When the Man comes Around....

Johny Cash στο When the Man Comes Around....

Τέρμα πια η ασυλία των επωνύμων.

Απόψε το «ενημερωτικό μαγκαζίνο» του ΣΚΑΙ, που παρουσιάζει ο Ευαγγελάτος, μαζί με μια πληθώρα από αστέρες της δημοσιογραφίας, που καλύπτουν όλα τα γούστα και όλα τα ρεπερτόρια, παρουσίασε άθελά του μια ακτινογραφία της πρόσφατης Ελλάδας, και τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε στο χάλι που φτάσαμε.

 

Δεν αναφέρομαι στις ανοησίες της  ανεκδιήγητης Καλογεροπούλου, η οποία έχει πάρει εργολαβία την υπεράσπιση του Σύριζα, σε σημείο να πετάγεται για να τον δικαιολογήσει, πριν καν ακουστεί η όποια τελευταία παπαριά, από αυτές που μας έχουν συνηθίσει να ξεφουρνίζουν καθημερινά τα στελέχη του.

Πτώματα…

Στον 21ο αιώνα διακρίνεται το εξής κοινότοπο στην εγχώρια επαναστατική μέθεξη.

Οι ποινικές πράξεις καλύπτονται απ’το πέπλο της εμπόλεμης λογοδιάρροιας καθώς οτιδήποτε κολάσιμο εμπίπτει στην πολιτική πράξη, με όρους Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που η Αυστριακή αυτοκρατορία παρέδωσε πνεύμα, δημιουργώντας τα βραχύβια σταλινικά μορφώματα που σκοπός τους ήταν η πτώση του Κεφαλαίου, η σοσιαλιστική επανάσταση και οι εργασιακές υποθέσεις που στέναζαν κάτω απ’τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Όπως οι ουκρανικές, μολδαβικές και γεωργιανές ομόσπονδες δημοκρατίες προσβλέπανε στην ανεξαρτητοποίησή τους, το ίδιο συμβαίνει και στην κατακερματισμένη ελληνική επικράτεια όπου η επιρροή της Δύσης δεν άγγιξε καθόλου τον ένθεο τοπικισμό των κατοίκων, δεδομένου ότι η εξολόθρευση της μπουρζουαζίας παραμένει πρώτιστο καθήκον, μπολιασμένο με φρικτή διανοουμενίστικη μαρξιστική θεωρία για την βεβιασμένη υστεροφημία, θυμίζοντας την παιδιάστικη ρωσική επανάσταση του 1905.

Η θέση υπέρ της χρήσης βίας για την διάλυση του αστικού κράτους διατυπώνεται στα δύο έργα του Λένιν: Κράτος και Επανάσταση & Δύο τακτικές της Σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση. 

Ίσως να έπρεπε τότε να πιάσει τις μάνες…

Η συνάντηση έγινε στις 4 Δεκεμβρίου του 1974 στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Σταμχάιμ, έξω από τη Στουτγάρδη.

Ο 69χρονος Σαρτρ είχε ήδη πάθει δύο καρδιακές προσβολές και ήταν μισότυφλος.

Ο Μπάαντερ ήταν εμφανώς αποδυναμωμένος από την απεργία πείνας που πραγματοποιούσε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες κράτησης του ίδιου και των άλλων μελών της RAF.

 

Μετά το τέλος της συνάντησης που κράτησε μία ώρα, ο φιλόσοφος έδωσε μια συνέντευξη Τύπου όπου κατήγγειλε τα «λευκά κελιά» και μίλησε για «ψυχολογικά βασανιστήρια» των κρατουμένων.

Ήταν τρελή η μαμά;

Η συγγραφέας κυρία Παυλίνα Νάσιουτζικ δηλώνει «πάρα πολύ περήφανη» για τον γιο της, επειδή, όπως το θέτει -συγγραφική αδεία, προφανώς- το παιδί αγωνίζεται «ενάντια σε μια παράνομη (sic) κοινωνία». (Μια κοινωνία, παρεμπιπτόντως, που διαβάζει εμβριθώς «Μαμάδες βορείων προαστίων»...)

