Οι φαλάκρες είναι το μέλλον;

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μόνο φαλάκρες.

Εκατοντάδες φαλάκρες.

Οι οποίες αρχίζουν από τα ορεινά καθίσματα και φτάνουν ώς τις πρώτες σειρές, όπου δεσπόζει η πιο λαμπερή απ’ όλες.

Αυτή του κ. Θόδωρου Μαργαρίτη, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι γλόμπος.

Eίμαι σίγουρος ότι δεν θα εκλάβει κακοπροαίρετα τον χαρακτηρισμό, καθώς κι ο γράφων νομοτελειακά θα απολήξει στη γλομποειδή κατηγορία των φαλακρών λόγω οικογενειακής παράδοσης – ήδη οι ενδείξεις είναι δυστυχώς ορατές.

Δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό ενός προλόγου για τρίχες γιατί, θέλοντας και μη, αυτές είναι που πρωτοπαρατηρεί κανείς στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ.

Μπαίνοντας στην αίθουσα, οι φαλακροί βρίσκονται παντού, κι όπου το βλέμμα συναντά τρίχες, αυτές είναι λιγοστές και πάλευκες.

Για να το πω απλούστερα. Η κομματική σύναξη της ΔΗΜΑΡ φωνάζει από μακριά ότι είναι γηρασμένη και γι’ αυτό ξεπερασμένη από την εποχή της.

Οι έχοντες περάσει τα δεύτερα -άντα είναι ισχνή μειοψηφία μπροστά στη συντριπτική πλειοψηφία όσων έχουν περάσει προ πολλού τα πρώτα ή και τα δεύτερα -ήντα.

Το πρόβλημα θα ήταν μάλλον δευτερευούσης σημασίας αν αφορούσε μόνον τη ΔΗΜΑΡ.

Ακριβώς το ίδιο συναίσθημα ένιωσα και στη σύναξη των «58».

Κι εκεί παντού φαλάκρες.

Ή, έστω, λίγες λευκές τρίχες.

Και οι γυναίκες, όπως πάντα, λιγοστές και γκριζαρισμένες.

Ως εκ τούτου, μου γεννήθηκε το μάλλον αυτονόητο ερώτημα: αντιλαμβάνονται άραγε όλοι αυτοί οι 60άρηδες ότι είναι κωμικό να ομιλούν για το μέλλον της χώρας όταν στις εκδηλώσεις τους ακόμη και οι 40άρηδες είναι δακτυλοδεικτούμενοι;

Η «νόσος» της φαλάκρας έχει εισβάλει προ πολλού, βέβαια, και στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι πλήττει και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Θα διαβάσατε ίσως την έρευνα για «το προφίλ του μέσου οργανωμένου συριζαίου» στο τελευταίο συνέδριό τους. Και εκεί πλειοψηφία οι φαλάκρες.

Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα 50 έτη και καθώς η ηλικιακή ομάδα 35-44 ετών υποεκπροσωπείτο, είναι προφανές ότι πλεόναζαν οι 60 φεύγα.

Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι δεν έχει κατορθώσει ο κ. Τσίπρας να συνεγείρει ένα τμήμα νέων ανθρώπων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χ.Α. είναι τα μόνα κόμματα που έχουν αποκτήσει ένα νεανικό κοινό. Αλλα το ερώτημα παραμένει και έναντι της Κουμουνδούρου: Είναι δυνατόν ένα κόμμα που διατείνεται ότι είναι η εναλλακτική δύναμη ολόκληρης της Ευρώπης να διεκδικεί την πρωτοπορία με 60άρηδες;

Καθόσον γνωρίζω, «επανάσταση φαλακρών» ουδέποτε προέκυψε στην Ιστορία.

Δεν πρέπει να εκληφθούν αυτές οι σκέψεις ως αφορισμός των ωριμοτέρων ηλικιών. Αλλωστε και ο γράφων γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και επομένως πιο κοντά αισθάνεται στην ηλικία της φαλάκρας παρά της ζηλευτής νεανικής κόμης.

Αλλά, παρατηρώντας δημοσιογραφικά όλες αυτές τις κομματικές συνάξεις, μου προκλήθηκε θλίψη.

Πολύ περισσότερο όταν βρέθηκα τις προάλλες σε μια παρέα 30άρηδων στελεχών μιας πολύ επιτυχημένης ιδιωτικής εταιρείας και ειλικρινώς χάζεψα με τις σπουδές τους, τα προσόντα τους, τη δημιουργικότητά τους, το κέφι τους.

Εξυπακούεται ότι δεν ανήκαν σε κανένα κόμμα και απ’ ό,τι κατάλαβα δεν θα διανοούνταν να εγγραφούν.

Το βρίσκουν χάσιμο χρόνο, γιατί ακόμη και ο τρόπος έκφρασης του συνομηλίκου τους Αλέξη Τσίπρα τούς ηχεί τόσο παρωχημένος και ανούσιος όσο το... ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς τους.

Τους εκνευρίζει δε αφάνταστα ότι μηδενός εξαιρουμένου οι κομματικοί ηγέτες μοιάζουν να υπερασπίζονται μόνον το Δημόσιο, διότι απλούστατα κανείς τους δεν έχει δοκιμαστεί επί μακρόν στο καμίνι του ιδιωτικού τομέα.

Και κάπως έτσι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια πρόβλεψη.

Τα σημερινά κόμματα, όπως τα ξέρουμε, με τις συνάξεις τους, τις αναχρονιστικές μεθόδους τους, τις νοσηρές ισορροπίες τους, έχουν πεθάνει.

Απλώς οι κομματάνθρωποί τους δεν το έχουν καταλάβει.

Ουδείς γνωρίζει τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια. Αλλά ένα είναι βέβαιον. Η Ελλάδα δεν θα μείνει ακυβέρνητη και νέοι άνθρωποι θα βρεθούν στο προσκήνιο, δημιουργώντας εκ του μηδενός καινούργια κόμματα με σύγχρονες δομές και τρόπους λειτουργίας. Διότι αργά ή γρήγορα όλοι θα αντιληφθούν ότι η μετάβαση στη νέα εποχή είναι αδύνατον να γίνει από οποιονδήποτε «φαλάκρα απέξω και από μέσα» που λέει κι ο Σαββόπουλος.

Αλλωστε σε λίγα χρόνια από σήμερα δεν θα μπορούν να βρεθούν 1.058 αργόσχολοι συνταξιούχοι και να χασομερούν επί τετραήμερο στην Κεραμεικού 58 για να ακούν τα γενικόλογα αναπτυξιακά ευχολόγια οποιουδήποτε Φώτη Κουβέλη.

Και αυτό αν μη τι άλλο είναι ελπιδοφόρο...

Κωνσταντίνος Ζούλας

Καθημερινή