Τι όνειρο κι’ αυτό….

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με ένα περίεργο συναίσθημα.

Ένα ψυχικό μπούκωμα.

Κάτι με έπνιγε…

Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.

Στην αρχή το απέδωσα στον παστουρμά που είχα φάει από βραδίς.

Στη συνέχεια όμως, και μετά από έναν δυνατό καφέ και δυο τρία στριφτά τσιγάρα… μου ήρθε!

Αφήνοντάς μου μια άσχημη γεύση σαν… τσουνάμι στα χείλη.

Ήταν ένα όνειρο που είχα δει, και που το είχα ξεχάσει όταν ξύπνησα.

Άλλωστε, θα ξέρετε φαντάζομαι, πως τα όνειρα μας, όσο ζωντανά ή μακρόσυρτα μας φαίνονται, στην πραγματικότητα κρατάνε μόλις μερικά λεπτά.

Είναι η περίφημη φάση REM (rapid eye movement), που λένε και οι επιστήμονες….

Ήταν, λέει, μια πανέμορφη ανοιξιάτικη μέρα του Μάη.

Με τον κόσμο σε κατάσταση ευφορίας, να βγαίνει στους δρόμους και στους αγρούς χαρούμενος, και αλαλάζοντας συνθήματα υπέρ του… Σύριζα.

Κι αυτό διότι χθες, είχαν γίνει έκτακτες εκλογές, με την παρέα του Αλέξη να τις κερδίζει, και μάλιστα με τεράστια διαφορά.

Το κλίμα στους δρόμους δεν ήταν απλά εορταστικό.

Ήταν συγκλονιστικό.

Υπήρχε παλμός.

Η εθνική περηφάνια ξεχείλιζε από παντού.

Γέροι, νέοι, ακόμη και μικρά παιδάκια χόρευαν, αγκαλιάζονταν, και τυλιγμένοι με σημαίες του Σύριζα τριγυρνούσαν στους δρόμους τραγουδώντας αντάρτικα.

Ακόμη κι εγώ ο ίδιος, που θεωρούσα τον Αλέξη ζαβό, παρασύρθηκα από αυτή κοσμογονία.

Αισθάνθηκα… Έλληνας.

Σε κάποια μάλιστα φάση, άρχισα να απαγγέλω στίχους του Ρίτσου, για την δόξα των … τρακτέρ!

Όλα ήταν χαρμόσυνα.

Και όπως έλεγαν διάφοροι στα πολλά πηγαδάκια που σχηματίζονταν παντού, «επιτέλους ήρθε η ώρα της εθνικής μας ανάστασης, με τιμονιέρη τον Αλέξη».

Η ώρα που η χώρα, σαν μια γροθιά, θα ξαναζούσε στιγμές δόξας, τιμής, και ψυχικής (και οικονομικής)  ανάτασης.

Η ώρα που θα λέγαμε ένα ακόμη περήφανο Όχι στους Γερμανούς, στους γερμανοτσολιάδες, στους τροϊκανούς, στο ΔΝΤ, στους μασόνους, στους σαμαροβενιζέλους, και σε όλο αυτό το κακό συναπάντημα που τόσα χρόνια μας γονατίζει, ρουφώντας μας το αίμα με ένα τεράστιο μπουρί made in Berlin.

Εν ολίγοις, θα ζούσαμε ένα νέο Καλπάκι, και ένα νέο Ρούπελ, μόνο που αυτή τη φορά οι κακοί δεν θα περνούσαν στο τέλος, αλλά θα άφηναν τα κουφάρια τους επάνω στα τείχη της εθνικής μας ομοψυχίας.

Προς όφελος των ανέργων, των απολυμένων, των μικροσυνταξιούχων, των μεταναστών, και όλων γενικά των δύσμοιρων που η τρόικα τους πατάει, αλλά ο Σύριζα τους προστατεύει.

Κάποιοι μάλιστα μιλούσαν και για συγκεκριμένα πράγματα, για νούμερα και για δείκτες, όπως π.χ. το ύψος του νέου βασικού μισθού, τον αριθμό των νέων κοινωνικών επιδομάτων, τους αριθμούς των προσλήψεων στο δημόσιο, τα έτη φυλάκισης των τραπεζιτών, και άλλα τέτοια πολλά και χρήσιμα.

Κάποιοι δε, είχαν βγάλει χαρτί και μολύβι, σχεδιάζοντας από τώρα τις μελλοντικές τους αγορές και  ψώνια.

Και τότε τον είδα!

Σε μια από τις γιγαντοοθόνες που κάποιοι (μη με ρωτάτε πως και γιατί) είχαν προλάβει να στήσουν σε κάθε πάρκο, και σε κάθε πλατεία.

Ήταν ο Αλέξης.

Ο νέος μας πρωθυπουργός.

Ο λατρευτός μας ηγέτης.

