Η Ελλάδα και η Ευρώπη…

Η ποντικοπαγίδα  κάθε ελληνικής κυβέρνησης -κοινοβουλευτικά εκλεγμένης- είναι ότι για να εκλεγεί και να μπορέσει να κυβερνήσει πρέπει να πείσει το ελληνικό εξουσιαστικό σύστημα -παρακράτος ελεγχόμενο από συμμορίες συμφερόντων παρασιτικής υφής- ότι είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για τα κοντοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά του.

Κάθε δε κυβερνητική εξουσία ελέγχεται από ένα συνονθύλευμα εκλεγμένων και μη ατόμων από τον κρατικό και κομματικό μηχανισμό, όπου κάθε γνήσια μεταρρυθμιστική προσπάθεια -συστημική στο είδος της και όχι αντισυστημική στην παγκόσμια επικρατούσα λογική διεθνούς καταμερισμού τής εργασίας- τείνει να ευτελίζεται και να εξαφανίζεται από την οργανωμένη αντίδραση μιας παρασιτικά τρεφόμενης εθνικής αστικής τάξης, η οποία προτιμά τα ψίχουλα διαχείρισης μιας φτωχής χώρας και την επαρχιακή μιζέρια τής αναπαραγωγής της στα πλαίσια τής διεθνούς ανασφάλειας.

Έτσι έχει οδηγήσει το διεθνές διευθυντήριο των εξουσιαστών να διαχειρίζεται την χώρα με πολύ μικρό κόστος διαχείρισής - με δεκανείς και υποδεκανείς βαθμοφόρους των στρατευμένων ομάδων παγκόσμιου ελέγχου-, οι οποίοι σε συνεργασία με τούς τοπικούς φύλαρχους καταδικάζουν οιονεί την χώρα να βρίσκεται στις χώρες ουραγούς, με απόλυτο έλεγχο και κατά περίπτωση αναλώσιμες στις ανάγκες διατήρησης των εκάστοτε γεωπολιτικών ισορροπιών πού απαιτεί η μεγάλη γεωπολιτική σκακιστική παρτίδα.

Δυστυχώς η ελληνική αστική εξουσιαστική τάξη έχει αποδεχθεί τον ρόλο τού οιονεί μονόφθαλμου τοποτηρητή σε αυτό το κομμάτι γης και ευφραίνεται να ηγείται τυφλών θεωρώντας ότι αποτελεί μέρος τού παγκόσμιου ιστού εξουσίας και όχι βρωμιάρηδων υποτακτικών επιστατών της.

Αυτό φαίνεται σε κάθε παγκόσμιας σημασίας εκδήλωση, όπου η θέση των ελλήνων διαπιστευτών είναι θέση διακωμωδού τής εκάστοτε σύναξης, διαγκωνιζόμενων για μια μόνο φωτογράφιση τής στιγμής δίπλα στους ισχυρούς εκπροσώπους των χωρών τής Γης, ως στοιχείο επιβεβαιωτικό τού εντόπιου επιστατικού ρόλου τους και τής μόνιμης ανασφάλειας πού τούς διακατέχει από το υπάρχον μέγα πλήθος επίδοξων εντόπιων επιστατών και των πεινασμένων στιφών πού τούς ακολουθούν.
Στην Ελλάδα η υπάρχουσα αστική τάξη είναι ένας αχταρμάς υψηλοαμειβόμενων κρατικών υπαλλήλων με επιμέρους «άδηλους» πόρους, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κρατικοτραφών υπαλλήλων τού δημόσιου τομέα (γιατρών, εφοριακών, πολεοδόμων, δημάρχων, πανεπιστημιακών, ανώτερων τραπεζικών στελεχών, κ.λ.π.) με τα απαραίτητα φακελάκια, γρηγορόσημα και ποσοστά επί των κρατικών προμηθειών και ολίγων μετρημένων επιχειρηματιών και ανώτερων στελεχών τού ιδιωτικού τομέα πού υπάρχουν ως εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αυτή είναι η εθνική μας αστική τάξη, παρασιτική μέχρι αηδίας και τρεφόμενη αποκλειστικά από την υπεραξία τού εγχώριου παραγόμενου εθνικού προϊόντος πού περισσεύει από την μεταφορά του στις εξουσιαστικές δυτικές υπερεθνικές δομές.

Το μέρος δε τής εναπομένουσας στην χώρα μας υπεραξίας αποτελεί δε για αυτές (τις εξουσιαστικές δυτικές υπερεθνικές δομές) το ελάχιστο αναγκαίο κόστος πού πρέπει να καταβάλλουν για την συντήρηση τού καθεστώτος μεταφοράς πλούτου.

