Η Ελλάς, και το παράλογο…

Η συμφωνία που επετεύχθη για τον σχηματισμό κυβερνήσεως συνεργασίας «μεγάλου

συνασπισμού» στην Γερμανία αποτελεί υπόδειγμα πολιτικής ευθύνης και αυτοπεποιθήσεως.

Ουδείς πανικός περί κινδύνου ακυβερνησίας, καμία σπουδή, που θα είχε ως συνέπεια πρόχειρες διευθετήσεις προς εντυπωσιασμό και εξαπάτηση του όχλου.

Μία προσέγγιση εν ολίγοις εκ διαμέτρου αντίθετη όσων ισχύουν εν Ελλάδι.

Περίπου δύο μήνες διήρκεσαν οι διαπραγματεύσεις.

Η προγραμματική συμφωνία καλύπτει 185 σελίδες και το κυριότερο πρόκειται να τεθεί προς έγκριση σε ψηφοφορία μεταξύ των 470 χιλιάδων μελών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.

Οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων δεν θεωρούνται αυθεντίες, ώστε να υπαναχωρούν από διακεκηρυγμένες θέσεις τους, ανακαλύπτοντας ποιο είναι το «εθνικό συμφέρον», συχνά διάφορο των προεκλογικών δεσμεύσεων.

Επανερχόμενοι στα καθ’ ημάς ισχύει το αντίθετο και οι ανάλογες συμφωνίες συντάσσονται απλώς για να παραβιάζονται.

Ουδείς τις λαμβάνει υπ’ όψιν σοβαρώς.

Σφάλμα ασφαλώς ο άκριτος θαυμασμός του γερμανικού ή όποιου άλλου πολιτικού προτύπου.

Ανεπιθύμητη η ομογενοποίηση της πολιτικής συμπεριφοράς, διότι η Ευρώπη δεν συγκροτείται από μετανάστες, αλλά από έθνη με ιστορία αιώνων και διαφορετικά χαρακτηριστικά ιδιοσυστασίας.

Η εναλλακτική, ωστόσο, λύση δεν μπορεί να είναι μία πολιτική σκηνή στην οποία κυριαρχούν ήρωες ευτελούς λαϊκού θεάματος, υποδυόμενοι ευπατρίδες.

Παρέλκει ασφαλώς η διαπίστωση ότι η Ελλάς δεν περιθωριοποιήθηκε απλώς και μόνον λόγω αθλίας οικονομικής διαχειρίσεως δεκαετιών, πρωτίστως επί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Ο τρόπος συμπεριφοράς των πολιτικών κομμάτων και διακυβερνήσεως της χώρας είναι απλώς ασύμβατος προς τα ορθολογικώς ισχύοντα.

Το πολιτικό σύστημα ωθεί την χώρα εκτός της λέσχης των ευρωπαϊκών κρατών και τα υπόλοιπα είναι ως εκ του περισσού.

Στην πρώτη φάση της κρίσεως, επί της κυβερνήσεως του κ. Γιώργου Παπανδρέου, απαιτείτο λαϊκιστής ηγέτης να συνεπάρει τους πολίτες ώστε να αντιμετωπίσουν μία πρόκληση, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν η σοβαρότερη της μεταπολεμικής μας περιόδου.

Αντ’ αυτού κυριάρχησε πολιτικός λόγος νηπιακός, δήθεν τεχνοκρατικός, κατεβλήθη προσπάθεια ικανοποιήσεως ισχυροτάτων αλλά και μικρών συμφερόντων με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί πολιτική –ισχύουσα έως σήμερα– που οδηγεί στην πλήρη συντριβή της μεσαίας αστικής τάξεως και στην υπονόμευση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Τα δεδομένα έχουν δραματικά μεταβληθεί από τους πρώτους μήνες του 2010, καθώς η κοινωνία διακατέχεται πλέον από οργή.

Ο ηγέτης που θα εξέφραζε σήμερα το «αίσθημα του λαού», θα ενεργούσε με τρόπο άκρως ανατρεπτικό και θα έχει ως στόχο την καταστροφή του συστήματος. Την τάση αυτή εκφράζει μόνον η Χρυσή Αυγή.

Δεν έχουμε κατά συνέπεια ανάγκη ηγετών που θα εκφράσουν το «αίσθημα του λαού». Θα ήταν μάλιστα εξόχως επικίνδυνο.

Το ζητούμενο είναι να παύσει η διαρκής εξαθλίωση των πολιτών, που θα επιτείνεται όσο θα καταβάλλεται προσπάθεια να διασωθεί ένα σαθρό κατεστημένο, που έχει στοχοποιηθεί από Ευρωπαίους ηγέτες και τα εγκυρότερα διεθνή έντυπα.

Η λύση δεν πρόκειται βεβαίως να δοθεί από τηλεοπτικά νευρόσπαστα ιδεολογικώς σκιαμαχούντα –της κυβερνήσεως ή της αντιπολιτεύσεως αδιάφορο– που εν τη αφελεία τους δεν έχουν αντιληφθεί ότι υπονομεύουν ενδεχομένως αμετάκλητα την πολιτική σταθερότητα της χώρας.

Κώστας Ιορδανίδης

Καθημερινή