Σοβαρός, πλην όμως ντυμένος σπορ, με ένα ζιβάγκο, και με το στόμα του επιτέλους ίσιο, και με τα μάτια του να γυαλίζουν από την ένταση και τη χαρά της στιγμής.

Οι προσδοκίες όλων μας ήταν μεγάλες.

Όλοι κρεμόμασταν από τα χείλη του.

Τα χείλη που για πρώτη φορά από το 1821 (ή και το 1940) θα σχημάτιζαν όλα αυτά που χρόνια τώρα ένας ολόκληρος τσακισμένος λαός περίμενε να ακούσει…

Μια παγωμένη σιωπή απλώθηκε σε ολόκληρη την επικράτεια.

Η αγωνία, και η προσμονή ήταν διάχυτες.

Ακόμη και τα πουλιά σταμάτησαν να τιτιβίζουν.

Και πράγματι, ο Αλέξης μίλησε.

Με σοβαρότητα, με ψυχραιμία, με κύρος, και κυρίως με ένα αεράτο μπρίο που βασίζονταν στον πρωτοφανή εκλογικό θρίαμβο του….

Έμοιαζε αυτό που ήταν: Σαν σωτήρας… σαν ένας νέος Κολοκοτρώνης.

Στο πλάι του είχε και την νέα Μπουμπουλίνα… την Ζωζώ!

Και τι είπε;

Αφού ευχαρίστησε τον περήφανο λαό που του έδωσε την νίκη, και αφού μοίρασε συγχαρητήρια στους συνεργάτες του που τον στήριξαν όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια, ποντάροντας μαζί του στη σωτηρία της χώρας, ανέπτυξε συνοπτικά, λιτά, και ψύχραιμα τα σχέδια του για την ορθοπόδηση της Ελλάδας.

Δεν έπεφτε ούτε φύλλο…

Μέχρι που, χωρίς καμιά γκριμάτσα ή μορφασμό, που να δηλώνει την κρίσιμη σημαντικότητα της στιγμής, ή να προδίδει την ιστορικότητα της στιγμής, ο Αλέξης μίλησε (με τον απαραίτητο στόμφο) για την χρησιμότητα της συνέχισης του μνημονίου, της απαρέγκλιτης εφαρμογής των μέτρων λιτότητας, την αδήριτη ανάγκη της παραμονής μας στο ευρώ, την διατήρηση της πάγιας φιλίας μας με τους εταίρους της ΕΕ, και την εθνική μας υποχρέωση απέναντι στις επερχόμενες γενιές Ελλήνων, να κρατήσουμε τη χώρα στο μπλοκ των αναπτυγμένων χωρών της Δύσης.

Στην αρχή επικράτησε βουβαμάρα στο πλήθος….

Σαν κάποιος να πάτησε mute.

Μόλις όμως ο νέος πρωθυπουργός συνέχισε να μιλάει, αναφέροντας μάλιστα το ότι σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να αποξενώσουμε την Ευρώπη, ούτε να γίνουμε … η Βενεζουέλα της ΕΕ, επικράτησε ορυμαγδός.

Η αρχική χαρά, που αργότερα μεταμορφώθηκε σε προσήλωση, κατέληξε μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου σε οργή.

Και ακολούθησε πανζουρλισμός.

Ακολούθησε αγανάκτηση.

Μάλιστα, έτσι στα ξαφνικά ξεκίνησε και ένα ανεξέλεγκτο  ποδοβολητό που με τρόμαξε.

Ο κόσμος, πατώντας ο ένας τον άλλο,  ήθελε να ορμήσει στις εξέδρες που φιλοξενούσαν τις οθόνες.

Μη μπορώντας όμως να ξεσπάσει στον Αλέξη, όπως ήθελε, άρχισε να σπάει και να καίει ότι έβρισκε μπροστά του.

Κάποιοι μάλιστα άρχισαν να καίνε τις σημαίες του Σύριζα, που μέχρι πριν από λίγο ανέμιζαν περήφανα.

Μέχρι που επενέβησαν (ως δια μαγείας) τα ΜΑΤ, και επήλθε κάποια τάξη.

Η οποία οριστικοποιήθηκε όταν από παντού άρχισαν να καταφτάνουν αστραφτερά ελικόπτερα, να παίρνουν κάποιους που είχαν κρύψει τα πρόσωπά τους,  και να φεύγουν στον ουρανό με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Πρόλαβα να δω ένα από αυτά, με μια χαμογελαστή φιγούρα μέσα από τα τζάμια, να με χαιρετά….

Έστιψα το μυαλό μου να θυμηθώ ποιος ήταν και από πού τον ήξερα…

Μάταια.

Μόνο αργά το απόγευμα, και αφού είχα ήδη γυρίσει από την δουλειά, και χαλάρωνα στον καναπέ βλέποντας Τράγκα, και πίνοντας κονιάκ (με δυο παγάκια) θυμήθηκα…

Ήταν ο Στρατούλης!

Τι όνειρο κι αυτό;

Strange Attractor