Κι εγώ σαν πόλη....

Χάρις Αλεξίου! Σε ένα από τα αγαπημένα κομμάτια του Strange.

Τριψήφιο δεν έχετε;

Ή αλλιώς «Όλα εγώ πια;;;»...

Διάβασα  τα παραπολιτικά αλλά άκρως πολιτικά σχόλια - πληροφορίες από το Υπουργικό Συμβούλιο της 26ης Απριλίου... 40 λεπτά της ώρας, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να  απαιτεί συνεννόηση μεταξύ των Υπουργών της τρικομματικής και φυσικά Έργο...

Του κάκου ματαιοπονεί ο Αντώνης Σαμαράς...

Έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά τα έχει πει άπειρες φορές.

Ότι τους έχει πιάσει όλους έναν - έναν και τους έχει εξηγήσει ότι δεν πάνε καλά.

Ότι δεν έχουν καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης όταν όλοι αυτοί οι Υποουργοί κάθονται και κυριολεκτικά παπαρολογούν χωρίς να έχουν δείξει ένα ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ και συγκεκριμένο έργο, είτε όντες χαμένοι μέσα στην απίστευτη ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ τους και το ΑΓΧΟΣ της επανεκλογής τους, (αυτοί που είναι βουλευτές και θέλουν να είναι και την επόμενη φορά βουλευτές), είτε ΔΕΜΕΝΟΙ από τον απίστευτο κομπλεξισμό της Γενιάς του Πολυτεχνείου όπου σε κάθε βήμα μεταρρύθμισης πρέπει να δείχνουν εκεί, με πείσμα, ότι δικαίως κρατούν τα πιστοποιητικά της «δημοκρατικής αριστερής νομιμοφροσύνης», πιστοποιητικά τόσο πια πασέ, σε έναν κόσμο που αλλάζει και προχωρά μπροστά με άλλα πρότυπα, ΚΑΛΩΣ Ή ΚΑΚΩΣ!

Ήταν καλύτερα επί χούντας;

Η επταετία δεν έχει αποτελέσει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας από τους ιστορικούς, τους κοινωνιολόγους και τους πολιτικούς επιστήμονες.

Η ιστορία της είναι κυρίως αναπαραγωγή στερεοτύπων (για τους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ, το παλάτι, την αποστασία κ.λπ.).

Εκείνο που έχει αγνοηθεί συστηματικά είναι οι κοινωνικές διεργασίες πριν και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Κυρίως το κατά πόσο η δικτατορία ως ιστορικό σημείο ασυνέχειας (singularity) ανέκοψε κοινωνικές δυναμικές με θετικό πρόσημο και τις έστρεψε σε αρνητική κατεύθυνση.

Εγγράφοντας με αυτόν τον τρόπο στρεβλές αρχικές συνθήκες στο εγχείρημα της μεταπολίτευσης.

Θα σου κάνω μια πρόταση, που δεν μπορείς να αρνηθείς….

Ή αλλιώς: Θέλεις τουρίστες; Πρέπει να μου τα ακουμπήσεις… χοντρά!

Την ιρλανδική αεροπορική εταιρία χαμηλού κόστους την γνωρίζουν πλέον σχεδόν όλοι οι Έλληνες.

Είναι η εταιρία που σε πάει και σε φέρνει στο εξωτερικό με πάμφθηνα εισιτήρια των €20-€50.

Το ότι στη συνέχεια σε χρεώνει μέχρι και το ποτήρι το νερό, το γνωρίζουν μόνο όσοι έχουν ήδη ταξιδέψει με αυτήν…

Όπως επίσης την γνωρίζουν πολύ καλά όσοι υπάλληλοι αεροδρομίων ασχολούνται με τα (εκ των υστέρων) παράπονα και τις καταγγελίες των επιβατών!

Η τακτική της εν λόγω εταιρίας είναι γνωστή εδώ και χρόνια στην τοπική τουριστική αγορά.

Επιλέγει ένα (συνήθως περιφερειακό) αεροδρόμιο, και απαιτεί από τους τοπικούς φορείς ένα ποσό, συν χίλια δυο άλλα πράγματα, προκειμένου να ξεκινήσει σειρά πτήσεων, υποσχόμενη να φέρει εκατομμύρια επιβατών.

Στις χώρες όπου τα αεροδρόμια είναι ιδιωτικά, την απαίτηση αυτή την υποβάλλει στην εταιρία διαχείρισής τους.

Συμβουλές προς κυνόφιλους!

Αρκετοί ιδιοκτήτες ζώων περιμένουν από τα ζώα να καταλάβουν, χωρίς να τους έχουν αφιερώσει τον απαραίτητο χρόνο και τρόπο για την εκπαίδευσή τους.

Αν πεις σε ένα τέτοιο άνθρωπο πώς κάποιος μιλάει στο σκύλο του, θα γελάσουν.

Αυτοί όμως του δίνουν εντολές που δεν έχει ξανακούσει και περιμένουν ανταπόκριση.

Αυτή είναι χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπινου εγωισμού και παραλογισμού, καθώς τα ζώα δεν έχουν τη φυσική νοημοσύνη και γλώσσα να καταλάβουν τον άνθρωπο με αυτή τη διαδικασία.

Αυτό σημαίνει ότι το κατοικίδιο θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση, ώστε να είναι άνθρωποι και ζώα ευτυχισμένοι. Επιπλέον, τα λάθη των ανθρώπων στα ζώα, γυρνούν τις περισσότερες φορές «μπούμερανγκ».

Ο Τσολάκογλου και η … Παναχαϊκή.

Χθες το πρωί, κοντά μεσημέρι για την ακρίβεια, στο κέντρο της Αθήνας φύσηξε αέρας ελευθερίας.

Μη φαντασθείτε καμιά θύελλα ή τίποτε εξαγριωμένα μποφόρ.

Ήταν ένα αεράκι, όσο χρειαζόταν για να ανεμίσει για λίγο μόνον, φευ, η σημαία της αναρχίας.

Μισή μαύρη και μισή κόκκινη, με το κεφαλαίο Αλφα στην καρδιά της εντός κύκλου, έγνευε από την κορυφή της στέγης του Πανεπιστημίου, σαν βλέμμα που σε προσκαλεί για τα περαιτέρω.

Κάτω από τη σημαία, ένα τεράστιο πανό απαιτούσε αγγλιστί την ελευθερία του λόγου για την ιστοσελίδα Indymedia από την οποία προσφάτως οι δυνάμεις κατοχής στέρησαν τη χορηγία δημόσιου server.

Δυσάρεστες αλήθειες.

Στο προηγούμενο κείμενό μου, αναφερόμενος στους Κασιδιαραίους, έγραφα ότι τουλάχιστον 500.000 κάτοικοι αυτής της χώρας (το «συμπολίτες μας» δεν τους το χαρίζω) έχουν επιλέξει συνειδητά να τους εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή, και επομένως «έχουν το κόμμα που τους αξίζει».

Με αφορμή αυτό, λοιπόν, αλλά και το ότι το σημερινό κείμενο γράφεται στην «επέτειο» της 21ης Απριλίου, νομίζω ότι δεν βλάπτει να υπενθυμίσω κάποια πράγματα για την περίοδο της χούντας, πιθανόν όχι και τόσο γνωστά στους νεότερους.