Η κοινωνία των κολλητών.

Προχθές το πρωί ο πρόεδρος της Νομικής Θεόδωρος Φορτσάκης είχε ανακοινώσει πως θα ξεκινήσουν τα μαθήματα στη σχολή.

Αντίθετη γνώμη είχαν καμιά σαρανταριά νέοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην είσοδο και εμπόδισαν την πρόσβαση στις αίθουσες διδασκαλίας.

Μπορεί να ήταν πενήντα, εξήντα, εβδομήντα, μια τεράστια παρέα απ’ αυτές που κοσμούν τις τελετές κρεοφαγίας με τα νησιώτικα στους γάμους.

Δεν ξέρω πόσοι απ’ αυτούς ήταν φοιτητές της Νομικής Σχολής, άμεσα ή έμμεσα ενδιαφερόμενοι.

Το πιθανότερο είναι, κρίνοντας από την ιστορία του τόπου, πως την πρωτοβουλία την ανέλαβε κάποια πολιτικοποιημένη μειονότητα, απ’ αυτές που δεν έχουν παραδοθεί στην απολιτική ραστώνη ημών των υπολοίπων.

Αυτοί, διά της αγκιτάτσιας, θα φρόντισαν να βρουν κολλητούς τους στην επικράτεια των Εξαρχείων, ή στα πέριξ καφενεία όπου συντελείται καθημερινά η πολιτική ζύμωση διά της καταναλώσεως ζύθου και κατάφεραν να κερδίσουν μια ακόμη μάχη στη μακρόσυρτη αλυσίδα των κοινωνικών αγώνων.

Αν και δεν ήμουν παρών, υποθέτω ότι στη διάρκεια της μάχης θα ακούστηκε και η κλαγγή των γνωστών συνθημάτων κατά του καπιταλισμού, κορώνες υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου, κατάρες εναντίον των αστυνομικών και των γονέων τους, όλη η ωραία βαβούρα των αγώνων, η μουσική της κοινωνίας των κολλητών.

Διότι η κοινωνία των κολλητών, σε αντίθεση με την κοινωνία των πολιτών που παραμένει άλαλη και άφαντη, παράγει τεράστιες ποσότητες κακοφωνίας και θορύβου, του εθνικού μας προϊόντος.

Αν ξέρεις να φωνάζεις και να θορυβείς, δεν πας χαμένος στον τόπο που κάποτε το γέλιο των θεών ξεσήκωνε τον κόσμο.

Μην ξεχνάμε ότι ο κάθε κολλητός είναι ένας μικρός θεός.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής 30.000 υπογραφές συμπολιτών μας που ζητούν να ανοίξει το Καποδιστριακό πανεπιστήμιο.

Ως τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές μπορεί να είναι και περισσότερες. Υποθέτω ότι δεν είναι όλοι αυτοί μέλη της φοιτητικής οργάνωσης της Ν.Δ. Υποθέτω ακόμη ότι δεν είναι όλοι φοιτητές.

Θα έχουν υπογράψει και γονείς φοιτητών, ή και συμπολίτες μας οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με το πανεπιστήμιο, ενδεχομένως κάποτε να έχουν περάσει από εκεί, θεωρούν όμως ότι για να παραμείνει η χώρα εντός των ορίων του πολιτισμένου κόσμου χρειάζεται αυτού του είδους τα ιδρύματα.

Είναι ένα δείγμα της κοινωνίας των πολιτών.

Θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο αν ληφθεί υπόψη η σοβαρότητα του προβλήματος.

Μπορεί να μη φωνάζουν, να μην κλείνουν τους δρόμους, όμως είναι ήδη 30.000, πολύ περισσότεροι από τους καθημερινούς διαδηλωτές στο κέντρο της Αθήνας.

Και επειδή οι 30.000 δεν φωνάζουν, οι 40 κολλητοί μπορούν να επιβάλουν τη θέλησή τους με όλη τους την άνεση.

Χωρίς να τους ενοχλεί κανείς.

Θα μπορούσε κανείς να φιλοσοφήσει για την ιδιότυπη αντίληψη περί δημοκρατίας. Στο κάτω-κάτω εμείς την εφηύραμε, δική μας είναι, κι αν χάσαμε την πατέντα της κι ο κόσμος πλημμύρισε στα γενόσημα εμείς, μπορούμε να βγάλουμε καινούργια πατέντα όπου οι θορυβώδεις μειοψηφίες κολλητών αποφασίζουν για την τύχη των θεσμών. Είναι βέβαιο ότι πολλοί ανάμεσά μας θεωρούν ότι η εμπορική αξιοποίηση της πατέντας θα μας επιτρέψει να διαγράψουμε μέρος του χρέους.

Θα μπορούσε κάποιος να φιλοσοφήσει για τον ρόλο της κοινωνίας των πολιτών. Υπάρχουν; Υπάρχουν.

Αντιδρούν, παρεμβαίνουν, δείχνουν πως είναι ζωντανοί και έχουν κοινωνική συνείδηση;

Ελάτε τώρα. Ας μην υπερβάλλουμε.

Το μέτρο είναι προαιώνια ελληνική αρετή.

Ακόμη κι αν υπάρχουν οι πολίτες είναι σαν να μην υπάρχουν στην κακοφωνία των κολλητών.

Όμως πριν απ’ όλα ας υποκλιθούμε μπροστά στο μεγαλείο των παραγόντων που η πολιτεία τους έχει αναθέσει τη διαχείριση του Πανεπιστημίου.

Ήθελαν να κλείσουν το πανεπιστήμιο και τα κατάφεραν.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή