Ποια κοινωνική αλληλεγγύη;

Στις μεγαλουπόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη ή η Αθήνα, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάστηκαν κι έχουν χτιστεί οι πολυκατοικίες έχει ακυρώσει τον όρο «γειτονιά».

Δεν υπάρχουν πολλές πλατείες, χώροι συνάθροισης των πολιτών, αλλά ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του, στο διαμέρισμά του και βαδίζει το δικό του μοναχικό δρόμο. Κατοικούμε στην ίδια κοινή στέγη και ο ένας δε γνωρίζει τον άλλον.

Μπορεί να συναντιώμαστε στην είσοδο της οικοδομής, να ανεβοκατεβαίνουμε μέσα στο ίδιο ασανσέρ, να λέμε τυπικά μία «καλημέρα» ή πολλές φορές να απευθύνουμε το λόγο ο ένας στον άλλον, αλλά μέχρις εκεί.

Δεν ανοίγουμε την καρδιά μας, δεν εξωτερικεύουμε τα προβλήματά μας, κλείνουμε τα παραθυρόφυλα και τα πατζούρια και μένουμε κλεισμένοι στα «κλουβιά» μας.

Ετσι, δε γνωρίζουμε τα προβλήματα που έχει ο γείτονάς μας.

Κι αν κάποιος θελήσει να μας ανοιχτεί, εμείς εντέχνως τον προσπερνάμε.

Λίγοι είναι οι άνθρωποι που πραγματικά συμμετέχουν στα προβλήματα του άλλου.

Ο ατομικισμός έχει κυριαρχήσει στη ζωή μας και ιδιαίτερα τώρα που η οικονομική κρίση μας οδηγεί να κλεινόμαστε στο καβούκι μας και να προσπαθούμε ο καθένας μόνος του να λύσει τα προβλήματά του.

Τα οποία, όμως, είναι κοινά και μπορούν να λυθούν συλλογικά και με αλληλεγγύη.

Στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής δυσπραγίας μετά τον πόλεμο, τότε που η χώρα και οι άνθρωποι προσπαθούσαν να σταθούν στα πόδια τους, η κοινωνική αλληλεγγύη λειτουργούσε.

Τότε δεν υπήρχε κράτος να βοηθήσει ούτε δήμοι να σταθούν κοντά στον πολίτη. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον. Από το υστέρημά του έδινε ψωμί και φαγητό στο συνάνθρωπό του.

Οποιος έζησε σε μικρές κοινωνίες, σε χωριά και κωμοπόλεις, έβλεπε πως τον ανήμπορο τον φρόντιζε η γειτονιά, στο γιατρό τον πήγαινε ο γείτονας και κάθε μέρα κάποιος του πήγαινε ψωμί και φαγητό.

Τότε δεν υπήρχε «Βοήθεια στο σπίτι», ήταν όμως μια κοινωνία αλληλεγγύης και όσοι την έζησαν αναπολούν εκείνες τις εποχές.

Μπορεί να μην είχαν πολυτελέστατα σπίτια και χρήματα, τους διέκρινε όμως η προσφορά και ο πόνος για τον άλλον.

Μπορούσαν να καταλάβουν τις δυσκολίες που περνούσε ο γείτονάς τους, διαισθάνονταν ότι μπορεί και οι ίδιοι να βρεθούν σε αυτήν τη θέση και να μην υπήρχε κάποιος να τους βοηθήσει και αυτό τους έκανε πιο δυνατούς να αντιμετωπίσουν δυσάρεστες καταστάσεις.

Τώρα οι περισσότεροι τα ζητούν από το κράτος.

Φωνασκούν λέγοντας: «Πού είναι το κράτος ή ο δήμος»;

Το κράτος πρέπει να κάνει αυτά που έχει υποχρέωση και γι' αυτό εισπράττει δυσβάσταχτους φόρους.

Πότε, όμως, θα μάθουμε κι εμείς να βοηθούμε το συνάνθρωπό μας;

Φόρης Πεταλίδης

Αγγελιοφόρος