Βουλευτικό πόθεν έσχες: Λαός και Κολωνάκι...

Στις κανονικές χώρες, εκεί όπου η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι από καιρό πλήρως λειτουργική, όταν μιλάνε για πολιτική μιλάνε για πολιτική.

Ιεραρχούν τα ζητήματα ανάλογα με τη σοβαρότητά τους και τους αφιερώνουν το χρόνο που τους αναλογεί βάσει αυτής.

Δεν υπάρχει περίπτωση π.χ. η Ολλανδία να έχει σοβαρό πρόβλημα παραγωγικότητας στη βιομηχανία της και η κουβέντα που να κυριαρχεί να είναι αν θα πληρώνει ο κάθε αγελαδοτρόφος 1 ευρώ το χρόνο για κάθε στρέμμα βοσκοτόπου ή όχι.

Και φυσικά, τα παραπολιτικά ζητήματα απασχολούν κι αυτά κόσμο, αλλά μόνο όταν τελειώσουν με τα σοβαρά.

Σαν έναν τρόπο χαλάρωσης ή έναν τρόπο να ασχοληθούν και οι απολιτίκ μάζες με την πολιτική.

Έστω κι απ΄την κλειδαρότρυπα.

Η Ελλάδα, όλοι το ξέρουμε αυτό είτε το θεωρούμε καλό είτε κακό πράγμα, σαφέστατα δεν είναι μια κανονική χώρα.

Ο δημόσιος διάλογος πολιτικός διάλογος κυριαρχείται από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα – διόλου σπάνιο ένα ρεπορτάζ του κοινωνικού ρεπορτάζ να παράξει μέγιστο πολιτικό αντίκτυπο.

Την ίδια ακριβώς ώρα που μπορεί να παίζεται το πώς θα πορευτεί η χώρα τις επόμενες δεκαετίες, αλλά αυτό να μας διαφεύγει.

Άσε που μας κουράζουν αυτά τα πράγματα και εμείς οι Έλληνες δε θέλουμε να μιζεριάζουμε με σοβαρά θέματα, που (κι αυτό είναι το πιο εκνευριστικό) απαιτούν στοιχειώδη κατάρτιση και σοβαρότητα.

Καμία έκπληξη λοιπόν που στη χώρα όπου αναμφίβολα υπάρχει π.χ. παραπαιδεία και παραοικονομία (αλλά ουδείς θα στοιχημάτιζε για την ύπαρξη «σκέτης» παιδείας και οικονομίας) η παραπολιτική κυριαρχεί επί της κανονικής πολιτικής.

Εξ’ ου και η γενική μου άρνηση να γράφω οτιδήποτε για παραπολιτικά θέματα προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη μένω στην τρέχουσα επικαιρότητα όπου τα ασήμαντα κυριαρχούν.

Με κόστος βέβαια: Μου στερεί αναγνώστες.

Ωστόσο, μια και έχω την πολυτέλεια να μη ζω απ’ την αρθογραφία σημαίνει ότι έχω την πολυτέλεια να είμαι όσο «ελιτιστής» θέλω.

Και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Γιατί όλη αυτή η εισαγωγή;

Μα επειδή σήμερα θα κάνω ακριβώς αυτό, θα ασχοληθώ με παραπολιτικό θέμα.

Και πιο συγκεκριμένα με έναν βουλευτή και το πόθεν έσχες του.

Όχι, δε θα ασχοληθώ μ’ αυτήν την τρομερή μορφή τον Τσουκαλά που δουλεύοντας 15 χρόνια στα 35 κατάφερε να εισπράξει εφάπξ κοντά ενός εκατομμυρίου, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι στην Ελλάδα δουλεύουν και παράγουν μόνο τα κορόιδα.

Δε θα ασχοληθώ ούτε με τους κκ Τσακαλώτο και Σταθάκη, εκπροσώπους του λεγόμενου «λογικού» τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ, που λογικοί όντες έκαναν τις δέουσες τοποθετήσεις στους τοκογλύφους που ρουφάν το αίμα των λαών, αποδεικνύοντας κι αυτοί από την πλευρά τους ότι για να κάνεις καριέρα στην ελληνική αριστερά όπως κατάντησε σήμερα θα πρέπει ή να είσαι θεοπάλαβος ή απλώς υποκριτής.

Δε θα ασχοληθώ ούτε με το σώγαμπρο το Βενιζέλο, ούτε με τον πάμφτωχο Κασιδιάρη. Αν μη τι άλλο όλα αυτά τα θέματα ήδη εξαντλήθηκαν ως προς το σχολιασμό, ενώ θα μας απασχολούνε για μερικές μέρες ακόμα μέχρι να τα σιχαθούμε εντελώς.

