Τι μου έμαθε ο Μπουκόφσκι…

Διαβάζοντας πρόσφατα το Ham On Rye του Τσαρλς Μπουκόφσκι («Τοστ Ζαμπόν» στα ελληνικά) φυσικά το λάτρεψα. Μπουκόφσκι είναι, δε νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω κάτι παραπάνω.

Ωστόσο, όπως συμβαίνει και με τα περισσότερα βιβλία που διαβάζω, σε ένα χρόνο το πολύ θα έξω ξεχάσει τα πάντα από αυτό το βιβλίο.

Τα πάντα, εκτός από ένα – και είναι αυτό το ένα τελικά που κάνει ένα βιβλίο ξεχωριστό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο, από το οποίο μετά από μερικούς μήνες το πολύ-πολύ να θυμόμουν το όνομα του συγγραφέα ή το σχέδιο στο εξώφυλλο.

Το βιβλίο είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό και το κομμάτι που μου τράβηξε την προσοχή και μου φαίνεται συγκλονιστικά επίκαιρο και διδακτικό ήταν προς το τέλος, όταν ο περιθωριακός ήρωας, Χένρι Τσινάσκι, πηγαίνει στο κολλέγιο, κι ενώ στην Ευρώπη μαίνεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, με τον Χίτλερ να προελαύνει.

Ο Τσινάσκι περιγράφει με αφοπλιστική ειλικρίνεια το πώς, από αντίδραση προς τους αντιφασίστες καθηγητές του, έφτασε να υποστηρίζει τους ναζί, χωρίς να ενστερνίζεται τη θεωρία του ναζισμού:

«Ήταν πνευματικά δημοφιλές και αρμόζον να είσαι υπέρ του πολέμου κατά της Γερμανίας, για να σταματήσει η εξάπλωση του φασισμού. Όσο για μένα, δεν είχα καμία επιθυμία να πάω στον πόλεμο για να προστατεύσω τη ζωή που είχα ή το μέλλον που θα μπορούσα να έχω.

Δεν είχα ελευθερία. Δεν είχα τίποτα.

Με τον Χίτλερ, μπορεί να έβλεπα κανένα κωλαράκι μια στο τόσο και ένα χαρτζιλίκι πάνω από ένα δολάριο την εβδομάδα.

 Όπως το σκεφτόμουν, δεν είχα τίποτα να προστατεύσω. Επιπλέον, έχοντας γεννηθεί στη Γερμανία, υπήρχε μία φυσική αφοσίωση και δε μου άρεσε να βλέπω ολόκληρο το γερμανικό έθνος, τους ανθρώπους, να απεικονίζονται παντού σαν τέρατα και ηλίθιοι. Στα σινεμά επιτάχυναν τις μπομπίνες για να κάνουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι να μοιάζουν σαν φρενήρεις τρελοί.

Επίσης, με όλους τους καθηγητές να είναι αντι-Γερμανοί, το βρήκα προσωπικά αδύνατο να συμφωνήσω απλά μαζί τους.

Από καθαρή απομόνωση και μία φυσική τάση να πηγαίνω κόντρα, αποφάσισα να συνταχθώ κατά της οπτικής τους γωνίας. Δεν είχα διαβάσει ποτέ το «Ο Αγών Μου» και δεν είχα καμία επιθυμία να το κάνω.

Ο Χίτλερ για μένα ήταν απλά ένας ακόμα δικτάτορας, απλά αντί να μου κάνει κήρυγμα στο δείπνο πιθανότατα θα μου τίναζε τα μυαλά στον αέρα ή θα μου ξερίζωνε τα μπαλάκια αν πήγαινα στον πόλεμο για να τον σταματήσω».

Δεν μπορώ να μη σκεφτώ πόσοι βλέπουν τη Χρυσή Αυγή με αυτόν τον τρόπο.

Όλοι, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι χαρτογιακάδες, όλο το σύστημα με άλλα λόγια, κηρύττει κάθε μέρα εναντίον της Χρυσής Αυγής.

«Απεικονίζονται παντού σαν τέρατα και ηλίθιοι».

Πόσοι που «δεν έχουν τίποτα να προστατεύσουν» από αντίδραση θα πάνε να υποστηρίξουν τη Χρυσή Αυγή ακριβώς για αυτόν το λόγο, επειδή τους τη δίνει το σύστημα;

Παρακάτω, ο Τσινάσκι συνεχίζει:

«Απέφευγα οποιαδήποτε ευθεία αναφορά σε Εβραίους και μαύρους, με τους οποίους δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα. Όλα μου τα προβλήματα προέρχονταν από λευκούς. Έτσι, δεν ήμουν ναζί από ταμπεραμέντο ή από επιλογή, οι καθηγητές λίγο-πολύ με ανάγκασαν, όντας τόσο όμοιοι και σκεπτόμενοι τόσο πολύ με τον ίδιο τρόπο και με την αντι-γερμανική προκατάληψή τους».

Ας σκεφτούμε τώρα τι επίδραση έχει σε έναν άνθρωπο με αυτήν την ψυχοσύνθεση η συνεχής επίθεση των συστημικών ΜΜΕ στη Χρυσή Αυγή.

Όμως το πιο συγκλονιστικό κομμάτι έρχεται λίγο μετά, όταν ο Χένρι Τσινάσκι έχει έναν αποκαλυπτικό διάλογο με τον πρόεδρο των μαθητών του κολλεγίου, τον δημοφιλή, καλοντυμένο, «τέλειο» Μπόιντ Τέιλορ, με το καλοξυρισμένο μουστάκι και το εξασφαλισμένο μέλλον.

Ο Τέιλορ πετυχαίνει τον Τσινάσκι σε έναν διάδρομο και του λέει πως θέλει να μιλήσουν.

Ακολουθεί ο εξής διάλογος:

- Δε νομίζεις ότι δείχνει κακό για σένα, Μπόιντ, να σε βλέπουν να περπατάς μαζί μου;
- Άσε εμένα να ανησυχώ γι’ αυτό.
- Εντάξει. Τι είναι;
- Τσινάσκι, αυτό που θα σου πω θα μείνει μεταξύ μας, το ‘πιασες;
- Εντάξει.
- Άκου, δεν πιστεύω σε αυτό που εσείς οι τύποι πιστεύετε, ούτε αυτό που προσπαθείτε να κάνετε.
- Και;
- Αλλά θέλω να ξέρεις ότι αν κερδίσετε εδώ και στην Ευρώπη, είμαι πρόθυμος να πάρω το μέρος σας.

Αν βλέπετε κι εσείς προεκτάσεις με τη σημερινή εποχή και το πώς «σοβαροί», «καλοντυμένοι», «τέλειοι» «δημοκράτες» κάνουν παρέα με νεοναζί, μάλλον βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος.

Και αυτό δεν είναι και πολύ ευοίωνο για το μέλλον μας.

Τελικά τι έμαθε η ανθρωπότητα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ολοκαύτωμα και τον ναζισμό;

Όχι και πολλά, δυστυχώς.

Stranger

The Stranger