως χρήσιμο -ανέκαθεν- πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα, αποτελεί έναν με μικρό, αλλά καθοριστικό ρόλο «παίκτη» στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι, που έχει ως πρωταγωνίστριες τη Γερμανία και τις ΗΠΑ.

Όπως όλα δείχνουν, η γερμανική κυβέρνηση έχει αποφασίσει να στηρίξει -έστω και πιο «χλιαρά», σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν- τη μνημονιακή πολιτική και, συνεπώς, την κυβέρνηση Σαμαρά, την ώρα που η αμερικανική πολιτική ηγεσία δείχνει να προκρίνει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ιδεολογικό υπόβαθρο, βέβαια, που να εξηγεί επαρκώς γιατί η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα «στηρίζει» το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, δεν υπάρχει.

Η Κουμουνδούρου, δε, δεν είναι εκείνη που προσέγγισε την Ουάσινγκτον -τουναντίον, ο Λευκός Οίκος έχει επιλέξει ως «όχημα» για την εξυπηρέτηση των εν Ελλάδι συμφερόντων του, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και τα συμφέροντα αυτά δεν είναι άλλα, από το να εμποδιστεί η Άνγκελα Μέρκελ να μετατρέψει όλη την ευρωζώνη σε μια γερμανική ειδική οικονομική ζώνη, έχοντας μάλιστα ως «σύμμαχό» της, στην προσπάθεια αυτή, τη ρωσική «αρκούδα» και τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Μπροστά στην ανάγκη να αποτρέψει το γερμανικό «imperium», η αμερικανική κυβέρνηση δείχνει -παρασκηνιακά, και όπως μπορούμε ενδεχομένως να συμπεράνουμε, από τη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας, πάντα σε σχέση με την εξωτερική, οικονομική, επενδυτική της πολιτική-, θετικά διακείμενη προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με τη σειρά του, ο Αλέξης Τσίπρας το βλέπει αυτό και επιχειρεί, εσχάτως, ένα «άνοιγμα» στις ΗΠΑ, με στόχο η «στήριξη» αυτή να πάρει σάρκα και οστά και να τον οδηγήσει στην εξουσία.
Τι θα γίνει, στην περίπτωση αυτή, με το νόμισμα;

Όσο και αν ο κ. Τσίπρας διατείνεται ότι η Ελλάδα δεν θα αποχωρήσει «με τη θέλησή της» από την ευρωζώνη -όπερ έστι μεθερμηνευόμενον, «δεν θα βγούμε από το κοινό νόμισμα, εκτός κι αν μας αναγκάσουν»-, το τελευταίο για το οποίο ενδιαφέρονται οι Αμερικανοί, είναι αν θα σωθεί το ευρώ.

Ναι, φοβούνται τον «οικονομικό Αρμαγεδώνα» που θα ακολουθήσει, αλλά έχουν διδαχθεί από την εμπειρία της Lehman Brothers, το 2008, και είχαν άπλετο χρόνο να «χτίσουν» την άμυνά τους.

Ο φόβος ενός γερμανικού, πολιτικο-οικονομικού «Γ' Ράιχ», είναι πολύ μεγαλύτερος και έτσι το ευρώ μπορεί και να «θυσιαστεί» στο βωμό αυτό.

Η καθοριστική «μάχη», λοιπόν, θα δοθεί στην Ελλάδα, την αμέσως επόμενη φορά που θα στηθούν εθνικές κάλπες.

Και, όσο κι αν ακούγεται… απίθανο και παρανοϊκό, από την έκβαση της «μάχης» αυτής, θα κριθεί εν πολλοίς και αν θα γίνουμε μάρτυρες, στις μέρες μας, ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου, με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους από τη μία πλευρά, απέναντι στη Γερμανία με τη Ρωσία (και την Κίνα, ίσως;) από την άλλη.
Συμπερασματικά, οι επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα δεν θα είναι, απλά, άλλη μία εκλογική αναμέτρηση.

Είναι μια υπόθεση με πολύ ευρύτερες διαστάσεις και προεκτάσεις, που είναι αδύνατον να τις συλλάβουμε εξ ολοκλήρου αυτήν τη στιγμή, αν δεν κοιτάξουμε πίσω και πέρα από το δάχτυλό μας…

Βασ. Αναστασόπουλος

Πρώτο Θέμα