Θα ασχοληθώ με μια άλλη τρομερή μορφή, συνάδελφο (αν δεν απατώμαι) του κου Τσουκαλά και νυν υφυπουργό Ανάπτυξης (πάλι αν δεν απατώμαι), το κο Μηταράκη.

Ο οποίος το 2010 έκανε το wise thing to do («τη σοφή κίνηση» σε ελεύθερη μετάφραση) που θα λέγανε και οι οικοδεσπότες του Εγγλέζοι και πρόκανε πριν η κρίση χειροτερέψει να αγοράσει το διαμέρισμα στο Λονδίνο.

Φαντάζομαι λειτούργησε όπως εγώ εκείνη την εποχή, που φοβούμενος ότι μπορεί να βρεθούμε ξαφνικά με τη δραχμή στο χέρι, ξόδεψα άμεσα μέχρι και το τελευταίο μου ευρώ για να αγοράζω full HD τηλεόραση γιατί αλλιώς μπορεί να μην προλάβαινα. Χαζό ίσως, αλλά ανθρώπινο έτσι δεν είναι;

Βέβαια, άλλο πράγμα μια παλιοτηλεόραση και άλλο κοτζάμ διαμέρισμα του 1,5 εκατομμυρίου σε κοτζάμ Λονδίνο, αλλά προφανώς δεν είμαστε ίσα κι όμοια ένας μικροαστός της σειράς με ένα στέλεχος τέτοιου βεληνεκούς, ωστόσο δεν μπορώ να μην πω ότι δεν συγκινήθηκα βλέποντας ότι τελικά μοιραζόμαστε κοινές ανησυχίες και τρόπο σκέψης.

Σα να λέμε, Λαός και Κολωνάκι που το  τραγουδούσε η (θεά) Μαίρη Λίντα σε στίχους και μουσική του (επίσης θεού) Μανώλη Χιώτη.

Αξιοπρόσεκτο επίσης γεγονός σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι ο κος υφυπουργός δεν εξέπληξε κανέναν με την επιλογή τόπου.

Όπως και όλοι οι πλούσιοι και νεόπλουτοι των υπανάπτυκτων (το πολύ ημιανεπτυγμένων) χωρών που σταθερά επενδύουν σε Λονδρέζικα ακίνητα.

Όχι Παριζιάνικα, όχι Βερολινέζικα, όχι Μιλανέζικα.

Διότι, πολύ απλά, αυτή η άτιμη ράτσα οι Εγγλέζοι, ξέρουν να κρύβουν την περιφρόνησή τους προς τον κάθε «λεφτά» που θέλει να αποδείξει ότι δε μειονεκτεί έναντι αυτών ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν την πρακτικότητα να ζούνε με τα λεφτά όλων αυτών των κορόιδων.

Ας μην ξεχνάμε όλοι εμείς οι οπαδοί του lifestyle αλά γκρέκα  ότι εκεί είχαν αγοράσει μέχρι και «πύργο» (όχι του Ντάουντον, δύο πύργους αριστερά και έναν πίσω) η Βίσση και ο Καρβέλας.

Κάτι θα ήξεραν κι αυτοί, τι σόι πνευματική ηγεσία του τόπου θα ήταν αν δεν έθεταν το δικό τους φωτεινό παράδειγμα;

Οπότε να και ένα άλλο κοινό μου σημείο με τον υφυπουργό: Η πλήρης έλλειψη πρωτοτυπίας. Τηλεόραση ως μικροαστός εγώ, ακίνητο στο Λονδίνο ως μπρούκλης νέο-Έλληνας εκείνος!

Αυτά.

Τη λέω την αμαρτία μου, το διασκέδασα απροσδόκητα πολύ το φετινό επεισόδιο του σήριαλ «πόθεν έσχες Ελλήνων βουλευτών», ελπίζω και τα επόμενα να είναι αναλόγως πιπεράτα.

Με τέτοια βουλή βέβαια, όπου παρέα στους πατροπαράδοτους μαυρογιαλούρους κάνουν ουκ ολίγοι ψεκασμένοι αγαναχτιστές όλων των χρωματισμών, νομίζω ότι αυτό το έχουμε εξασφαλισμένο.

Η επόμενη μέρα της χώρας δεν έχει βέβαια παρά ελάχιστα να περιμένει από τέτοιο ανθρώπινο δυναμικό, αλλά είπαμε, αυτά είναι κανονική πολιτική και εμάς τους απογόνους του Περικλή και του Αριστοτέλη δε μας ενδιαφέρει.

Και να καταστραφούμε, όλο και κάποιο παραπολιτικό στιγμιότυπο θα βρούμε να ασχοληθούμε.

Και κανείς μας δε θα πλήξει.

Εξάλλου και σας μιλάω εκ πείρας τώρα, η ζωή φαίνεται τόσο (μα τόσο) πιο όμορφη σε full HD 40άρα οθόνη!

Ο Παραβάτης