Μετάξια και μπλουζ…

Το κέρδος είναι έμφυτο στοιχείο στον άνθρωπο.

Το πόθεν έσχες του κ. Τσακαλώτου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, όπως διαβάζω στο μπλογκ Παραπολιτική, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, επενδύσεις στην πλειοψηφία τους ξένα funds όπως Blackrock Global Funds, JP Morgan Fund, Invesco Balanced Risk Allocation Fund κ.α. καθώς και ομόλογα αξίας 100.000 λιρών Αγγλίας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων αλλά και ελληνικά ομόλογα του EFSF αξίας 12.127 ευρώ.

Το πρόβλημα δεν έγκειται στην κατοχή πλούτου αλλά στην αγωνία του κατέχοντος να αποδείξει ότι με κάποιον μεταφυσικό τρόπο, ουδεμία σχέση έχει με την παρούσα ιδιοκτησία.

Κοινώς, το χρήμα εξακολουθεί εν Ελλάδι να θεωρείται ταμπού, δεδομένου ότι οποιαδήποτε περιουσία οφείλεις να την ξοδεύεις μυστικά ή να την καταχωνιάζεις σε δούρειο ίππο, κατά προτίμηση στο σαλόνι, ελπίζοντας στην εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος που θα δικαιολογεί την σπατάλη ή την κραυγαλέα επίδειξη λόγω κάκιστων κοινωνικών συνθηκών που δικαιολογούν την εκτόνωση, ελλείψει leftish νομοτέλειας.

Η ειλικρίνεια δεν αποτελεί ίδιον των Ρωμιών, πόσω μάλλον των μυστικοπαθών wannabe in the money που βολτάρουν στον λόφο του Φιλοπάππου, επαναλαμβάνοντας τρις την λέξη «λεφτά», σκουπίζοντας τα σάλια στο θλιβερό μουστάκι, θαυμάζοντας τα σπίτια, τα σκυλιά pug και την αύρα της Ακρόπολης με το τετρακίνητο τζιπ στην είσοδο της μονοκατοικίας.

Ο φθόνος για την περιουσία του διπλανού, επιφέρει δυσλειτουργικό συκώτι, κόκκινα εξανθήματα στην μούρη, μέτρια στύση, καβγάδες μεταξύ σαλάτας και έτοιμου φαγητού, άβαφτων τοίχων, χαλασμένων σιφονιών λόγω ανημπόριας, ψόφιου καλοριφέρ, σκονισμένων βιβλίων ατάκτως ερριμμένα, καταχωνιασμένων αντικειμένων που αναζητιούνται από τον σύντροφο διότι έτσι του καύλωσε. Τουτέστιν, ο θόρυβος γύρω από την οικονομική κρίση δεν έγκειται στην πράξη συναίνεσης αλλά στον ενορμητικό εαυτό που ικετεύει τάχα για δικαιοσύνη αλλά ταυτίζεται με την νεοπλουτίστικη παράνοια που καταρρέει αφ’εαυτής αφού ο ουρανός δεν γεννά μασούρια αλλά δυσοίωνη ετερότητα για τους ιστορικούς.

Αυτό που απασχολεί το πόπολο δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης και η εύρυθμη λειτουργία του κράτους· ούτε τα θύματα από μαγκάλι· ούτε οι άνεργοι· ούτε οι αυτοκτονίες· ούτε οι άστεγοι, οι πειναλέοι και οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα. Θυμάμαι κάτι που έλεγε ο Jacques Lacan.

Ότι ο θεός μισεί τα δημιουργήματά του επειδή αποτελούν το παράδοξο σημείο της ανεπάρκειάς του.

Οι ακάματοι φιλόλογοι του δρόμου, διυλίζοντας τον κώνωπα και καταπίνοντας την κάμηλο, φορούν τα φθηνά γάντια της κατά το δοκούν ερμηνείας, γνωρίζοντας ότι αυτό που πράττουν είναι μάταιο, γραφικό και αδιάφορο.

Αυτό που ενδιαφέρει πρωτίστως τους ακτιβιστές είναι ο ίδιος ο ακτιβισμός αυτός καθεαυτόν.

Εξωραϊσμένος με την ασχήμια, το μίσος και την απουσία αισθητικής, υποκαθιστά την ευτυχία, τον κοσμοπολιτισμό και την μετριοπάθεια χωρίς να κατανοεί ωστόσο, το εξής απλό: η ζωή είναι πολύ λίγη για να αντέξει τόση ασημαντότητα πασπαλισμένη με κραυγές, επιτάφιες.

The Elf at Bay