Αυτή η υπάρχουσα αστική τάξη είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη στην σημερινή κρίση χρέους πού απειλεί να διαγράψει τελείως την αυτοδιαχειριστική δυνατότητα πού είχε μέχρι πρόσφατα η χώρα και μάλιστα να την οδηγήσει σε θέση διαχειριστή δούλων με ξένη επιστασία.

Μια κρίση χρέους πού πειθήνια, καταργώντας μάλιστα κάθε ένστικτο επιβίωσης, ακολούθησαν οι πειθήνιοι εντόπιοι οδηγητές τής ελλαδικής καταναλωτικής αγέλης, τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι.
Η μεγάλη αλλαγή πού επιχειρήθηκε από την δεκαετία τού εβδομήντα από την κυρίαρχη εξουσιαστική διεθνή κοινότητα απέβλεπε στην αλλαγή τού παγκόσμιου συστήματος υποταγής με όρους πια καθαρά χρηματιστικούς, ως το κυρίαρχο μοντέλο κυριαρχίας σε πλανητική βάση.

Ελέγχθηκαν περιοχές και χώρες δύστροπες με μαεστρικό τρόπο, όπως η Σοβιετική Ένωση με τα κράτη δορυφόρους της και η Κίνα.

Μέσον αυτού τού πλαισίου αλλαγής εξουσιαστικού προτύπου ήταν η τρομακτική αύξηση τής καταναλωτικής ρευστότητας στις δυτικές χώρες με παράλληλη μετατόπιση τής παραγωγικής βάσης αναγκαίων βιομηχανικών αγαθών στις νέες (σε διαδικασία ελέγχου) χώρες.

Ο στόχος ήταν να ελεγχθούν μέσω των επενδύσεων σε αλυσίδες παραγωγής οι εξαθλιωμένες• ατέλειωτες προλεταριακές μάζες σε συνθήκες πρωτοκαπιταλιστικής εκμετάλλευσης, παρέχοντας δε συγχρόνως τα αναγκαία και μη καταναλωτικά βιομηχανικά αγαθά στους ελεγχόμενους δυτικούς μαζάνθρωπους, όσο τουλάχιστον η φούσκα τής ρευστότητας θα το επέτρεπε.

Παράλληλα, η τρομακτική ρευστότητα θα επέτρεπε στους εξουσιαστές να ελέγξουν νομότυπα με παραγόμενους μηδενικούς αριθμούς πραγματικές αξίες σε πλανητική πια διάσταση.

Η επιβληθείσα παγκοσμιοποίηση σε αυτό στόχευε, σε αυτό στοχεύει και η δυναμική πού αναπτύσσεται μέσω τοπικών πολέμων, ελεγχόμενων γενοκτονιών, αξιακών ανατροπών (ιδιαίτερα στο εθνοθρησκευτικό πεδίο) και βίαιων πλανητικών ανατροπών με την βίαιη ανακατάταξη τής διεθνούς πυραμίδας ισχύος εθνών και κρατών πού οδηγούν ακόμα και σε εξαέρωση ολόκληρων συμπαγών κρατικών μορφωμάτων.
Μέσα σε αυτή την διεθνή βία τής ανακατάταξης ισχύος εθνών, κρατών, οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων και ανάδειξης καινούργιων διεθνών παικτών άγνωστης και απροσδιόριστης εν πολλοίς υφής καλείται η χώρα μας να τοποθετηθεί και να επαναπροσδιορίσει την θέση της στο παγκόσμιο παίγνιο, αν θα συνεχίσει να υπάρχει ως εθνοκράτος ή ως αδιάφορη διεθνή συνιστώσα και τόπος κατοικίας κάποιων (φτωχών ή πλούσιων, ελλήνων ή ευρωπαίων, ιθαγενών ή επυλίδων, ανδράποδων ή ανδροκινούμενων, σχετικά ελεύθερων ή νοητικά λοβοτομημένων, ή, ή, ή,...).
Το πρόβλημα τής χώρας ήταν και είναι πρωτεύοντος πολιτικό και δευτερευόντως πρόβλημα οικονομικής λογιστικής και νομισματικής διαχείρισης.
Το πολιτικό πρόβλημα εστιάζεται στην οιονεί ανυπαρξία ικανών εξουσιαστικών εθνικών πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες θα θελήσουν, θα σχεδιάσουν και θα εφαρμόσουν ανεξάρτητη πολιτική - ήτοι νοουμένως• δυνατή και επιθυμητή πολιτική στα εκάστοτε γεωπολιτικά πλαίσια ισχύος• με συνειδητή εθνική στόχευση-, χρονικώς προσαρμοσμένη, επιθυμητώς στοχεύουσα και δυναμικώς αμετάβλητη στην εκπλήρωση τού σκοπού-στόχου.
Αν προσπαθούσα να εστιάσω στο παραδομένο, γνωστό, ιστορικό πλαίσιο γέννησης και λειτουργίας τού ελλαδικού εθνοκράτους, στο ίδιο ιστορικό πλαίσιο θα αναζητούσα και την συνισταμένη αρχή δημιουργίας εθνικής πολιτικής.

Είμαστε ιστορικό έθνος και όχι νεοδημιούργητο.

Αν θέλουμε να υπάρχουμε με σοβαρές αξιώσεις ως εθνοκράτος πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις αιτίες πού δημιούργησαν την μόνιμη αναπηρία μας εδώ και διακόσια χρόνια, καθώς και υπάρχουσες –έστω εν υπνώσει- πραγματικότητες επαναπροσδιορισμού τής εθνικής εμβέλειας στις σημερινές παγκόσμιες αναγκαιότητες πληθυσμιακής και εδαφικής ισχύος χωρών και εθνών.

Πόσο δε μάλλον πού η παγκοσμιοποίηση, στον βαθμό πού η διεθνής εξουσία αποσυνθέτει κρατικά μορφώματα και τα επανασυνθέτει ως μικρές και αδύναμες μονάδες υπό τον άμεσο έλεγχο απρόσωπων διεθνών οργανισμών διαχείρισης περιθωριακών προτεκτοράτων με την βοήθεια τοπικών σερίφηδων.
Σκοπό δε και στόχο πρέπει να αποτελεί η ανατροπή των τετελεσμένων πού επέφεραν οι σταυροφορίες, η συνεχιζόμενη φραγκοκρατία σε ανατολή και δύση και η οθωμανική κυριαρχία με τον βίαιο αφελληνισμό και προσεταιρισμό τού μεγίστου πλήθους των ελληνογενών πληθυσμών τής άλλοτε ελληνιστικής οικουμένης.

Tο σημερινό πρόβλημα αυτής τής πάλαι ποτέ οικουμένης με την σημερινή εθνοτική ανομοιογένειά  της είναι τεχνητό, στηρίζεται περισσότερο στην διαφορετική γλώσσα, την θρησκεία και πολύ τεχνηέντως και ψευδώς στην διαφορετική φυλετική καταγωγή της.

H ουσία βρίσκεται στην κοινή εθνοφυλετική ψυχολογία και έκφραση αυτού τού χώρου, στην συνεχή επανάσταση και αντίδραση τού κοινού εθνοφυλετικού ασυνείδητου των κατοίκων της, στην ασυνείδητη και συνειδητή του άρνηση να ενταχθεί στον λογικισμό των φράγκων επικυριάρχων, στον τρόπο αντίληψής τους για την ανθρώπινη αξία και ένταξής του στο κοινωνικοπολιτικό οικοδόμημα πού δόμησε η χριαστιανολογική παράμετρος τού φραγκισμού, ο προτεσταντισμός.
Από την άλλη πλευρά, η θρησκειολογική συνιστώσα τού Ισλάμ - ο θρησκειολογικός αντίποδας τού προτεσταντισμού- προκάλεσε και προκαλεί ένα συνεχή θρησκειολογικό επαναπροσδιορισμό του, τουλάχιστον στον ελληνογενή χώρο, αλλά και ευρύτερα, με εμφανή την τάση αναθεώρησης του και σχετικής βίωσής του, ανταποκρινόμενος -τρόπος ειπείν- στις εθνοφυλετικές ανάγκες έκφρασης και κοινωνικής δόμησης πού συνοδεύουν ελληνογενείς πληθυσμούς και συγγενείς μεσογειακούς πληθυσμούς γενικότερα.
Η ελληνογενής Ευρώπη και η ελληνότροπος μεσογειακή Ευρώπη είναι η δική μας Ευρώπη, μας ανήκει και ανήκουμε σε αυτήν.

Σε αυτήν όμως και όχι στην φράγκικη, εθνοφυλετικά μας εχθρική και πολιτικοοικονομικά -δυστυχώς για εμάς- κυρίαρχη Ευρώπη.
Τέτοιας υφής πολιτική -θεωρώ προσωπικά- αποτελεί εθνική πολιτική, δεν αναιρεί την ελληνικότητα ως συγκεκριμένο τρόπο βίωσης και τής παρέχει συγχρόνως τον ζωτικό χώρο δημιουργίας, χώρο πολιτικοοικονομικής της απελευθέρωσης και αξιοπρεπούς άμυνάς της.

Ιαπετός