 

Παιδιά δεν έχω, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει καθόλου να καταλαβαίνω ότι ο γονεϊκός δεσμός είναι ακατάλυτος και, ως εκ τούτου, να συμπάσχω ως ένα βαθμό.

Θα ήταν, επομένως, τελείως αφύσικο για ένα γονέα να μην πονάει το παιδί του, σε όποια κατάσταση και αν το έχουν οδηγήσει ο συνδυασμός επιλογών, συνθηκών και τυχαίου, που ορίζει την κατεύθυνση που παίρνει η ζωή μας.

 

Ο Τσίπρας είναι … σαμαρικός! (Αλλιώς δεν εξηγείται).

Σήμερα το πρωί είχα δυο διαφορετικές συζητήσεις με δυο διαφορετικούς συναδέλφους. Και οι δυο ήταν ενδεικτικές του γενικότερου αλαλούμ που ζούμε σε πολιτικό επίπεδο.

 

Η μία έντονη, που με έβγαλε πρωί πρωί από τα ρούχα μου, και η άλλη ήπια και κατευναστική, που με έκανε να συνεχίσω να πιστεύω ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, και ότι εν πάση περιπτώσει δεν είναι οι περισσότεροι συμπατριώτες μας ανεγκέφαλοι, όπως κατά καιρούς αρχίζω και πιστεύω.

Σοκαριστική αποκάλυψη!

Όταν προστάζουνε πολλοί…

Μιας και με αφορμή τον Αμβρόσιο,  θυμήθηκα τον Γέρο του Μοριά, αξίζει επίσης να θυμηθούμε όλοι μας τι έλεγε σε σχέση με το διαχρονικό ελληνικό φαινόμενο της διχόνοιας, και με την ακυβερνησία που προκύπτει όπου και όταν  λαλούν πολλά κοκόρια….

 

Λέει  λοιπόν ο Κολοκοτρώνης σε λόγο του στη Πνύκα στις 17 Νοεμβρίου του 1838:

Στην Ελλάδα του ότι δηλώσεις είσαι!

Θα έσκιζε τις κελεμπίες του, ο Οσάμα μπιν Λάντεν, αν διαπίστωνε τον εξευτελισμό της ιδεολογίας του για την τρομοκρατία στην Ελλάδα, από μια χούφτα σχολιαρόπαιδα - κλεφτρόνια που απλώς προτίμησαν την «επανάσταση» από την φραπεδιά.

Γιατί στην Ελλάδα σε παίρνει να δηλώνεις και να κάνεις ό,τι σου έρχεται.

Στην Ελλάδα εδώ και 40 χρόνια όλα είναι εύκολα και απλά. Ακόμη και η διατήρηση της εικόνας της «φωλιάς της ευρωπαϊκής τρομοκρατίας» αφού πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν ασχολούνται με τέτοιες γελοιότητες. 

Είδαν πολλά τα μάτια μου….

Είδαν πολλά τα μάτια μου.

Βλέπεις, κοντεύω είκοσι χρόνια εδώ μέσα.

Από την πρώτη στιγμή που με φέρανε, αντιλήφθηκα ότι θα έχω άπλετο χρόνο για να παρατηρώ τα άτομα και τις εκφράσεις τους.

 Ανέκαθεν μού άρεσε εξάλλου να εστιάζω στις ιδιαίτερες, αυθόρμητες μικρές στιγμές των άλλων, ειδικά όταν προσπαθούν να κρυφτούν αλλά δεν ξέρουν ότι εσύ τούς παρακολουθείς πίσω από διπλούς καθρέφτες.

Όταν δαγκώνουνε τα χείλη τους, όταν γδέρνουν τα μάγουλά τους, όταν το βλέμμα τους χάνεται, προσπαθώντας απελπισμένα να βρει κατάληξη σ’ ένα τυχαίο αντικείμενο στο χώρο.