Η κρυστάλλινή μου σφαίρα, και το εγγύς μέλλον…

Λένε ότι αν θες να ξεφτιλιστείς, ο μόνος σίγουρος τρόπος είναι να επιχειρήσεις να προβλέψεις το μέλλον.

Ο θυμόσοφος λαός το λέει ως συνήθως πιο απλά και εν τέλει πιο εύστοχα: Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά.

Ωστόσο, όσο κι αν γελάν οι θεοί τα σχέδια είναι απαραίτητα και η επιτυχία τους βασίζεται εν πολλοίς στις επιτυχείς προβλέψεις.

Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ας το ορίσουμε αρνητικά: Στις λιγότερο αποτυχημένες προβλέψεις, διότι σε κάποιο βαθμό αποτυχημένες θα είναι σίγουρα.

Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο απ’ το συνηθισμένο στην πολιτική.

Συνήθως (για να μην πω πάντα όταν μιλάμε σε μακροπρόθεσμο επίπεδο) αυτός που προβλέπει καλύτερα είναι αυτός που επιτυγχάνει στους στόχους του.

Εγώ λοιπόν που θέλω να πιστεύω ότι είμαι το αντίθετο του μέσου αγαναΧτιστή του συρμού, άρα δε βλέπω τους Έλληνες πολιτικούς αυτομάτως ως εχθρούς μου το αποδεικνύω σήμερα έμπρακτα.

Διότι τυχαίνει να διαθέτω στην κατοχή μου και (εννοείται) σε ασφαλές σημείο μια κρυστάλλινη σφαίρα που (εννοείται πάλι) προβλέπει το μέλλον.

Δεν το κάνει συχνά, δεν το κάνει για ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό ορίζοντα, αλλά όταν το κάνει είναι αλάνθαστη…

Και καθώς το μέλλον είναι δυναμικό, δηλαδή μπορεί να αλλάξει αν αλλάξει το παρόν, αυτή είναι και η προσφορά μου στους Έλληνες πολιτικούς: Δίνοντάς τους την πρόβλεψη της κρυστάλλινης μου σφαίρας, τους δίνω τη δυνατότητα να το αλλάξουν αλλάζοντας αυτό που κάνουν ή έχουν σκοπό να κάνουν.

Εφόσον δηλαδή αυτό που τους δίνω ως πρόβλεψη δεν τους αρέσει.

Και πάντα εφόσον έχουν τη δυνατότητα να ενεργήσουν διαφορετικά απ’ ότι επιτάσσει η φύση του καθενός, διότι να το πω κι αυτό, για τους περισσότερους απ’ τους αντιπολιτευόμενους πολιτικούς μας είμαι βέβαιος ότι δεν μπορούν να το κάνουν.

Ας μην το κουράζω άλλο όμως, σας μεταφέρω αυτούσιο αυτό που είδα και ήταν ο εαυτός μου να γράφει ορισμένες σκόρπιες σκέψεις μου 6 μήνες μπροστά από σήμερα, δηλαδή αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και τις δημοτικές/περιφερειακές.

Με την ανάλογη άγνοια κινδύνου εκ μέρους μου, εξυπακούεται. 

Το κείμενο λοιπόν αυτό ήταν επί λέξει το εξής:

«Τελικά ο Έλληνας αν και αμφιταλαντεύτηκε επικίνδυνα επί πολύ, υπερβολικά πολύ, χρονικό διάστημα, αποφάσισε να μην αυτοκτονήσει.

Οριστικά άραγε; Θέλω να πιστεύω πως ναι.

Ίσως γιατί είναι τόσο μα τόσο κουραστικό να κοιτάς την άβυσσο κι αυτή να κοιτάει εσένα.

Ίσως πάλι ποτέ να μην είχε σκοπό να πηδήξει ηρωικά απ’ τον γκρεμό, απλώς να απειλούσε να το κάνει όπως ένας μικρό παιδί απειλεί ότι θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει.

Ναι, αλλά διάολε, το έκανε πολύ πειστικά, ποιος από εμάς δε φοβήθηκε ότι ίσως και να το εννοούσε;

Ίσως πάλι δε βρέθηκε το κατάλληλο πρόσωπο να πείσει τον Έλληνα να πάει το βιολί της αγανάκτησης ως το τέλος, την αυτοκτονία που λέγαμε.

Εντάξει, ο Τσίπρας βρέθηκε σε μια νύχτα απ’ το 4% κοντά στο 30% αλλά κάπου εκεί – κι ευτυχώς – ζαλίστηκε κι άρχισε τη μια γκάφα μετά την άλλη.

Η τελευταία της σειράς ήταν τότε που μετέτρεψε τις ευρωεκλογές σε «δημοψήφισμα» για το μνημόνιο και καλλιέργησε την προσδοκία στους οπαδούς του ότι με μια καθαρή δική του νίκη στις ευρωεκλογές το μνημόνιο θα είναι παρελθόν. Με «ένα άρθρο» κλπ κλπ.

