Πολιτική κοτόσουπα.

Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη από το ηλίθιο πτηνό που δεν πετάει και τον ζωμό που παράγει ο βρασμός του, όμως την κοτόσουπα τη θεωρώ την πεμπτουσία της νοσοκομειακής ανοστιάς.

Μου θυμίζει παιδικές ασθένειες, γρίπες, κρυολογήματα και συναφείς αηδίες της ζωής.

Δεν ξέρω αν έχει φροντίσει να εισαγάγει κάποια μεταμοντέρνα της εκδοχή η nouvelle cuisine ανάμεσα στις λοιπές άνοστες γκουρμεδιές που σε καταδικάζουν σε πείνα στα προχωρημένα εστιατόρια, είμαι όμως βέβαιος πως αρκετοί αναγνώστες θα διαμαρτυρηθούν για την άδικη μεταχείριση του εδέσματος.

Απλώς de gustibus et de coloribus non est disputandum.

Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω.

Κάποτε κάποιος φίλος, πολιτικός φιλόσοφος, μου είχε περιγράψει τη διαφορά της κότας από τον άνθρωπο.

Μη βιάζεστε να συμπεράνετε ότι ο μεν τρώει τη σούπα που παράγεται από τη δε. Πρόκειται για ουσιαστική διαφορά αντίληψης.

Ο μεν άνθρωπος έχει τη διάνοια να συλλέγει εμπειρία.

Τρώει το ένα σπυρί σιτάρι και μετά τρώει ένα δεύτερο, τρίτο και πάει λέγοντας.

Στο τέλος μπορεί να πει πως έχει φάει δέκα σπυριά σιτάρι.

Σε αντίθεση με την κότα η οποία όσα σπυριά σιτάρι κι αν φάει δεν μπορεί να τα συνδέσει μεταξύ τους.

Κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε ένα σπυρί σιτάρι κρώζει με την κακόηχη γλώσσα της «νά ένα σπυρί σιτάρι» και πάει λέγοντας. Δεν θα πει ποτέ «νά ένα ακόμη σπυρί σιτάρι».

Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος είναι ευτυχέστερος από την κότα, πάντως είναι διαφορετικός.

Οι σκέψεις αυτές μου ήρθαν στο μυαλό τις τελευταίες ημέρες, καθώς παρακολουθώ τη μάταιη προσπάθεια όσων κινούνται στην πολιτική σκηνή να αξιοποιήσουν την εμπειρία της κρίσης.

Κυρίως δε να μην αντιλαμβάνονται την ανατροπή των προτύπων της κοινωνικής ζωής που είχαν δημιουργηθεί στις δεκαετίες που προηγήθηκαν, όταν είχαν καθαγιασθεί η υπεροψία, η αλαζονεία, η αδιαφορία, το ατιμώρητο, και τα παρελκόμενα, όπως η κουτοπονηρία, ο εξυπνακισμός και σε γενικές γραμμές η απαλλαγή από τις ευθύνες απέναντι στην πραγματικότητα.

Το γεγονός ότι τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτουν ζουμερές περιουσίες οι οποίες έχουν κτηθεί νομίμως, ή έχουν κληρονομηθεί δεν είναι αρνητικό.

Και ο Λένιν, θα σου πουν, πήγε να καταλάβει την εξουσία ταξιδεύοντας πρώτη θέση διότι σκόπευε όλοι να ταξιδεύουν πρώτη θέση, με αποτέλεσμα στη Σοβιετία να μην ταξιδεύει κανείς.

Το γεγονός ότι δύο εξ αυτών τα έχουν επενδύσει σε ιδρύματα του κακούργου καπιταλισμού, τα οποία οι ίδιοι μάχονται εν ονόματι κάποιων αγνώστων λοιπών στοιχείων λαϊκών συμφερόντων είναι όμως χαρακτηριστικό της περιφρόνησης με την οποία αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα των λόγων τους.

Θα μου πείτε, ακόμη κι αν είσαι Ευκλείδης Τσακαλώτος τα χρήματά σου δεν τα επενδύεις στη Βενεζουέλα του Νικόλα του Μαδούρου.

Πριν από μερικά χρόνια το γεγονός θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητο.

Οπως και το γελοίο επεισόδιο του κ. Λιάπη, τη θλιβερή εκδοχή της αποτυχημένης αστικής παιδείας.

Και θα περνούσε απαρατήρητο διότι έτσι τους θέλαμε τους πολιτικούς μας.

Τους θέλαμε να ξεχωρίζουν, να είναι αναγνωρίσιμοι άμα τη εμφανίσει, να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, να διαθέτουν και τα τετραγωνικά τους, άξιοι εκπρόσωποι μιας Ελλάδας πλούσιας σε πισίνες και χοληστερόλη.

Μας έφτανε η εξυπνάδα που θα πέταγαν στην τηλεόραση περαστικοί, όπως εκείνο το «ουδέν σχόλιον».

Εκείνοι δεν άλλαξαν.

Συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν πάντα.

Εμείς αλλάξαμε και τώρα η κοτόσουπα που μας προσφέρουν μας φαίνεται άνοστη. Αλλάξαμε και το θέαμα της υπεροχής που μας προσέφεραν τώρα μας φαίνεται στα όρια του άσεμνου.

Οσοι από αυτούς το αντιληφθούν θα επιβιώσουν πολιτικά.

Γιατί και ο κ. Τσακαλώτος, όπως και ο κ. Λιάπης παιδιά της μεσαίας τάξης είναι, που δεν φρόντισε ποτέ για την κοινωνική παιδεία των τέκνων της.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή