Η Ελλάδα χρειάζεται… τον Ερντογάν.

Όταν στην Ουάσιγκτον χαρακτηρίζουν την κατάσταση σε μία χώρα «επικίνδυνη» και τον ηγέτη της «απρόβλεπτο και αναξιόπιστο», τότε το πρόβλημα (της χώρας) είναι πολύ σοβαρό.

Αυτή είναι η κεντρική ιδέα των αναλύσεων της αμερικανικής διπλωματίας για την Τουρκία και τον πρωθυπουργό της.

Οι χώρες, λοιπόν, που αποτελούν τη γειτονιά της Ανατολικής Μεσογείου είναι λογικό να προβληματίζονται.

Ιδιαίτερα η Κύπρος, όπου η Τουρκία διατηρεί παράνομα δυνάμεις κατοχής καταστρατηγώντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, και η Ελλάδα, που απειλείται ακόμα και σήμερα, εν μέσω αυτής της άνευ προηγουμένου κρίσης που μαστίζει τη γειτονική χώρα.

Οταν μετά τη συνάντηση του Ταγίπ Ερντογάν με τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, στις 16 του περασμένου Μαϊου, είχα προβλέψει ότι η στενή σχέση των δύο ηγετών έχει πλέον ημερομηνία λήξης, μερικοί ξερόλες αναλυτές (στην Ελλάδα και την Κύπρο) αντιμετώπισαν την τοποθέτησή μου με σκεπτικισμό και ειρωνεία.

Αποδεχόμενοι τις δημόσιες τοποθετήσεις του κ. Ερντογάν, υποστήριξαν ότι ως απόρροια εκείνης της συνάντησης, η Αθήνα και η Λευκωσία ήταν οι χαμένες του διπλωματικού παιγνιδιού.

Ακολούθησε και το «φιάσκο» της μη επίσκεψης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο Λευκό Οίκο τον περασμένο Ιούνιο, και το γλυκό έδεσε γι’ αυτούς τους αναλυτές.

Σε μία συζήτηση που είχα με ανθρώπους του στενού περιβάλλοντος του Έλληνα Πρωθυπουργού αμφισβήτησαν με τη σειρά τους τις πληροφορίες μου, λέγοντας πως ο Πρόεδρος Ομπάμα πίστευε ότι ο Ερντογάν ήταν ένας ισχυρός και αξιόπιστος εταίρος του στον μουσουλμανικό κόσμο.

Και όμως. Όποιος έβλεπε τον Τούρκο πρωθυπουργό και τον Αμερικανό Πρόεδρο κάτω από τις ομπρέλες, εκείνο το πολύ ζεστό βροχερό μεσημέρι στους κήπους του Λευκού Οίκου, δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι η Αγκυρα και η Ουάσιγκτον επέλεγαν διαφορετικούς δρόμους.

Ο Ερντογάν, που ήδη έβλεπε φαντάσματα να τον …καταδιώκουν, και ο Μπάρακ Ομπάμα που ήταν αποφασισμένος να κλείσει το κεφάλαιο των πολέμων για την Αμερική, ξανασυναντήθηκαν στην Αγία Πετρούπολη και συζήτησαν όρθιοι για 2-3 λεπτά, όσο για να βγει μία φωτογραφία που θα χρησιμοποιούσαν οι προσωπικοί προπαγανδιστές του ισλαμιστή ηγέτη στην Τουρκία.

Στο μεταξύ, και χωρίς να έχουν σχέση τα τρία περιστατικά, ο κ. Ομπάμα κάλεσε τον Αύγουστο τον κ. Σαμαρά και ο αντιπρόεδρος Τζόζεφ Μπάιντεν τον Σεπτέμβρη τον πρόεδρο της Κύπρου, στο Λευκό Οίκο.

Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα στην Πλατεία Ταξίμ και η σκληρή στάση του υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι, σε συνεννόηση με τον κ. Ομπάμα, που υποστήριξε ανοικτά το δικαίωμα των Τούρκων πολιτών να διαδηλώνουν ελεύθερα.

Οι Αμερικανοί γνώριζαν από πολύ παλιά ότι ο κ. Ερντογάν ήταν ένας «απρόβλεπτος και αναξιόπιστος» ηγέτης και δεν περίμεναν την απαράδεκτη στάση του έναντι του Ισραήλ για να το διαπιστώσουν.

Τους πρόδωσε στον πόλεμο του Ιράκ το 2003, αν και του είχαν ετοιμάσει ειδικό πακέτο με δισεκατομμύρια δολάρια στο οποίο συμπερλαμβανόταν και η Κύπρος με τη μορφή του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν.

Ένα χρόνο μετά, είχαν λάβει και τα μηνύματα από τον πρέσβη τους στην Άγκυρα Έρικ Έντελμαν, ο οποίος είχε «αδιάψευστη πληροφόρηση» ότι η οικογένεια του πρωθυπουργού της Τουρκίας βρισκόταν στο επίκεντρο της διαφθοράς.

Στα τηλεγραφήματά του, που έχω διαβάσει ο ίδιος, ενημέρωσε τον τότε υπουργό των Εξωτερικών των ΗΠΑ και για τους παχυλούς λογαριασμούς της οικογένειας στην Ελβετία, όπως και για τις ύποπτες σχέσεις του με συγκεκριμένους Τούρκους επιχειρηματίες, οι οποίοι πλήρωναν τα δίδακτρα και τα υπόλοιπα έξοδα των παιδιών του Ερντογάν στην Αμερική.

Τα τηλεγραφήματα βρίθουν με τις λεπτομέρειες των παρανομιών του πρωθυπουργού της Τουρκίας και του στενού πυρήνα των συνεργατών του.

Παρά το γεγονός ότι η διαφθορά στην Ελλάδα άγγιζε όλους τους παράγοντες του πολιτικού κόσμου και του κράτους, μπροστά στον Ερντογάν οι δικοί μας είναι …μαθητούδια.

Γιατί, λοιπόν, ενώ γνώριζαν οι Αμερικανοί, ανέχθηκαν τόσα χρόνια τον Ερντογάν και την ψυχοπαθητική συμπεριφορά του, που ένοιωθε στο πετσί του και ο ίδιος ο Αμερικανός Πρόεδρος, όποτε έρχονταν προς συζήτηση τα θέματα της Χαμάς και του Ισραήλ;

Όσοι παρακολουθούμε τον κ. Ομπάμα από κοντά, γνωρίζουμε πως «σπεύδει βραδέως»… Είναι δυστυχώς ένας αναποφάσιστος άνθρωπος, που λαμβάνει αποφάσεις όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι.

Τώρα αντιλαμβάνεται όσα του κατήγγειλαν κατά καιρούς όχι μόνο οι Ισραηλινοί, αλλά και άλλοι γνήσιοι σύμμαχοί του, όπως οι στρατιωτικοί της Αιγύπτου.

Η ανοχή που επέδειξε έναντι του προκλητικού και ασεβούς Ερντογάν έφτασε στα όρια του απαράδεκτου.

Και αυτό εννοούσε ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου στον «εξάψαλμο» που επεφύλαξε στον κ. Ομπάμα, όταν ο τελευταίος του τηλεφώνησε για να τον ενημερώσει για τη συμφωνία με το Ιράν.

Ηταν ένα μαρτυρικό μισάωρο για τον Αμερικανό ηγέτη και η λέξη Ερντογάν ακούστηκε αρκετές φορές.

Στα αμερικανικά τηλεγραφήματα περιλαμβάνεται και το ψυχογράφημα του κ. Ερντογάν, που ετοίμασαν από κοινού Αμερικανοί διπλωμάτες με αναλυτές των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.

Μέσα σ’ αυτό –και δεν επιδέχεται καμίας διάψευσης η πληροφορία- γίνεται ακριβής αναφορά για τα ψυχολογικά (και όχι μόνο) προβλήματα του Τούρκου πρωθυπουργού. Δεν είναι ότι δεν συγκρατεί τα νεύρα του. Είναι ότι τα νεύρα του καθοδηγούν τη γλώσσα του, γι’ αυτό και οι συχνές εκρήξεις εναντίον πραγματικών και φανταστικών αντιπάλων…

Επιστρέφοντας από το Πακιστάν, ο Ερντογάν δήλωσε ότι «όσοι εμπλέκονται σε δωροδοκίες θα λογοδοτήσουν στους πολίτες και στον νόμο».

Οποία ειρωνεία…

Ολοι αυτοί στους οποίους αναφέρεται είναι η ίδια του η οικογένεια, οι στενοί του συνεργάτες και οι φίλοι του.

Ο κόσμος της διαφθοράς κινείται αποκλειστικά γύρω από τον ισλαμιστή ηγέτη, και ο αρχηγός του κυκλώματος είναι ο ίδιος.

Πρόκειται για καταστάσεις που συναντά κανείς στις δικτατορίες και στα απολυταρχικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής, της Βορείου Αφρικής και της Ασίας.

Ο τρόπος με τον οποίο κυβερνά, ο τρόπος με τον οποίο διάβρωσε με φανατικούς ισλαμιστές τον κρατικό μηχανισμό, θυμίζει τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Αυτός είναι ο πραγματικός Ερντογάν, και όχι αυτός που μας παρουσίασαν οι εγχώριοι αναλυτές, οι οποίοι για χρόνια τον αντιμετώπιζαν με δέος, ενώ τώρα σπεύδουν πρώτοι να προλάβουν να τον αποδομήσουν.

Παρά το γεγονός ότι τάισε μέχρι σκασμού τον σκληρό πυρήνα του κόμματός του και το φανατικό ισλάμ, το τέλος του Ερντογάν θα είναι άσχημο.

Ο κυριότερος αντίπαλος του δεν είναι η κεμαλική αντιπολίτευση, που ήταν βουτηγμένη και αυτή στη διαφθορά όταν κυβερνούσε, αλλά ο ευεργέτης του κ. Ερντογάν, ο σκληροτράχηλος ιμάμης Γκιουλέν, ο άνθρωπος που τον ανέβασε και τον διατήρησε στην εξουσία.

Η πτώση του Ερντογάν, όποτε και αν γίνει, θα κάνει πάταγο και οι αντίπαλοί του θα τον στείλουν ξανά στη φυλακή, αν δεν εγκαταλείψει έγκαιρα την Τουρκία.

Θα σημάνει, όμως, και την έναρξη μεγάλων αλλαγών που θα αφορούν και εμάς, καθώς ο Γκιουλέν –εάν είναι ο νικητής της σύγκρουσης- θα προχωρήσει στην άμεση αποκατάσταση των σχέσεων με το Ισραήλ, και θα παρουσιάσει εντελώς αδιάλλακτες θέσεις στο Κυπριακό, στο Αιγαίο και στο Κουρδικό.

Βεβαίως, ο κ. Ερντογάν δεν είχε διαφορετικές θέσεις στα θέματα που ενδιαφέρουν την Αθήνα και τη Λευκωσία.

Ομως, αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Ελλάδας και της Κύπρου με την απόφασή του να αναδείξει το Ισραήλ στον ύψιστο εχθρό του.

Το μίσος του για το Εβραϊκό Κράτος γέννησε μία μεγάλη συμμαχία στην Ουάσιγκτον, και κάθε μέρα που περνά αλλάζουν δραματικά τα πράγματα για τα συμφέροντα του Ελληνισμού…

Γι’ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε να παραμείνει στην εξουσία…

Μιχάλης Ιγνατίου

Αιχμή