Ους οι θεοί φιλούσι, αποθνήσκουσι νέοι…

Επί ένα μεγάλο διάστημα έγραφα ότι με απασχολούσε ή με προβλημάτιζε σαν άτομο, στο  Antinews, το οποίο είχε γίνει κάτι σαν δεύτερο σπίτι μου.

Και μαζί με εμένα έγραφαν και άλλοι πολλοί, τόσο άρθρα όσο και σχόλια.

Να μη ξεχνάμε ότι το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου σάιτ ήταν αυτή η ακριβώς η δυνατότητα που δίνει για άμεσο σχολιασμό, και επικοινωνία σε πραγματικό χρόνο.

Μέσα λοιπόν από αυτή την ανταλλαγή απόψεων, σχολίων, αντιπαραθέσεων, κλπ. είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καινούργια άτομα, και να κάνω νέους (πραγματικούς) φίλους.

Μάλιστα, σε κάποιο σημείο, αφού με αρκετούς γνωριστήκαμε και διά ζώσης, φτάσαμε ακόμη και στην ίδρυση μιας άτυπης «κόβας», μιας καλής παρέας δηλαδή, στη Θεσσαλονίκη.

Και μαζευόμασταν σχεδόν κάθε εβδομάδα, πίνοντας τσίπουρα, καλαμπουρίζοντας, και σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα, με κοινό παρονομαστή όλων μας την παρουσία μας στο, αλλά και την αγάπη μας για το Antinews.

Η παρέα είχε φτάσει σε ένα σημείο να αποτελείται από πάνω από δέκα antinewsistas.

Ποιον να πρωτοθυμηθώ;

Τον Επώνυμο;

Τον Αναρμόδιο Θράκα;

Τον Τσιλιβίθρα;

Τον Υ;

Τον Top GunZ;

Τον Ιαπετό;

Τον Blue Nile;

Τον Μακεδόνα;

Τον Κώστα Ροδινό;

Ποιον;

Και μέσα απ’ όλους αυτούς τους φίλους, και άλλους που παρέλειψα, αυτός που έλαμπε περισσότερο με την «τσαχπινιά» του, το κέφι του, και την ζωντάνιά του, ήταν ο κατ’ εξοχήν συνδετικός της κρίκος, ο φίλος μου ο Δαναός.

Που σήμερα έφυγε από κοντά μας, ταλαιπωρημένος από χρόνια προβλήματα υγείας, που όμως όποιος τον γνώριζε δεν θα μπορούσε ποτέ να πιστέψει ότι έχει, ακριβώς εξαιτίας αυτής της μοναδικής του δίψας για τη ζωή.

Ότι και να πω για τον Δαναό, θα είναι λίγα.

Δάσκαλος, μουσικός, στιχουργός, θυμόσοφος, ανεκδοτολόγος, πλακατζής, σύζυγος, πατέρας, και οικογενειάρχης, και άλλα πολλά.

Όμως πάνω απ’ όλα ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος, από αυτούς που σε «εκνευρίζουν» επειδή ακριβώς είναι πάντα κεφάτοι και ζωντανοί.

Λες και δεν έχουν προβλήματα…

Τέτοιος ήταν και ο Δαναός.

Ένας πραγματικός φίλος, που ξέρεις ότι θα σου συμπαρασταθεί βρέξει χιονίσει, και θα σε στηρίξει σε ότι κι αν περνάς.

Και σήμερα έφυγε από κοντά μας … αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το κλασικό: «όποιους αγαπάει ο Θεός, τους παίρνει κοντά του νωρίς».

Ας είναι λοιπόν ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει, και κουράγιο στην οικογένειά του.

Εγώ θα τον θυμάμαι πάντα όπως τότε που τον γνώρισα για πρώτη φορά: Έναν αιώνιο πενηντάρη έφηβο…

Του αφιερώνω λοιπόν ένα ποιηματάκι που είχα γράψει κάποτε, όταν μέσα στην άγνοια της νιότης μου με είχε πιάσει μια μαυρίλα

Σε αυτούς που φύγανε νέοι….

Της νύχτας τα αμαρτήματα τα αγγίζει ο Θεός.

Κι`αυτούς που παραάγγιξε τους θέλει πιο κοντά του.

Και ξαφνικά τη νιότη τους την κόβει με μαχαίρι.

Όμως δεν είναι συμφορά, δεν είναι για να κλαις.

Σκεφτείτε μόνο τούτο εδώ, πως προτιμότερο αν θες…

είναι ζωή μικρή και πύρινη παρά ζωή χωρίς φωτιές.

Strange Attractor