Πω πω ρε παιδί μου, τι πράγμα ήταν αυτό που ακολούθησε, κι αν δεν κουτούρντισε όλος αυτός ο αγαναΧτιστικός συρφετός.

Και κοντά σ’ αυτόν και οι πιθηκάνθρωποι που επιμένουν περήφανα να ψηφίζουν τους φυλακισμένους ναζί, αυτούς τους τόσο γενναίους ανθρώπους που δεν ντρέπονταν να λένε ότι ήταν λέει καρναβάλια και να αρνούνται τα πάντα.

Τουλάχιστον οι αριστεροί μπαχαλάκηδες έχουν την τσίπα να μην απαρνούνται τα πάντα, εν τέλει δηλαδή να είναι περήφανοι για τον εαυτό τους.

Τέλος πάντων, τι να λέμε.

Αυτό δυστυχώς είναι το επίπεδο του Έλληνα.

Προκειμένου να διαμαρτυρηθεί δεν έχει πρόβλημα να ψηφίσει ένα συρφετό θρασύδειλων εγκληματιών που απαρνείται σε ντε-τε τα πάντα.

Ήταν όμως, καταπώς φαίνεται, ο τελευταίος «χορός» όλων αυτών. Το εκλογικό αποτέλεσμα τους διέψευσε πανηγυρικά.

Ευτυχώς όμως το κάλεσμα Τσίπρα κι από κοντά του Καμμένου, να «ρίξουμε» με την ψήφο μας στις ευρωεκλογές τον Σαμαρά, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα.

Μας ανάγκασε όσους ψηφοφόρους διαθέτουμε ακόμα ένστικτα αυτοσυντήρησης να ανασκουμπωθούμε και να δώσουμε τη νίκη στη ΝΔ αλλά όχι μόνο αυτό: Δώσαμε και ένα αξιοπρεπέστατο ποσοστό στη νεοσύστατη «Ελιά» που ίσως τελικά κατορθώσει το ακατόρθωτο: Να συγχρωτιστεί με το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ χωρίς να γίνει ΠΑΣΟΚ.

Και βέβαια καλά να πάθει ο κυρ-Φώτης και η εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ που δεν έπιασε το 3% μην εκλέγοντας ούτε έναν ευρωβουλευτή.

Έτσι είναι, τα λάθη πρέπει να πληρώνονται – ειδικά τα αλλεπάλληλα!

Το ακόμα καλύτερο είναι ότι επειδή οι αυτοδιοικητικές εκλογές συνέπεσαν με τόσο πολιτικοποιημένες ευρωεκλογές, εκεί μπορέσαμε να εκλέξουμε ακόμα περισσότερους αυτόφωτους ανθρώπους – η συντριβή τόσων και τόσων παιδιών του κομματικού σωλήνα «αναβαπττισμένους» σε νέα κομματικά σχήματα ή όχι, προσωπικά με χαροποιεί εξίσου.

Ρε μπας και ο Έλληνας ξυπνάει τελικά;

Σε ατομικό επίπεδο σίγουρα, έχει αρχίσει να ξυπνάει καιρό τώρα, από τότε που ξεκίνησε αυτή η τρομερή οικονομική κρίση: Είναι πιο οικονόμος, πιο πρακτικός, πιο δουλευταράς.

Σε συλλογικό επίπεδο όμως;

Δεν είμαι και τόσο σίγουρος, μειονεξίες αιώνων μπορούν να διορθωθούν σε μερικά χρόνια;

Δυστυχώς δεν το πιστεύω ακόμα.

Είπαμε, ακόμα ψηφίζουν ουκ ολίγοι ΧΑ, ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμα ουκ ολίγοι πιστεύουν τον κάθε δημαγωγό.

Ξέρω επίσης πολλούς που νοσταλγούν τη δραχμή και φαντασιώνονται να γίνουμε Βενεζουέλα ή ακόμα χειρότερα ΕΣΣΔ.

Ναι, ακόμα και σήμερα.

Όμως, είπαμε, ο Έλληνας τελικά αποφάσισε να μην αυτοκτονήσει. Και να αρχίσει να βαδίζει στα ίχνη της κοινής λογικής. Ξανά.

Άλλα δύο χρόνια λοιπόν με πρωθυπουργό Σαμαρά.

Και με ισχυρότερους συμμάχους πλέον στα κεντροαριστερά.

Και με καλύτερους δημάρχους και περιφερειάρχες.

Και με τα χειρότερα στο οικονομικό πεδίο. να έχουν περάσει.

Δεν είναι τέλεια, αλλά μπορούμε να αισιοδοξούμε.

Δεν είναι και λίγο, μετά από τόσα χρόνια μαυρίλα.»

Ο Παραβάτης